Ο Ακάθιστος Ύμνος κατέχει σημαντική θέση στη κατανυκτική περίοδο της Μ. Τεσσαρακοστής και είναι ένας από τους πλέον λαοφιλείς και γνωστούς ύμνους, τόσο για το μέλος του όσο και για την ποίησή του. Η ένταξίς του εντός του Τριωδίου εξηγείται από το γεγονός ότι το περιεχόμενο του συνδέεται με το χαρμόσυνο μήνυμα της εορτής του Ευαγγελισμού, και για το λόγο αυτό οι Παρασκευές πριν και μετά τον Ευαγγελισμό αποκτούν προεόρτιο και συγχρόνως μεθέορτο χαρακτήρα.
Ιδιαίτερη θέση στην ακολουθία των Χαιρετισμών έχει το προίμιο του Κοντακίου «Τη υπερμάχω στρατηγώ». Ψάλλεται «αργώς και μετά μέλους» προφανώς προς έξαρση της ιστορικής βαθιάς πίστης και ευλάβειας των Χριστιανών ότι η «υπέρμαχως Στρατηγώς» είναι προστάτης και βοηθός σε κάθε είδους πειρασμούς και εθνικούς κινδύνους, όπως το 626 μ.Χ. έσωσε την Κωνσταντινούπολη από τους επιδρομείς.
Από άποψη μελοποιΐας αξίζει να τονίσουμε ότι το Κοντάκιον του Ακαθίστου Ύμνου σε αντίθεση με άλλα Κοντάκια της βυζαντινής περιόδου, παραδίδεται μελοποιημένο στο σύνολό του ή σε συγκεκριμένους οίκους, από βυζαντινούς και μεταβυζαντινούς μελοποιούς (ιδ΄- ιη΄ αι.).
Ο Άρχων τ. Πρωτοψάλτης Λεωνίδας Αστέρης ερμηνεύει το «Τη υπερμάχω», όπως είθισται να ψάλλεται στο Πατριαρχικό ναό, «αργά και μετά μέλους».
