Η χρήση του χρόνου (Β΄Τιμ. δ΄5-8)

Αρχή ενός ακόμη έτους στην ατέρμονη διαδρομή του χρόνου. Αρχή που η Εκκλησία μας αντιμετωπίζει ως αφορμή αυτοκριτικής, αποφάσεων, αλλά και ευγvωμovης αξιολόγησης των δωρεών του Θεού στη ζωή μας. Και για να μας βοηθήσει στη διαχείριση αυτού του χρόνου, προσφέρει το σημερινό αποστολικό ανάγνωσμα, με το οποίο παρουσιάζεται ένα παράδειγμα και μία πρόσκληση. Το παράδειγμα είναι ο τροπoς με τον οποίο έζησε ο απόστολος Παύλος, κοπιάζοντας για τη βέβαιη ελπίδα της αγάπης του Χριστού μας, και η πρόσκληση είναι η παρότρυνση προς τον Τιμόθεο, πιστό του μαθητή και ακόλουθο, να ζήσει με τον ίδιο τρόπο. Τον τρόπο «των ηγαπηκότων την επιφάνειαν αυτού».

Στην προηγούμενη εορτή, των Χριστουγέννων, ψηλαφάται η σαρκωμένη αγάπη του Θεού. Προσλαμβάνει την ανθρώπινη φύση και την αναμορφώνει στο πρόσωπο του Χριστού για να της χαρίσει, όχι μόνο τη σωτηρία από την κυριαρχία των παθών, της φθoρας, του θανάτου, της αμαρτίας, αλλά και το μεγάλο δώρο του Αγιασμού και της θεώσεως. Και καθώς πορευόμαστε στα Θεοφάνεια, στον «φωτισμόν ημών», η Εκκλησία μας καλεί να κατανοήσουμε το μέγεθος της δωρεάς αυτής και να σταθούμε αντάξιοί της με τον τρόπο της ζωής μας για να απολαύσουμε όχι μόνο εμείς, αλλά και όλοι οι άλλοι τα αποτελέσματά της.

Γιατί μας δόθηκε ο χρόνος της ζωής μας;

Ουσιαστικά η Εκκλησία μας, στην αρχή του χρόνου, προβάλλει το γιατί μας δόθηκε ο χρόνος της ζωής μας. Δεν μας δόθηκε για να βασανιζόμαστε από τις συγκυρίες της ζωής η να καλοπερνάμε αδιαφορώντας για τα όσα συμβαίνουν γύρω μας. Δεν μας δόθηκε για να δουλεύουμε διαρκώς η να αγωνιούμε ανέλπιδα για το αύριο. Δεν μας δόθηκε για να κυνηγάμε όνειρα που δεν πραγματοποιούνται ποτέ η να αντιμαχόμαστε τους πάντες και τα πάντα στο όνομα ουτοπικών ιδεολογιών που δυναστεύουν την ψυχή μας. Μας δόθηκε για να προσπαθούμε τον Αγιασμό και να φθάσουμε στη θέωση. Θεωρητική η διατύπωση, γι’ αυτό και ο απόστολος Παύλος την κάνει πρακτική.

«Νήφε», λέει πρώτα απ’ όλα στον Τιμόθεο. Δηλαδή να επαγρυπνείς ώστε να προλαμβάνεις τυχόν αστοχίες στα μάτια του Θεού και ο,τι κάνεις να είναι αποτέλεσμα σωφροσύνης και σύνεσης. Δεν περισσεύει καιρός για επιπολαιότητες, πολύ δε περισσότερο για εμπρόθετα λάθη. Ο χρόνος της ζωής μας είναι φοβερά πολύτιμος για να τον κατασπαταλάτε όχι μόνο σε ο,τι δεν μας συμφέρει, άλλα και σε ο,τι απλώς δεν μας ωφέλει.

«Κακοπάθησον», λέει μετά. Δίνει το κριτήριο ώστε να πορευόμαστε στα διλήμματα της ζωής. Όταν δεν γνωρίζουμε ποια οδό να επιλέξουμε, έχει αποδειχθεί ότι ο δρόμος της θυσίας, αυτός που μας δυσκολεύει περισσότερο, είναι και ο πιο σωστός, ο πιο αποδοτικός και άξιος να βαδίσουμε. Αυτό το δίδαξε πρώτος ο Χριστός μας επιλέγοντας εκουσίως τον δρόμο προς τον Γολγοθά.

«Έργον ποίησον ευαγγελιστού». ’Αγωνίσου ν’ αλλάξεις τον κόσμο αλλάζοντας τον εαυτό σου, διαποτίζοντάς τον με τα νάματα του Ευαγγελίου. Και αυτό το μήνυμα, το Ευαγγελικό, υποστασιοποίησέ το στην καθημερινότητά σου με τον τρόπο της πνευματικής ζωής, ώστε να παίρνουν παράδειγμα και οι υπόλοιποι.

«Την διακονίαν σου πληροφόρησον». Αυτό που σου έχει ανατεθεί, κατάστησέ το πλήρες, ολοκλήρωσέ το. Όχι μισές δουλειές, ιδίως στα πνευματικά. Αυτό το οποίο σου έχει αναθέσει ο Θεός, μην το αφήνεις στη μέση. Αν σου έχει δώσει αγώνα υπομονής, κάνε υπομονή έως τελoυς. Αν σου έχει δώσει οικογένεια, αναδέξου τα βάρη της μετά χαράς. Αν έχει επιτρέψει ασθένεια, μη δειλιάσεις, μη γογγύσεις, ζήσε τη χαρά της ζωής με ελπίδα στον Ζωοδότη. Αν έχει επιτρέψει το οτιδήποτε, αντιμετώπισέ το ως εξετάσεις που δίνεις για να αποδειxθείς άξιος της θείας αγάπης. Πάντως, μην το εγκαταλείπεις, ολοκλήρωσέ το!

Η αίσθηση της πληρότητας και η βίωση της αγιότητας

Κι αν γίνουν όλα τα παραπάνω, τότε τι συμβαίνει; Ο χρόνος της ζωής κυλά για τον κάθε άνθρωπο. Αν όμως, κυλίσει σε πνευματικές διαστάσεις, τότε υπάρχει η βαθιά ικανοποίηση, αν όχι της επίτευξης του αποτελέσματος, οπωσδήποτε της προσπάθειας. Υπάρχει η ανάπαυση της συνείδησης, η εμπειρία της πορείας στην οδό που είναι ο Χριστός, η ασφάλεια της αλήθειας της πίστης, η χαρά ότι ο αγώνας δόθηκε. Σε κάθε περίπτωση υπάρχει η αίσθηση της πληρότητας, αν όχι και η βίωση της αγιότητας.

Το κυριότερο, υπάρχει η βέβαιη ελπίδα της ανταπόδοσης από τον δίκαιο Κριτή! Δεν πλαστήκαμε για να είμαστε μόνιμοι στη ζωή αυτή των κόπων και του πόνου, αλλά για να ζούμε στην ατελεύτητη αιωνιότητα της θείας αγάπης και παρουσίας. Και αυτό είναι τόσο πολύτιμο και υψηλό, ώστε οι ανθρώπινες δυνάμεις να μην επαρκούν για να κατακτηθεί, γι’ αυτό και είναι «δώρημα τέλειον άνωθεν καταβαίνον». Συνάμα όμως, είναι τόσο απαραίτητο για τον άνθρωπο, ώστε να μην μπορεί παρά ν’ αγωνιστεί γι’ αυτό πείθοντας τον Θεό να του το χαρίσει.

Στην καινούργια χρονιά, ας είναι ο πόθος μας θεοφιλής και η ζωή μας όντως κατά Χριστόν, ώστε να ελκύουμε την ευλογία του Θεού και την εξ ύψους δύναμη σε ο,τι και αν κάνουμε. Αμήν.