Ένα αξέχαστο προσκύνημα στη Μονή Προδρόμου στο Λούσιο

Ήταν κάποια Κυριακή του 15αύγουστου, εάν θυμάμαι καλά, του 1996.  Λίαν πρωί, εδράμαμε για να προλάβουμε τη θεία λειτουργία, στο ιστορικό μοναστήρι του Τιμίου Προδρόμου, στη χαράδρα του ατίθασου Λούσιου, στο «Μικρό Άγιο Όρος» της Γορτυνίας, όπως με κάποια υπερβολή αποκαλείται, λόγω των ολίγων, αλλά ιστορικών Μονών και Ασκηταριών, που κρέμονται στις απόκρημνες όχθες του και που αποτελούσαν κατοικητήρια ελευθερίας σε καιρούς σκλαβιάς!

Αδέρφια, παιδιά, ανήψια και πρωτοξάδερφα, δεκαμελής  παρέα, απολαύσαμε με μεγάλη κατάνυξη το μοναστηριακό πρόγραμμα του πρωινού  εκείνης της Κυριακής!….

 Όταν μάς ένευσε ο Ηγούμενος, ο μακαριστός Θεόκτιστος Αλεξόπουλος,  (1908-2008), περάσαμε στο Αρχονταρίκι για να πάρουμε την ευχή. Δεν τον γνωρίζαμε. Εκείνος, πριν προλάβουμε να συστηθούμε, μας είπε: Εσείς είστε από την Αλβάνιτσα. Τι κάνει ο φίλος  και συνομήλικός μου παππά-Γιάννης; Εμείναμε έκπληκτοι!… Ο μακαριστός, μάς ευλόγησε και επειδή είμαστε οι τελευταίοι, μάς είπε να καθίσουμε. Εμείς χωρίς συνεννόηση, αυτόματα, καθίσαμε όχι στους καναπέδες, αλλά κατάχαμα και γύρω από τα πόδια του. Χάρηκε που δείξαμε αυτό τον αυθορμητισμό. Ο λόγος του, έσταζε μέσα μας σαν ολόδροσο νερό σε διψασμένη έρημο. Δεν θέλαμε να τελειώσει. Όταν κάποια στιγμή μας είπε, εάν θέλουμε κάτι να ρωτήσουμε, ο Πάνος κι ο Δημήτρης, τον ρώτησαν: Παππούλη, ποια είναι η πρώτη αρετή; Ο γέροντας απάντησε αμέσως: η ταπεινοφροσύνη.

Μετά μικρή σιωπή, συνέχισε: Ο Χριστός, αυτή δίδαξε με το παράδειγμά του. Γεννήθηκε σε σπήλαιο, με ένα χιτώνα κυκλοφορούσε, έπλυνε τα πόδια των μαθητών, σταυρώθηκε ταπεινωτικά.

Η ταπεινοφροσύνη, μάς προφυλάσσει από την υπερηφάνεια και τον εγωισμό, που είναι σοβαρές ηθικές αρρώστιες και δυσδιάγνωστες από τον ίδιο τον «πάσχοντα» άνθρωπο.

 Η ταπεινοφροσύνη και η αγάπη, είναι τα αποτελεσματικότερα φάρμακα κατά της πλέον επικίνδυνης ηθικής αρρώστιας, που είναι ο φθόνος. Δεν υπάρχει για την ψυχή τού ανθρώπου, πιο ύπουλο, πιο δόλιο, πιο δυσκαταμάχητο κακό από το φθόνο. Συνοδεύει τον άνθρωπο μέχρι την τελευταία του πνοή.

Παιδιά μου, κάνετε καθημερινά πάλη κατά του φθόνου. Μην τον αφήνετε να ριζώνει μέσα σας και να σάς κατατρώει τη ζωή. Πλύνετε κάθε μέρα την ψυχή σας από τη φοβερή πληγή του φθόνου. Μη σταματάτε τον αγώνα και την πάλη. Όπλο σας η ταπεινοφροσύνη και η αγάπη. Αυτές οι δύο δυνάμεις μπορούν να τον υποτάσσουν. Δυναμώστε τες, για να μπορείτε να τον νικάτε.

Να έχετε την ευλογία του Κυρίου όλες τις ημέρες της ζωής σας. Ο Ιερός Πρόδρομος να πρεσβεύει πάντα για σας και τους δικούς σας!…

Μπήκαμε κάτω από το πετραχήλι του και η ευχή που μας διάβασε περνούσε μέσα μας σαν δύναμη ανυψωτική προς τους αιθέρες!… Τα λόγια του ηχούν στ΄αυτιά μας ακόμα και σήμερα, ύστερα από τόσα χρόνια!