Η άλωση της Κωνσταντινούπολης Μέρος Ε΄-Η παραχώρηση προνομίων στο Γεννάδιο Σχολάριο

Οι επόμενες ώρες εξελίχτηκαν σε μία συγκλονιστική σύγκρουση που γρήγορα πήρε τη μορφή μάχης σώμα με σώμα. Μετά από συμβουλή του στρατιωτικού ακολούθου της Αυστρίας που παρακολουθούσε σαν παρατηρητής την πολιορκία η μπομπάρδα έφερε αποτέλεσμα.

Μέρος του εξωτερικού περιτειχίσματος κατέρρευσε και από το ρήγμα που δημιουργήθηκε προσπάθησαν να εισχωρήσουν περίπου 3οο Τούρκοι από τα εκλεκτά σώματα του Σουλτάνου. Το τμήμα αυτό με τη βοήθεια του Ιουστινιάνι και του ίδιου του αυτοκράτορα περιορίστηκε, αλλά γρήγορα νέα τμήματα προστίθονταν.

Αυτό έγινε πιο έντονο όταν από μικρή πόρτα στο εξωτερικό τείχος στην περιοχή του ανακτόρου του Πορφυρογέννητου, την Κερκόπορτα, που είχε μείνει αφύλακτη, άγνωστο πώς, άρχισαν να εισορμούν στην αρχή εκατοντάδες και στη συνέχεια κατά χιλιάδες οι Τούρκοι. Η μάχη ήταν άνιση. Το σημαντικότερο ήταν ότι αυτή την κρίσιμη στιγμή τραυματίστηκε και αποχώρησε μαζί με τη φρουρά του ο Ιουστινιάνης με κατεύθυνση προς τον Κεράτιο, όπου επιβιβάστηκαν στα πλοία τους και αναχώρησαν για τη Χίο, όπου δύο ημέρες αργότερα πέθανε.

Ο Κωνσταντίνος μένοντας μόνο με την προσωπική φρουρά του αποκλείστηκε ανάμεσα στο εξωτερικό τείχος και το περιτείχισμα και αφού αγωνίστηκε με όλες του τις δυνάμεις βρήκε ένδοξο θάνατο.

Το πτώμα του αναζητήθηκε, αλλά δεν βρέθηκε. Προφανώς γιατί οι συμπολεμιστές του το μετέφεραν άγνωστο πού και με ποιον τρόπο.

Μέχρι τις τρεις το μεσημέρι ένα μετά το άλλο τα κάστρα έπεφταν ή παραδίδονταν. Τότε μπήκε επικεφαλής της πολυπληθούς φρουράς του ο Μωάμεθ.

Τότε παρέδωσε όπως είχε υποσχεθεί στον στρατό του την Πόλη για λεηλασία επί τριήμερο. Όταν όμως είδε το κακό που προκαλούσαν όλοι αυτοί, λέγεται ότι αναφώνησε. Είναι κρίμα μια τέτοια πόλη να υποστεί τέτοιο κακό.Έτσι έλαβε την απόφαση να σταματήσει η καταστροφή και η λεηλασία.

Τρεις ημέρες αργότερα συναντήθηκε με τον Γεώργιο Σχολάριο, του οποίου το μοναστικό όνομα ήταν Γεννάδιος, προκειμένου να ρυθμίσουν τα θέματα του κλήρου και των θρησκευτικών θεμάτων που αφορούσαν τον λαό. Μετά τη συνάντηση αποφάσισε την παραχώρηση προνομίων στους υποταγμένους πλέον Έλληνες, των οποίων θεματοφύλακας ήταν ο πατριάρχης, πλέον Γεννάδιος.

Από τους άρχοντες της Πόλης που συνέλαβε η πλέον χαρακτηριστική περίπτωση ήταν του Μάγιστρου Λουκά Νοταρά, που πολέμησε όσο κανένας άλλος τον Κωνσταντίνο Παλαιολόγο, του αρνήθηκε κάθε βοήθεια και κλόνισε την ενότητα του λαού, λέγοντας ότι «Προτιμώ να ιδώ τούρκικο φακιόλι μέσα στην πόλη παρά λατινική τιάρα». Ο Μωάμεθ τον εκτέλεσε, λέγεται, με όλα τα άρρενα μέλη της οικογένειας του για τη στάση του απέναντι στον βασιλιά του.

Λέγεται και πάλι ότι όταν ο Νοταράς πρόσφερε μεγάλη ποσότητα θησαυρών στο Μωάμεθ εκείνος εξοργισμένος, γιατί είχε εκτιμήσει τη γενναιότητα και την αυτοθυσία του αντιπάλου του, είπε.«αφού είχες τον θησαυρό και δε βοήθησες τον Βασιλιά σου να σώσει την Πόλη δεν σου αξίζει να ζήσεις». Λίγες ημέρες αργότερα ο Μωάμεθ επέστρεψε στην πρωτεύουσά του Αδριανούπολη.

Όπως λέει ο λαϊκός θρήνος «ήταν θέλημα θεού η Πόλη να τουρκέψει»………!