Η ένδον και έξω ευκοσμία

(Προηγούμενη δημοσίευση: http://www.pemptousia.gr/?p=373447)

«Δειλία  θανάτου…  φόβος  καὶ  τρόµος  ἦλθεν  ἐπ᾽  ἐµέ,  καὶ  εκάλυψέ µε σκότος…. Καὶ εἶπα· τίς δώσει µοι πτέρυγας ωσεὶ περιστερᾶς καὶ πετασθήσοµαι καὶ καταπαύσω…;» (ψαλµὸς 54, 5-7).

Πάντως, τὸ µέγα πλῆθος τῶν Ἐγγάµων Ἁγίων καὶ Δικαίων τῆς Ἐκκλησίας µας, ἀποδεικνύει ὅτι, σὲ κάθε ἐποχὴ καὶ ὑπὸ οἱεσδήποτε συνθῆκες (ἀκόµα καὶ µέσα στὶς ἰδιάζουσες δυσκολίες τοῦ ἐγγάµου βίου), µποροῦν οἱ προαιρούµενες ψυχὲς νὰ ὑπερβληθοῦν κάθε “βαρυτικῆς ἕλξεως” ποὺ τὶς καθιστᾶ αἰχµάλωτες στόν… “νόµο τῆς βαρύτητος” καὶ στὰ γήινα σαρκικὰ δεσµά. Ἀλήθεια, πόσο θαυµαστὸ εἶναι νὰ βλέπη κανεὶς µιὰ ὁλάκερη οἰκογένεια (συζύγους καὶ παιδιά), ὅπως σὲ περιπτώσεις πολλῶν Ἁγίων, νὰ ἔχουν ἀναδείξη τὸ σπίτι τους σὲ “κατ’ οἶκον ἐκκλησία”, ὅπου βασιλεύει καὶ δοξάζεται συφάµελα ὁ Σωτῆρας Χριστός, πρὸς τὸν Ὁποῖον ὅλες µαζὶ οἱ ψυχὲς (γονέων καὶ τέκνων), καὶ καθεµιὰ ξεχωριστά, διάκεινται συνειδητὰ καὶ νηφάλια, ὡς “νύµφες – ὑπάρξεις” λογικὲς πρὸς Νυµφίο ψυχῶν ὑπέρλογο…!

Ὁ θεῖος Ἔρως µιᾶς ψυχῆς ποὺ ἕλκεται πρὸς τὴν Ἐσταυρωµένη Παναγάπη… δὲν ἔχει ἀνάγκη νὰ ἐπιδείξη στὸν Ἀγαπώµενο Κύριο τὴν σωµατικὴ ὀµορφιά – ἕνα “κεφάλαιο” ποὺ σύντοµα ἀποδεικνύεται ρευστὸ κι ἀναξιόπιστο! Ἀντίθετα, ὅταν ἡ ψυχὴ ἀντιληφθῆ ὅτι ὁ καρδιογνώστης καὶ κρυφιογνώστης Νυµφίος Χριστὸς ἐστιάζει τὴν προσοχή Του ἀποκλειστικὰ στὴν ἐσώτερη ὡραιότητα (τῶν θεοειδῶν ἀρετῶν…), ἐνῶ βδελύσσεται καὶ ἀποστρέφεται τὴν ἐσώτερη καὶ ὄντως ἀσχηµία (τῶν δαιµονιωδῶν παθῶν…), προσπαθεῖ παντοιοτρόπως νὰ «καταµαράνη τὰ κάλλη τὰ ἐκτὸς26», µὲ τὴν διὰ Χριστὸν σωµατικὴ ἄσκηση καὶ τὸ ὑπὲρ Χριστοῦ “Μαρτύριο τῆς συνειδήσεώς” της, προκειµένου νὰ ἀναδειχθῆ -µὲ τὴν πνευµατικὴ καλλιέργεια καὶ πρόσκτηση τῶν θεοειδῶν ἀρετῶν-  ἡ «ἔνδον εὐκοσµία»!

Ὁ Θεανθρώπινος Ἔρως µεταξὺ πλάσµατος καὶ Πλάστου, γιὰ νὰ ἐκλυθῆ στὴν ἀνθρώπινη καρδιὰ (ὡς ἀπόκρισή της στὴν προηγηθεῖσα θεϊκὴ ἕλξη) δὲν προϋποθέτει τίποτε ἄλλο, παρά… «πνεῦµα συντετριµµένον, καρδίαν συντετριµµένην καὶ τεταπεινωµένην!» (ψαλµὸς 50, 19), δηλ. τὰ “ἐργαλεῖα” τῆς µετανοίας ποὺ κατεργάζονται τὴν «ἔνδον εὐκοσµία» µας, τὴν ὁποία ὁ παντεπόπτης Θεὸς Πατὴρ ἀναζητᾶ νὰ (ἂν) βρῆ σὲ κάθε λογικὴ ψυχή, προκειµένου νὰ τῆς ἐµπνεύση τὸν πάναγνο Ἐρωτικὸ πόθο πρὸς τὸν Μονογενῆ Του Υἱό!

Στὸν παρόντα κόσµο τῶν ἁµαρτωλῶν “συµβάσεων”  καὶ τῆς ἠθικῆς καταπτώσεως, πάντα θὰ προκρίνεται ὁ θρασύς… καὶ θὰ παραγκωνίζεται ὁ ταπεινός, θὰ τιµᾶται ὁ πόρνος… καὶ θὰ ἀτιµάζεται ὁ ἁγνός, θὰ ἐπαινεῖται ὁ φυγόπονος… καὶ θὰ τιµωρεῖται ὁ φιλόπονος, θὰ πλειοδοτεῖται ὁ ἄδικος… καὶ θὰ µειοδοτεῖται ὁ δίκαιος, θὰ πλουτίζη  ὁ  ἀνέντιµος…  καὶ  θὰ  πτωχεύη  ὁ  ἔντιµος,  θὰ  προτιµᾶται  ὁ  ὄµορφος… καὶ θὰ παρακάµπτεται ὁ ἄσχηµος, µεταξὺ τῶν ἀνθρώπων!… Ὁπότε, γιὰ νὰ ἔχης ἐλπίδα “κοινωνικῆς ἀποκατάστασης”, πρέπει νὰ διαθέτης ἐξώτερα “προσόντα” τέτοια… ποὺ ὁ κόσµος θαυµάζει, ἀποζητᾶ κι ἐπιβραβεύει! Ἄλλως, καταδικάζεσαι (ἄτυπα) σὲ ἀποµόνωση κοινωνική… ὅπως οἱ Χριστολάτριδες ὅλων τῶν ἐποχῶν!

Στὴ µετα-βιολογικὴ πραγµατικότητα τῆς ἄλλης ζωῆς -ὅπου ὅλες  οἱ  γήϊνες  “συµβάσεις”  καταργοῦνται  ἢ  µετασχηµατίζονται  θεοπρεπῶς-  τὸ  “µέτρο”  ὀµορφιᾶς  τῶν  ἀνθρώπων  θὰ  εἶναι  τό…  φῶς! Ἀντίθετα, τὸ “µέτρο” ἀσχηµίας θά εἶναι τό… σκότος! Δηλαδή, ἡ πνευµατικὴ µορφὴ κάθε ταπεινῆς, ἁγνῆς, δίκαιης καὶ µετανοηµένης ψυχῆς (ἀκόµα καὶ ἂν αὐτή, ἐνόσω ζοῦσε στὴ γῆ, ἐνοικοῦσε σὲ σῶµα… τερατόµορφο, ὅπως ὁ Ἅγιος Μεγαλοµάρτυς Χριστοφόρος27)  στὸν οὐρανὸ θὰ εἶναι πανέµορφη καὶ θελκτική… διότι θὰ φωτίζεται “ἐκ τῶν ἔσω”, ἀπὸ τὴν λαµπρότητα τῶν θεοειδῶν ἀρετῶν ποὺ ἀπέκτησε ἐν βίω καὶ ἐνσωµάτωσε “ἐγγενῶς” ἐντός της! Ἀντιθέτως, ἡ πνευµατικὴ µορφὴ κάθε ὑπερήφανης, ἄναγνης, ἄδικης καὶ ἀµετανόητης ψυχῆς (ἀκόµα καὶ ἂν στὴν ἐπίγεια παροικεσία της ἐνοικοῦσε σέ… “Μίστερ ἢ Μὶς Ὑφήλιο”!), στὸν ἅδη θὰ εἶναι δύσµορφη καὶ ἀποκρουστική… ἐπειδὴ θὰ εἶναι ὑστερηµένη ἀπὸ τὸ φῶς τῶν ἀρετῶν… καὶ ἄρα ζοφερὴ καὶ ἐρεβώδης ἀπὸ τὸ σκότος τῶν δαιµονιωδῶν παθῶν, τὰ ὁποῖα θὰ ἔχη ἐπίσης ἐνσωµατώσει -διὰ βίου- “ὀργανικὰ” ἐπάνω της…!

(Συνεχίζεται)

26 «Τὰ κάλλη τὰ ἐκτὸς καταµαράνασα, τὴν ἔνδον ὑπέδειξας εὐκοσµίαν τῷ γινώσκοντι τὰ κρύφια…  διὰ τοῦτο σε,  Μάρτυς,  ἐνυµφεύσατο!»  (Ἀσµατικὸς κανὼν Ἁγίας Παρθενο– µάρτυρος Κυριακῆς,  ᾨδὴ γ΄).

27 Ὁ Ἅγιος Χριστοφόρος (+251 µ.Χ.) καταγόταν ἀπὸ φυλὴ “κυνοπροσώπων” καὶ ἡ τερατώδης µορφή του ἐνέπνεε ἀποστροφὴ καὶ φόβο… µέχρι ποὺ µαρτύρησε γιὰ τὸν Χρι– στό, καὶ µεταµορφώθηκε ἀπὸ τὴν ἐνέργεια τοῦ Ἁγίου Πνεύµατος σὲ ἡλιόµορφο καὶ γλυ– κοθώρητο πλᾶσµα: «Δυσµορφίαν τοῦ σώµατος, ἐνεργείαις τοῦ Πνεύµατος, ὁ Χριστὸς ἐκάλλυνε, θεοδόξαστε! Καὶ τῶν βροτῶν ὡραιότατος ἐφάνης…» (Ἀπόστιχον τοῦ Ἑσπε– ρινοῦ, ἐκ τῆς ἀσµατικῆς ἀκολουθίας τοῦ Ἁγίου Μεγαλοµάρτυρος Χριστοφόρου).