Στα μαρτύρια των Αγίων μπορεί κανείς να δει ότι, ενώ οι Άγιοι ήταν θλιβόμενοι, στενοχωρούμενοι, καταδιωκόμενοι και απειλείτο η ζωή τους και οδηγούντο στα μαρτύρια νέα παιδιά, μικρές κοπέλες, ηλικιωμένοι, άνθρωποι υπερήλικες, εν τούτοις πορεύονταν στον θάνατο μέσα σε μία απόλυτη και βαθειά ειρήνη. Μπορεί όλα τα εξωτερικά να ήταν εναντίον τους, όμως η καρδιά τους είχε ειρήνη, όχι μόνο για τον εαυτό τους αλλά και για τους γύρω τους. Γι’ αυτό στους τάφους των πρώτων μαρτύρων γράφει: «εκοιμήθη εν ειρήνη», διότι ακριβώς οι μάρτυρες επορεύοντο με απόλυτη ειρήνη.
Πόσο σπουδαίο πράγμα σήμερα και απαραίτητο είναι αυτό.
«Όπου επισκιάσει η χάρις σου Αρχάγγελε», ήχ. πλ. α΄ (Βατοπαιδινός Χορός)
Ο μοναχικός βίος έχει χαρακτηρισθεί και ισάγγελος πολιτεία ως κατεξοχήν τρόπος που μιμείται και ακολουθεί την αγγελική ζωή. Ο μοναχός επιθυμεί διακαώς να γίνει ουρανοπολίτης, θεωρεί ότι είναι παρεπίδημος επί της γης και επιθυμεί διακαώς να γίνει «βραχύ τι παρ αγγέλους ηλαττωμένος» (Ψαλμός Η΄, 5). Θέλει να ζήσει εδώ ζωή αγγελική, να αναπληρώσει το εκπεσόν […]