Page 11 - GerElisaios-vios-didaxes

Αρχιμ. Ελισσαίου Σιμωνοπετρίτου

 Ναι! Εγώ είμαι, απαντά το κρυμμένο πρόσωπο.

Του λύνει τα μάτια. Έρχεται μπροστά του. Ανοίγει τα χέρια και τον
αγκαλιάζει. Τον ρωτάει:

 Εσύ είσαι ο Θεός μου που σε ψάχνω;

 Ναι, εγώ είμαι. Δεν με γνωρίζεις; Τόσον καιρό με φωνάζεις και τώρα
ρωτάς ποιος είμαι;

Μένει έκθαμβος για πολύ αφού ο φίλος χάθηκε πάλι. Είδε για πρώτη
φορά «όν ηγάπησε η ψυχή του». Τον είδε. Πώς τον είδε; Εκείνος ξέρει.
Είδε. Τι είδε; Είδε το λαμπρότατο φως. Αλλά όταν έμεινε πάλι μόνος το
βίωμά του εξελίχθηκε και άλλαξε. Άρχισε τότε μια περιπέτεια που δεν

την φαντάστηκε ποτέ. Τι έγινε δηλαδή; Το φως εκείνο τον έκανε να δει
θέλοντας και μη τον εαυτό του. Τον εσωτερικό εαυτό του. Μετά το

ολόλαμπρο θέαμα είδε το ολοσκότεινο θέαμα, το θέαμα του εαυτού του.
Το είδε καθαρά μέσα στο φως. Δεν το ήξερε. Νόμιζε, όπως νομίζει ο
καθένας μας, ότι ήταν σπουδαίος πνευματικός. Ανώτερος. Τώρα βλέπει

την αλήθεια, ενώ ως τώρα έπεφτε έξω. Είχε απατηθεί. Δεν αντέχει
αυτήν την αλήθεια. Δεν μπορεί να την παραδεχτεί. Όλοι λέμε ότι

είμαστε αμαρτωλοί. Αλλά κάτι μέσα μας μάς λέει ότι είμαστε και κάτι.
Έχουμε αυτά τα χαρίσματα. Είμαστε ικανοί. Είμαστε το ένα, είμαστε το
άλλο. Αλλά έχουμε μέσα μας αυτήν την αδυναμία, το σκότος.

Τότε ο Γέροντας κλαίει και πονάει. Συγχρόνως θυμάται και τον
αγαπημένο φίλο του. Τα βιώματά του αναμοχλεύουν και εκείνος ο
κρυμμένος φίλος του αρχίζει να του κάνει μυστικές προκλήσεις, του

κάνει όπως λέμε αντεπίθεση.

10