Page 5 - kotsopoulou-thaumata

να μην σταθεί να δει την συνέχεια. [9] Βλέπουμε λοιπόν, πως ακόμα και στις μέρες μας, η
εμπειρία του Ακτίστου Φωτός δεν αλλάζει στο ελάχιστο, από αυτά που είχαν καταγράψει οι
Άγιοι πολλούς αιώνες νωρίτερα.

Ένα άλλο θαυμαστό γεγονός αφορά την Θεία Λειτουργία. Ως γνωστόν η παράδοση της
Εκκλησίας αναφέρει πως κατά την τέλεσή της συμβαίνουν πολλά πνευματικά γεγονότα. Ο
Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Μόρφου κ. Νεόφυτος, αναφέρει πως μία φορά που τελούσε
την Θεία Λειτουργία, δύο παρευρισκόμενοι σε αυτήν, του ανέφεραν πως την στιγμή που
εκείνος είχε φτάσει στο σημείο που εκφωνούσε τα λόγια «τα Άγια τοις αγίοις», είδαν φως να
βγαίνει από την Αγία Τράπεζα, να καλύπτει τον Εσταυρωμένο και να ξεχύνεται σε ορισμένα
άτομα από όσους παρευρίσκοντο στον ναό. [10] Όμως, αυτό που κάνει ιδιαίτερη εντύπωση
είναι πως η μαρτυρία των δύο αυτών ανθρώπων, όπως την διηγήθηκε ο κ. Νεόφυτος,
συμπίπτει επακριβώς με εκείνη του γέροντος Αμβροσίου Λάζαρη. Εκείνος είχε αναφέρει τα
εξής για το συγκεκριμένο σημείο της Θείας Λειτουργίας: «όταν ο ιερέας λέει "Πρόσχωμεν τα
Άγια τοις Άγίοις", είναι ή μεγαλύτερη και φοβερότερη στιγμή, γιατί τότε είναι ανοιχτοί οι
Ουρανοί και για ότι παρακαλέσουμε τον Θεό, εισακουόμαστε». [11] Βλέπουμε λοιπόν, πως
τρεις διαφορετικοί άνθρωποι άγνωστοι μεταξύ τους, είδαν ένα κοινό πράγμα, «τους
ουρανούς να ανοίγουν», στο ίδιο μάλιστα χρονικό σημείο της Θείας Λατρείας. Ο ένας εκ των
τριών μάλιστα ευρίσκετο σε άλλη χρονική περίοδο και τοποθεσία, αλλά και οι τρεις
καταμαρτυρούν το γεγονός αυτό ως αυτόπτες μάρτυρες.

Θαυμαστό σημείο αποτελεί επίσης και ένα ξεχωριστό γεγονός που έλαβε χώρα κατά την
διάρκεια του μαρτυρίου του Αγίου Φιλουμένου του Νεομάρτυρος στο Φρέαρ του Ιακώβ. Ο
Άγιος Φιλούμενος εκάρη μοναχός το 1937 μαζί με τον αδελφό του π. Ελπίδιο στα
Ιεροσόλυμα. Μετά από δύο χρόνια ο π. Ελπίδιος έφυγε από την Αγία Γη, ενώ ο Άγιος
Φιλούμενος παρέμεινε εκεί μέχρι το τέλος της ζωής του. Κάποια στιγμή, στις 8 Μαρτίου
1979 μετατέθηκε στο Φρέαρ του Ιακώβ, όπου στις 29 Νοεμβρίου 1979, μαρτύρησε κατόπιν
επίθεσης φανατικών Εβραίων. «Το μαρτύριό του ήταν φρικτό, γιατί οι δήμιοί του τον χτύπησαν
αλύπητα στο πρόσωπο και του έκοψαν τα δάχτυλα του δεξιού του χεριού. Στη συνέχεια
βεβήλωσαν την Εκκλησία και το Σταυρό κι έριξαν μια χειροβομβίδα καταστρέφοντας τον
χώρο». Κατά την διάρκεια λοιπόν του μαρτυρίου, ο αδελφός του Αγίου π. Ελπίδιος, αν και
μίλια μακριά από την Αγία Πόλη άκουσε την φωνή του αδελφού του να του λέει: «αδελφέ
μου με σκοτώνουν προς δόξαν Θεού. Σε παρακαλώ μην αγανακτήσεις». [12] Ιδιαίτερη
σημασία έχουν και τα γεγονότα που έλαβαν χώρα αμέσως μετά την κοίμηση του Αγίου
ο
ης
ου
Νεκταρίου. Ο Άγιος εκοιμήθη το απόγευμα της 8 Νοεμβρίου 1920, στον 2 θάλαμο του 2
ορόφου του Αρεταίειου νοσοκομείου. Τότε, δύο μοναχές και ορισμένες νοσοκόμες άρχισαν
να ετοιμάζουν το σκήνωμά του για την κηδεία. Κάποια νοσοκόμα ή η μοναχή Ευφημία
άφησε πρόχειρα την φανέλα που φορούσε ο Άγιος σε ένα διπλανό κρεβάτι, στο οποίο
νοσηλευόταν ένας ασθενής με παράλυση στα κάτω άκρα. Μόλις όμως τον ακούμπησε η
φανέλα του Αγίου, αυτός αμέσως σηκώθηκε και άρχισε να περπατάει. Επίσης, ο σύζυγος
μιας νοσοκόμας, της Στάσας Καλοκάγαθου, έπασχε από μία ανίατη ασθένεια. Εκείνη λοιπόν,

4