Page 14 - mpotsari-vioithiki

15
γνώσεις, καθώς και από προσωπικό υποστήριξης (μάγειρες, υπηρέτες κ.λπ.) .
Τα μεγαλύτερα και πλουσιότερα μοναστήρια διέθεταν και νοσοκομείο, το οποίο
παρείχε τις υπηρεσίες του όχι μόνο στους μοναχούς αλλά στο σύνολο του

πληθυσμού. Από αυτό συμπεραίνουμε ότι νοσοκομεία δεν υπήρχαν μόνο στις

μεγάλες πόλεις αλλά και στην ύπαιθρο, ως προσαρτήματα μοναστηριών (π.χ. το

νοσοκομείο της μονής Βαρλαάμ στα Μετέωρα), και έτσι οι κάτοικοι της υπαίθρου
είχαν τη δυνατότητα περίθαλψης. Γνωστότερα νοσοκομεία στην

16
Κωνσταντινούπολη υπήρξαν αυτά του Σαμψών και της μονής Παντοκράτορος .

δ. Μεσαίωνας
Στο μεσαίωνα η κατάσταση στην ατομική και δημόσια υγιεινή αλλάζει. Οι

περιγραφές που έχουμε από εκείνη την εποχή κάνουν λόγο για πόλεις με

πυκνοκατοικημένα σπίτια, έλλειψη αποχετεύσεων και μολυσμένο πόσιμο νερό.

Μετά από αντίδραση του κόσμου αναδιοργανώθηκαν οι ιατρικές σχολές στην
Ευρώπη, ιδρύθηκαν άσυλα υπό την επίβλεψη της εκκλησίας, ελήφθησαν μέτρα

για ιατροφαρμακευτική περίθαλψη των πολιτών και ξεκίνησαν δράσεις για την

καταπολέμηση των επιδημιών που προέρχονταν από λοιμώδη νοσήματα, τα

οποία εκείνη την εποχή βρισκόταν σε έξαρση.

ε. Αναγέννηση, 17 και 18 αιώνας
ος
ος
Η κατάσταση της δημόσιας υγείας συνεχίζει να είναι υποβαθμισμένη και κατά
τη διάρκεια της Αναγέννησης. Η ατομική υγιεινή έχει εγκαταλειφθεί, τα

δημόσια λουτρά αποτελούν εστία μόλυνσης και τα λοιμώδη νοσήματα

βρίσκονται σε έξαρση. Φωτεινή εξαίρεση της εποχής αποτελεί η

διαπαιδαγώγηση του λαού σε θέματα υγιεινής, για πρώτη φορά, από τον

15 Κωνσταντίνου Μουστάκα, Φιλανθρωπικά ιδρύματα στη Βυζαντινή Κωνσταντινούπολη,
2008, σελ. 52.
16 Κωνσταντίνου Μουστάκα, ό.π., σελ. 59.
13