«πεποίθησιν δὲ τοιαύτην ἔχομεν διὰ τοῦ Χριστοῦ πρὸς τὸν Θεόν. οὐχ ἱκανοὶ ἐσμεν ἀφ’ ἑαυτῶν λογίσασθαί τι ὡς ἐξ ἑαυτῶν, ἀλλ’ ἡ ἱκανότης ἡμῶν ἐκ τοῦ Θεοῦ, ὃς καὶ ἱκάνωσεν ἡμᾶς διακόνους καινῆς διαθήκης, οὐ γράμματος ἀλλὰ πνεύματος. τὸ γὰρ γράμμα ἀποκτέννει, τὸ δὲ πνεῦμα ζωοποιεῖ» (Β’ Κορινθ. 3, 4-6).
«καὶ εἴπατε Ἀρχίππῳ. βλέπε τὴν διακονίαν ἣν παρέλαβες ἐν Κυρίῳ, ἵνα αὐτὴν πληροῖς» (Κολοσ. 4,17).
Μὲ τὶς σκέψεις μας, μέσα σ’αὐτὸ τὸ πνευματικὸ μέγεθος τῶν λόγων τοῦ ἀποστόλου Παύλου εἴμαστε σήμερα ἐδῶ ὅλοι γιὰ νὰ μετάσχωμε, κληρικοὶ καὶ λαϊκοὶ στὴν τιμητικὴ αὐτὴ ἐκδήλωση πρὸς τὸν π. Κωνσταντῖνο Παπαγιάννη, ἀδελφὸ ἀγαπητὸ ἐν Χριστῷ καὶ σεβαστὸ συμπρεσβύτερο, γιὰ τὴν συμπλήρωση πενήντα χρόνων ἱερωσύνης καὶ διακονίας του στὴν τοπική μας ἐκκλησία.
Ἀποτελεῖ ἰδιαίτερη τιμὴ καὶ χαρὰ γιὰ τὸ πρόσωπό μου ποὺ θὰ πῶ κάποια ἐλάχιστα λόγια γιὰ τὸν π. Κωνσταντῖνο, τὸν ὁποῖο ἀπὸ παιδὶ 9 χρόνων συνάντησα στὴν ἐνορία μου, τῶν ἁγίων Ἀποστόλων Θεσσαλονίκης τὸ 1969. Μᾶς ἀξίωσε ὁ Θεὸς νὰ εἴμαστε μαζύ, ἐκεῖνος μεγάλος στὴν ἡλικία καὶ στὴν ἱερωσύνη, καὶ ἐγὼ μικρὸς στὴ διακονία τοῦ ἔργου τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ. Τό-τε, ἐκεῖ στὴν ἐκκλησία μας, ἦταν καὶ ὁ π. Διονύσιος Κλαυδιανός, σεβάσμιος καὶ εὐλαβὴς κληρικός, ὁ Θεὸς νὰ τὸν ἀναπαύῃ, καὶ λίγο ἀργότερα καὶ ὁ π. Ἰωάννης Νευροκοπλῆς.
Αὐτὰ ποὺ ἐζήσαμε ἐκεῖ, ὅλοι μαζύ, στὰ τόσα χρόνια μέχρι τὴν μετάθεσή μου στὴν ἁγία Σοφία, τὸ 1994, τὰ ἔχει γράψει ὁ Θεὸς στὸ βιβλίο τῆς ἀγάπης Του, καὶ δὲν μποροῦν νὰ ἐκφρασθοῦν μὲ λόγια. Προσωπικὰ, εὐγνωμο-νῶ τὸν Θεὸ γιὰ τὴν ζωή μου κοντὰ στὸν π. Κωνσταντῖνο Παπαγιάννη καὶ στοὺς ἄλλους συμπρεσβυτέρους κληρικοὺς ποὺ κατὰ καιροὺς διηκόνησαν τὸ στολίδι αὐτὸ τῆς βυζαντινῆς ἀρχιτεκτονικῆς καὶ τέχνης, τὸν ἱερὸ Ναὸ τῶν ἁγίων Ἀποστόλων.
Ὁ π. Κωνσταντῖνος γεννήθηκε στὴ Θεσσαλονίκη μας στὶς 16.9.1929 ἀπὸ τὸν Ἀντώνιο καὶ τὴν Μαρία Παπαγιάννη. Ἐφοίτησε στὸ τότε 7ο Δημοτικὸ Σχολεῖο Θεσσαλονίκης καὶ ἐν συνεχείᾳ στὸ 4ο Γυμνάσιο ἀῤῥένων Θεσσαλο-νίκης, ἀπὸ τὸ ὁποῖο ἀπεφοίτησε τὸν Ἰούνιο τοῦ 1947. Τὸν Σεπτέμβριο τοῦ ἰδίου ἔτους ἔδωσε εἰσαγωγικὲς ἐξετάσεις στὴ Θεολογικὴ Σχολὴ τοῦ Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, ἀπὸ τὴν ὁποία πῆρε τὸ πτυχίο στὶς 17.11.1951. Ὑπῆρξε ἀριστοῦχος σὲ ὅλες τὶς βαθμίδες τῶν σπουδῶν του.
Ἀπὸ τὶς 6.1.1952 μέχρι τὶς 14.4.1954 ὑπηρέτησε στὸν ἑλληνικὸ στρατὸ ὡς ἔφεδρος ἀξιωματικὸς Πεζικοῦ.
Στὶς 24.5.1954 διωρίσθηκε καθηγητὴς στὴ Μέση Ἐκπαίδευση καὶ ὑπη-ρέτησε ἐπὶ πέντε (5) χρόνια σὲ Γυμνάσια τῆς Λαρίσης.
Στὶς 25.7.1954 ἐνυμφεύθη τὴν Ἀλίκη Σκαμπαρδώνη, διδασκάλισσα, ἀπὸ τὴ Λάρισα. Ἀπὸ τὸν γάμο τους ἀπέκτησαν 6 παιδιά.
Στὴν ἐκκλησιαστικὴ διακονία μπῆκε ἀνεπίσημα σὲ ἡλικία 12 ἐτῶν περίπου στὸν ἱ. Ναὸ τῆς ἐνορίας του, τῶν ἁγίων Ἀποστόλων Θεσσαλονίκης. Στὶς 21.5.1942 χειροθετήθηκε ἀναγνώστης ἀπὸ τὸν Μητροπολίτη Θεσσαλονί-κης Γεννάδιο. Συνέχισε τὴ διακονία του στὸν ὡς ἄνω ναὸ ὡς ἀναγνώστης καὶ βοηθὸς ψάλτου, ἀπὸ δὲ τὶς 20.12.1947 μέχρι τὶς 30.4.1950 ὡς ἀριστερὸς ψάλ-της τοῦ ἰδίου Ναοῦ, ἐνῶ ἀπὸ τὴν 1η Μαΐου τοῦ 1950 μέχρι τέλους τοῦ 1951 ὡς α’ ψάλτης τοῦ ἱ. Ναοῦ ἁγίου Θεράποντος κάτω Τούμπας.
Ἀπὸ τὴ θέση του στὴν Ἐκπαίδευση παραιτήθηκε τὸν Μάιο τοῦ 1959, γιατὶ ἐν τῷ μεταξὺ εἶχε ἐκλεγῆ τακτικὸς ἐφημέριος γιὰ τὴν κενὴ θέση τοῦ ἱ. Ναοῦ ἁγίων Ἀποστόλων. Στὶς 30.5.1959 χειροτονήθηκε διάκονος ἀπὸ τὸν Μητροπολίτη Θεσσαλονίκης Παντελεήμονα τὸν Α΄ (Παπαγεωργίου) καὶ τὴν ἑπομένη 31.5.1959 πρεσβύτερος ἀπὸ τὸν τότε βοηθὸ ἐπίσκοπο Ταλαντίου Στέφανο (μετέπειτα Μητροπολίτη Τρίκκης & Σταγῶν). Τὴν 1η Ἰουνίου 1959 διωρίσθηκε ἐφημέριος τοῦ ὡς ἄνω ἱεροῦ Ναοῦ καὶ ὑπηρέτησε σ’αὐτὸν χωρὶς διακοπὴ μέχρι τὶς 31.5.1996, ὁπότε παραιτήθηκε ἀπὸ τὴν ἐνεργὸ ἐφημεριακὴ ὑπηρεσία γιὰ λόγους ὑγιείας.
Κατὰ τὸ διάστημα τῆς ἐφημεριακῆς του ὑπηρεσίας, διετέλεσε πρόεδρος τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ Συμβουλίου τοῦ ναοῦ ἀπὸ τὸν Ἰούνιο τοῦ 1959 μέχρι τὸ 1990 περίπου. Κατὰ διαστήματα ὑπῆρξε μέλος τοῦ Μητροπολιτικοῦ Συμβουλίου καὶ τοῦ Ἐπισκοπικοῦ Δικαστηρίου, ἐπὶ ἑξαετία δὲ (1968-1974) γραμματεὺς τῆς Ἱερᾶς μας Μητροπόλεως Θεσσαλονίκης.
Ὁ μακαριστὸς Μητροπολίτης Παντελεήμων ὁ Α’ τὸν ἐτιμησε μὲ τὸ ὀφφίκιο τοῦ οἰκονόμου καὶ ἀργότερα μὲ τὸ ὀφφίκιο τοῦ σταυροφόρου οἰκονόμου, ὁ μακαριστὸς Μητροπολίτης Λεωνίδας μὲ τὸ ὀφφίκιο τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου, ὁ δὲ μακαριστὸς Μητροπολίτης Παντελεήμων ὁ Β΄ μὲ τὸ ὀφφίκιο τοῦ Μ. Πρωτοπρεσβυτέρου κατὰ τὴν ἀποχώρησή του ἀπὸ τὴν ἐνεργὸ ὑ-πηρεσία. Ἡ Ἱερὰ Σύνοδος τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος τὸν ἐτίμησε μὲ τὸ πα-ράσημο τοῦ ἀποστόλου Παύλου μετὰ ἀστέρος.
Παναγιώτατε,
Μὲ τὰ παραπάνω λόγια μου σκιαγράφησα στὸ μέτρο τοῦ δυνατοῦ τὴ ζωὴ καὶ τὴ διακονία τοῦ π. Κωνσταντίνου Παπαγιάννη. Οἱ προκάτοχοί Σας πολλὲς φορὲς τοῦ προέτειναν νὰ τὸν τοποθετήσουν σὲ «μεγαλύτερη» καὶ πιὸ «κεντρικὴ» ἐκκλησία. Ἐκεῖνος ἐπειδὴ ἀγάπησε ἀπὸ παιδὶ τὴν ἐκκλησία καὶ τὴν ἐνορία τῶν ἁγίων Ἀποστόλων, ὅπου ἐμεγάλωσε, δὲν ἀπεδέχθη τὶς προτάσεις των, καὶ παρέμεινε ἐκεῖ μέχρι τέλους τῆς ἐνεργοῦς ὑπηρεσίας του. Ἐκεῖ συνέχισε καὶ ὡς συνταξιοῦχος νὰ προσφέρῃ τὶς ὑπηρεσίες του στὴν τέλεση τῶν ἱερῶν Ἀκολουθιῶν, στὸ μυστήριο τῆς ἱερᾶς Μετανοίας καὶ Ἐξομολογήσεως καὶ στὸ κήρυγμα τοῦ θείου λόγου, τὸ ὁποῖο πάντοτε ἦταν γραπτό, μὲ σαφήνεια καὶ διάρθρωση θεολογική, ἁγιοπατερικὴ καὶ ἐκκλησιολογική. Ἡ ἀγάπη του γιὰ τὴν τήρηση τοῦ τυπικοῦ καὶ γιὰ τὴν ἐκκλησιαστι-κὴ βυζαντινή μας μουσικὴ, παραμένει στὴ μνήμη μου σὰν παράδειγμα πρὸς μίμηση. Ἀναφέρω κάτι τὸ ὁποῖο ἴσως δὲν τὸ γνωρίζετε. Ὅταν ἦταν νέος ἀντέγραψε ὅλο τὸ Ἀναστασιματάριο τοῦ Ἰωάννου τοῦ πρωτοψάλτου. Ἦταν μιὰ περίοδος ποὺ τὰ μουσικὰ βιβλία τῆς βυζαντινῆς μας μουσικῆς δὲν ἦταν εὔκολο νὰ ἀγορασθοῦν, διότι δὲν ὑπῆρχαν ὅπως σήμερα.
Δὲν θὰ σᾶς κουράσω παραπάνω. Ἁπλῶς θὰ καταθέσω κάτι πρὸς τὴν ἀγάπη σας ἀπὸ τὴν διακονία μου ὡς Γραμματεὺς τῆς Ἱερᾶς μας Μητροπόλεως Θεσσαλονίκης γιὰ 26 χρόνια. Κάθε φορὰ ποὺ ἔρχεται ἡ στιγμὴ γιὰ νὰ συντάξω τὸ πιστοποιητικὸ ὑπηρεσιακὼν μεταβολῶν κάποιου κληρικοῦ μας, ποὺ πρόκειται νὰ συνταξιοδοτηθῇ, καὶ ψάχνω τὸν φάκελό του γιὰ νὰ γράψω πάνω σὲ ἕνα ἄψυχο χαρτὶ, τὴν πορεία τῆς ζωῆς του, ποὺ ἀπὸ νέος, τότε ποὺ ἐχειροτονήθηκε Διάκονος καὶ Πρεσβύτερος, εὑρίσκεται τώρα στὰ 70 του καὶ πλέον χρόνια, συγκινοῦμαι, γιατὶ κατὰ κάποιο τρόπο ζῶ τὴν ἱστορία του, τοὺς κόπους του, τὴν διακονία του καὶ τὴν ἀγάπη του πρὸς τὴν Ἐκκλησία. Μιὰ τέτοια συγκίνηση μὲ διακατέχει σήμερα, ποὺ σὲ ἐμένα ἔτυχε νὰ σᾶς μι-λήσω γιὰ τὴν ζωὴ καὶ τὴν ἐκκλησιαστικὴ διακονία τοῦ π. Κωνσταντίνου καὶ νὰ σᾶς πῶ αὐτὰ τὰ λόγια. Νὰ τὰ πῶ μπροστά σὲ Σᾶς, τὸν ἐπίσκοπό μας, Παναγιώτατε, μπροστὰ σὲ σᾶς τοὺς ἀγαπητοὺς συμπρεσβυτέρους μου, παλαιοτέρους καὶ νεωτέρους μου ποὺ σᾶς γνωρίζω καὶ μὲ γνωρίζετε, ἀλλὰ καὶ μπροστὰ στοὺς εὐλαβεῖς λαϊκοὺς ποὺ ἦλθαν σήμερα ἐδῶ.
Εὐχηθῆτε, Παναγιώτατε, νὰ παραδώσωμε ὅλοι μας κατὰ τὴν ἡμέρα τῆς Δευτέρας Παρουσίας τοῦ Κυρίου μας, ἀνόθευτη τὴν παρακαταθήκη ποὺ μᾶς ἔδωσε ἡ ἁγία μας Ἐκκλησία διὰ τοῦ ἐπισκόπου της, τὴν στιγμὴ τῆς εἰς Πρεσβύτερον χειροτονίας μας.
