Page 17 - Πάσχα των Ελλήνων

www.pemptousia.gr Τεύχος 38 / Πάσχα των Ελλήνων / 29 Απριλίου 2016 ΑΝΑΛΕΚΤΑ

πολὺ ἀσφαλές, τίς οἶδε τί εἶχε σκεφθῆ, ἢ τί σοβαρὸν εἶδεν, και με τον Αλιβάνιστο: Ὁ Σταμάτης, μὴ δυνάμενος νὰ
ἢ τί ἀστεῖον ἤκουσε παρά τινος γείτονος συντρόφου του, κρατήσῃ τὰ γέλια, ἄρχισε μὲ τὸ φανάρι τὸ ὁποῖον ἐκράτει,
κ᾿ ἐγέλασεν, ὅπως οἱ ἄνθρωποι γελοῦν. Συγχρόνως, ἐν νὰ κάμνῃ κινήματα ὡς νὰ ἐλιβάνιζε, πρὸς τὸ βάθος εἰς τὸ
ἀκαρεῖ, τοῦ ἦλθε τὸ βόλι. Τὸν ηὗρε καίριον εἰς τὸν λαιμόν, μέρος ὅπου ἵστατο τὸ σύμπλεγμα τοῦ Μπαρέκου καὶ τοῦ
καὶ τὸν ἀφῆκεν εἰς τὸν τόπον. Συνειρμικά στη συνέχεια μπαρμπα-Κόλια.
ο αφηγητής μεταφέρεται στο φαιδρό πρόσωπο του ήρωα
του διηγήματος, του Γιάννη του Λέκα. Άρα, ανάσταση Ακόμα και η εκ βαθέων -de profundis- αποκάλυψη της
δεν υπάρχει, αν δεν έχει προηγηθεί θάνατος. Μολώτας προκαλεί τα γέλια της Αφέντρας: Ἡ Μολώτα
ἔκυψεν, ἐταπείνωσε τὴν φωνὴν καὶ εἶπε:
Και στα τρία πασχαλινά διηγήματα υπάρχει ένα κλίμα
ευθυμίας. Αυτό δεν είναι τυχαίο. Ο «άγιος» των ελληνι- – Σὰν ἤμουν ἐγὼ μικλὸ κολίτσι, αὐτὸς μ᾽ ἤθελε γυναῖκα.
κών γραμμάτων γνωρίζει ότι η μεγαλύτερη γιορτή της Πλὶν ἀλλωστήσω, κὶ πιαστῇ φωνή μου, μ᾽ ηὗλε σουλου-
ανατολικής χριστιανοσύνης συνδέεται αναπόσπαστα με πώματα, πηγάδι, στενὸ σοκάκι, μ᾽ ἐ… (ἔκυψεν εἰς τὸ οὖς
το χαρμόσυνο γεγονός της Αναστάσεως του Κυρίου. Αυτό τῆς Ἀφέντρας, κ᾽ ἐψιθύρισε μὲ φωνὴν μόλις ἀκουομένην)·
αποτελεί τη σύνοψή του και τη στέρεη βάση της πίστης μ᾽ ἐφίλησε…
όλων των χριστιανών, αφού «εἰ δὲ Χριστὸς οὐκ ἐγήγερται,
κενὸν ἄρα τὸ κήρυγμα ἡμῶν, κενὴ δὲ καὶ ἡ πίστις ὑμῶν», Ἡ Ἀφέντρα ἔπνιξε βαθύν, ἀργυρόηχον γέλωτα.
σύμφωνα με τον Απόστολο των εθνών (Α΄ Κορ. 15, 14).
Ανάσταση δεν νοείται χωρίς την πρώτη ανείπωτη χαρά
Στο Εξοχική Λαμπρή αποδίδεται με τον καλύτερο τρόπο των μαθητών Του, όταν έμαθαν και είδαν ζωντανή την
το κλίμα ευθυμίας που υπάρχει στους χριστιανούς και το «Αλήθεια» και αργότερα όλων αυτών που «παραδίδο-
γλέντι που ακολουθεί μετά την β΄ Ανάσταση: νται» στην αποκαλυπτική αλήθεια Του.

Περὶ τὴν μεσημβρίαν, μετὰ τὴν Β´ Ἀνάστασιν, οἱ χωρικοὶ Και στα τρία υπάρχει η «μεταστροφή», το «θαύμα», η
τὸ ἔστρωσαν ὑπὸ τὰς πλατάνους, παρὰ τὴν δροσερὰν πη- «ανακαίνιση». Ο παπα-Κυριάκος – Εξοχική Λαμπρή–
γήν. αφού αποχωρεί αιφνιδιαστικά από την Αναστάσιμη Ακο-
λουθία, όταν αρχίζει να κατηφορίζει προς την κοιλάδα και
Ὡς τάπητας εἶχον τὴν χλόην καὶ τὰ χαμολούλουδα, ὡς λίγο πριν πιεί νερό συνειδητοποιεί τον εκτροχιασμό του :
τράπεζαν πτέριδας καὶ κλάδους σχοίνων. Τότε ἦλθεν εἰς αἴσθησιν.

Ἡ δροσερὰ αὔρα ἐκίνει μετὰ θροῦ τοὺς κλῶνας τῶν δέν- -Τί κάμνω ἐγώ, εἶπε, ποῦ πάω;
δρων, καὶ ὁ Φταμηνίτης μὲ τὴν λύραν του ἀντέδιδε φθόγ-
γους λιγυρούς. … Καὶ ποιήσας τὸ σημεῖον τοῦ σταυροῦ·

Εἶτα ἤρχισαν τὰ ᾄσματα. Ἐν πρώτοις τὸ Χριστὸς ἀνέ- –Ἥμαρτον, Κύριε, εἶπεν, ἥμαρτον! μὴ μὲ συνερισθῇς.
στη, ὕστερον τὰ θύραθεν. Ὁ μπαρμπα-Μηλιὸς θελήσας νὰ
ψάλῃ καὶ αὐτὸς τὸ Χριστὸς ἀνέστη, τὸ ἐγύριζε πότε εἰς Ἐπανέλαβε δέ:
τὸν ἀμανὲ καὶ πότε εἰς τὸ κλέφτικο.
–Ἐὰν ἐκεῖνος ἔκλεψεν, ὁ Θεὸς ἂς τὸν… συγχωρήσῃ… κ᾽
Με εύθυμη διάθεση και με «κατανόηση» αποδίδεται και ἐκεῖνον κ᾽ ἐμέ. Ἐγὼ πρέπει νὰ κάμω τὸ χρέος μου.
η «αδυναμία» του παπά-Κυριάκου, δηλαδή η δυσπιστία
στην ακεραιότητα του συνεφημερίου του και η απροσδό- ᾘσθάνθη δάκρυ βρέχον τὴν παρειάν του.
κητη αποχώρησή του από την Ακολουθία της Αναστάσεως.
–Ὦ Κύριε, εἶπεν ὁλοψύχως, ἥμαρτον, ἥμαρτον! Σὺ παρε-
Στο διήγημά Ο Αλιβάνιστος όλη η περιρρέουσα ατμό- δόθης διὰ τὰς ἁμαρτίας μας, καὶ ἡμεῖς σὲ σταυρώνομεν
σφαιρα του διηγήματος προσδίδει ευθυμία: ο τραυλός λό- κάθε μέρα.
γος της θείας Μολώτας : Πῶς ἀλγεῖ παπάς; … Δὲν τλώου
καβούλγια, εἶπεν ἡ Μολώτα, θὰ μεταλάβου!· Ο μπαρμπα- Κόλιας –Ο Αλιβάνιστος- μετά από την
εκούσια απομόνωση χρόνων «επιστρέφει» το βράδυ της
ο νεαρός Σταμάτης, το ορφανό, που εκτελεί θελήματα Ανάστασης στην κοινωνία, στην εκκλησιαστική κοινότητα:
στη πόλη για να ζήσει, αστειεύεται και με τις τρεις γυ- Μετὰ τὴν Ἀπόλυσιν, ἅμα οἱ ἄνδρες ἐξῆλθον, ὁ Σταμάτης
ναίκες: Ἔθεσε τὴν δεξιὰν χεῖρα ἐντὸς τοῦ τυλιγμένου πα- συναντήσας τὸν Κόλιαν τὸν ἐχαιρέτισε:
νίου, τὸ ὁποῖον ἐκράτει, ἔλαβεν ἕνα μαῦρον πρᾶγμα, καί,
θέλων νὰ παίξῃ, τὸ ἔρριψεν εἰς τὴν ποδιὰν τῆς Μολώτας, ― Χριστὸς ἀνέστη, μπαρμπα-Κόλια! Καλὴ ὥρα ἦτον ποὺ
ἥτις ἐκάθητο ἀκόμη ἐπὶ τῆς πέτρας. σ᾽ ηὗρα χτές.

–Ἄ! φωτιὰ ποὺ σ᾽ ἔ!… ἔκαμεν αὕτη, ἀναπηδήσασα ὀρθή, Καὶ ὁ γέρων ἐρημίτης ἀπήντησεν:
καὶ τινάζουσα τὴν ποδιάν της·
Ἀληθῶς ἀνέστη, βρέ! Δὲν εἶμαι ἀλιβάνιστος!

Σελίδα 17