Page 13 - koios_amartia

Θα παραθέσουμε, πριν κλείσουμε την παρουσίασή μας αυτή μια
περίπτωση ενός κοριτσιού 9 ετών το οποίο υπέφερε από καρκίνο:

«Η μητέρα ήταν απελπισμένη και ολιγόπιστη και μπροστά στο παιδί
θρηνούσε συνεχώς για την έλλειψη αγάπης που τους έδειχνε ο Θεός.

Σκέφτηκα ότι όφειλα να παρουσιάσω στο κορίτσι μια πιο θετική προσέγγιση
και την πήρα για ένα περίπατο στον κήπο. Ενώ περπατούσαμε,
παρατηρούσαμε τα πουλιά και συζητούσαμε. Ένα μέρος της συζήτησης ήταν
κάπως έτσι:

Α.Μ.: Ξέρεις ότι οι πονοκέφαλοί σου δεν σημαίνουν πως ο Θεός δεν σε
αγαπά. Ξέρει πώς είναι να πονάς, γιατί πόνεσε κι ο Ίδιος πάνω στο σταυρό.

Είσαι ιδιαίτερη φίλη του Ιησού Χριστού. Αγαπά όλους, αλλά τους γενναίους
τους αφήνει να έχουν πονοκεφάλους κι έτσι μοιράζονται τον πόνο Του στο
σταυρό.

Το κορίτσι έγνεψε σοβαρά και είδα ότι όλα αυτά τα γνώριζε και δεν
χρειαζόταν εμένα να της τα πω. Επί πλέον είχε τη φρόνηση να προσθέσει:

Όμως, αδελφή, σας παρακαλώ να μη μιλήσετε γι’ αυτό στη μαμά, γιατί δεν
της αρέσει. Νομίζει πως πρέπει να ζήσω.»

Μερικές πολύ σύντομες ποιμαντικές παρατηρήσεις:

1. Το προβληματικό πρόσωπο εν προκειμένω ήταν η μητέρα. Αλλά
βλέπουμε ότι η Αδελφή Μαγδαληνή δεν της λέει τίποτε. Αυτό όχι από

περιφρόνηση, αλλά επειδή είχε την διάκριση να καταλάβει ότι εκείνη δεν
ήταν σε θέση να ακούσει.

2. Επικεντρώνει το ενδιαφέρον της στο άρρωστο κορίτσι, αναζητά και
βρίσκει κατάλληλο τρόπο και του μιλάει θετικά για την δοκιμασία της
ασθένειας αποκαθιστώντας μαζί της πνευματική επικοινωνία.

3.Κατανοεί ότι το μικρό κορίτσι είχε πνευματική ωριμότητα και αντίληψη
της καταστάσεώς της και κάνει η ίδια την παιδαγωγική και ποιμαντική

αυτοκριτική της όταν γράφει ότι τελικά δεν χρειαζόταν να της μιλήσει.

[13]