Οι πέτρες που κράζουν

Η θριαμβευτική είσοδος του Ιησού στα Ιεροσόλυμα μαζί με τις επεφημίες του όχλου και τα κλαδιά φοινίκων, ήταν τότε ενοχλητικά για τις θρησκευτικές αρχές. Η επεφημία ‘Ωσσανά τω Υιω Δαυίδ’ ήταν μιά ξεκάθαρη αναφορά στην ιδιότητά Του ως Μεσσία- ένας ισχυρισμός που είχε και πολιτικές προεκτάσεις. Η προειδοποίηση των αρχών ήταν ξεκάθαρη ( Λουκ. 19,39) «διδάσκαλε, ἐπιτίμησον τοῖς μαθηταῖς σου»! Αξίζει να αναφέρουμε την απάντηση του Ιησού: «έγω λέγω ὑμῖν, ἐὰν οὗτοι σιωπήσουσιν, οἱ λίθοι κράξουσιν.» Γιατί, όμως, να κράξουν οι πέτρες;

Σύμφωνα με τον Απ. Πάυλο: «ὅτι καὶ αὐτὴ ἡ κτίσις ἐλευθερωθήσεται ἀπὸ τῆς δουλείας τῆς φθορᾶς εἰς τὴν ἐλευθερίαν τῆς δόξης τῶν τέκνων τοῦ θεοῦ. 22οἴδαμεν γὰρ ὅτι πᾶσα ἡ κτίσις συστενάζει καὶ συνωδίνει ἄχρι τοῦ νῦν•» ( Ρωμ. 8, 21-22)

Η δημιουργία κράζει αναμένοντας τη λύτρωσή της. Η είσοδος του Ιησού στα Ιεροσόλυμα- η τόσο θριαμβευτική- είναι η απαρχή της ελευθερίας της δημιουργίας ( και της δικής μας). Αν οι άνθρωποι έστρεφαν τα νώτα τους και αρνούντο να καλωσορίσουν τον Χριστό, η ίδια η δημιουργία θα αναλάμβανε αυτό το έργο.

Η απαρχή της ελευθερίας μας είναι μιά όψη ή μιά άποψη του Πάθους του Χριστού που συνήθως περνά απαρατήρητη. Το νόημα του Σταυρού έχει τόσο περιοριστεί από πολλούς Χριστιανούς ώστε η αληθινή πληρότητα του Ευαγγελίου να μένει ανομολόγητη. Ο Απ. Παύλος μάς υπενθυμίζει ότι « οὗ δὲ τὸ πνεῦμα κυρίου, ἐλευθερία»( 2 Κορ. 3, 17).

Ο Ιδιος ο Ιησούς αναφερόμενος στον Ησαία λέει: «18πνεῦμα κυρίου ἐπ’ ἐμέ οὗ εἵνεκεν ἔχρισέν με εὐαγγελίσασθαι πτωχοῖς, ἀπέσταλκέν με, κηρύξαι αἰχμαλώτοις ἄφεσιν καὶ τυφλοῖς ἀνάβλεψιν, ἀποστεῖλαι τεθραυσμένους ἐν ἀφέσει, 19κηρύξαι ἐνιαυτὸν κυρίου δεκτόν» ( Λουκ. 4, 18). Αυτή η ελευθερία από τα δεσμά του θανάτου και της φθοράς είναι η ελευθερία που μάς χαρίζεται από το θάνατο του Ιησού και την Ανάστασή Του. Είναι πολύ μεγαλύτερη από μιά νομική συναλλαγή. Η νίκη του Χριστού έχει κοσμική διάσταση ώστε να εισάγει και αυτή τη δημιουργία στην «θριαμβευτική ελευθερία των τέκνων του Θεού».

Για τον κάθε πιστό τα γεγονότα της Μεγάλης Εβδομάδας σπάνια συνδέονται ( αν ποτέ) με το θέμα της ελευθερίας. Η δουλεία της δημιουργίας και η επερχόμενη απελευθέρωσή της δεν ταιριάζουν με τα σχέδια όσων πιστεύουν στη Θεική Δικαιοσύνη και Θυσία. Αυτή είναι μιά από τις πραγματικότητες της Καινής Διαθήκης που συχνά παραβλεπεται γιατί αποτυγχάνει να συμμορφωθεί με τις δογματικές απαιτήσεις.

Ωστόσο δεν παραβλέπεται στα Ευαγγέλια. Ο Μητ. Κάλλιστος Γουέαρ αναφέρει:

«.. Η Δημιουργία συμμετείχε ολοκληρωτικά στο Πάθος του Σωτήρος: η γή εσείσθη, οι πέτρες εσχίσθησαν, ολόκληρος ο κόσμος εταράχθει ( Ματθ. 27, 51). Και όπως λέει ο Αγιος Εφραίμ ο Σύρος, «οι άνθρωποι σιώπησαν ώστε να μπορέσουν να φωνάζουν οι πέτρες». Όπως λέει και ένα Αγγλικό, παλιό ποίημα ‘Το όνειρο του Ρούντ’ : «Ολόκληρη η φύση έκλαψε». Αυτή η ολοκληρωτική συμμετοχή στο θάνατο του Σεσαρκωμένου Θεού αναφέρεται και στα Εγκώμια που ψάλλονται το βράδυ της Μεγάλης Παρασκευής ή νωρίς το πρωί του Μεγ. Σαββάτου:

« Ελάτε και μαζί με ολόκληρη τη φύση ας προσφέρουμε το θρήνο στο Δημιουργό». «Συγκλονείται φόβω πάσα, Λόγε, η γή και Φωσφόρος τας ακτίνας απέκρυψε, του μεγίστου γή κρυβέντος σου φωτός». «Ηλιος ομού και Σελήνη σκοτισθέντες,Σώτερ, δούλους ευνοούντας εικόνιζον, οι μελαίνας αμφιέννυνται στολάς». «Ω βουνοί και νάπαι και ανθρώπων πληθύς! Κλαυσατε και πάντα θρηνήσατε συν εμοί τη το Θεού ημών Μητρί».

Το πιό συγκλονιστικό όμως απ’ όλους τους συναρπαστικούς στίχους είναι ότι επιβεβαιώνεται ότι ολόκληρη η κτίση μεταβλήθηκε από το Πάθος: «Ηλλοιούτο πάσα κτίσις πάθει τω σώ, πάντα γαρ σοι, Λόγε, συνέπασχον, συνοχέα σε γινώσκοντα παντός».

Συνειδητοποιούμε άραγε ότι ο Σωτήρας ήρθε να σώσει όχι μόνο το ανθρώπινο γένος αλλά και ολόληρη τη δημιουργία; Έχουμε μήπως συνεχώς στη σκέψη μας ότι δεν σωζόμαστε από τον κόσμο αλλά μαζι τον κόσμο;»

Η Σάρκωση του Χριστού και ολόκληρο το έργο Του- το άλγος, ο θάνατος, η ταφή, η κάθοδός στον Αδη, η Ανάστασή και η Ανάληψή Του- έχουν ένα μοναδικό σκοπό, να απελευθερώσουν ολόκληρη τη δημιουργία ( περιλαμβανομένου και του ανθρώπινου γένους) από τα δεσμά και να της δώσουν και πάλι την ελευθερία που είχε όταν δημιουργήθηκε. Ολ’ αυτά είναι προδηλα με την Ανάστασή του Ίδιου του Χριστού. Λέξεις όπως ‘δικαίωση’, ‘εξαγιασμός’ κλπ είναι συνώνυμα με το μοναδικό σωστικό έργο του Χριστού.

Αν τα παιδιά σιωπήσουν γι αυτό, θα φωνάζουν οι πέτρες.

Ο περιορισμός του νοήματος του Σταυρού από τόσους ανθρώπους αποτελεί ένα τραγικό περιορισμό του Ευαγγελίου. Μου φαίνεται όμως ακόμα τραγικότερο το γεγονός ότι πολλοί χριστιανοί εύκολα πίπτουν και πάλι στον «ζυγώ δουλείας»( Γαλ. 5, 1). Το να βιώννει κάποιος την ελευθερία του Πνεύματος είναι το πιό δύσκολο στοιχείο της Χριστιανικής ζωής και αυτό που γρήγορα εγκαταλείπεται για θρησκευτικές απομιμήσεις.

Η ελευθερία του Πνεύματος δεν είναι μιά ζωή χωρίς κανόνες, χωρίς παράδοση ή εντολές: η ελευθερία δεν είναι χάος. Ωστόσο, πώς μεταχειριζόμαστε αυτούς τους κανόνες, την παράδοση και τις εντολές είναι άλλο θέμα. Οι κανόνες με τους οποίους ζούμε ως Χριστιανοί μπορεί έυκολα να γίνουν ο σκοπός αντί το μέσον για την ζωή μας. Τα παιδιά του Ισραήλ εγκατέλειψαν τη σκλαβιά της Αιγύτπου αλλά ήταν πρόθυμα να ξαναγίνουν σκλάβοι στην έρημο.

Λοιπόν: «Στώμεν καλώς» στην ελευθερία με την οποία ο Χριστός μας ελευθέρωσε και ας κράξουμε με τις πέτρες: «Κύριε, Ιησού Χριστέ, ελεησόν με τον αμαρτωλό!».

Μετάφραση: Φιλοθέη

Πηγή: http://glory2godforallthings.com/2012/04/12/crying-stones/