Οι πόρνες και οι Μέθυσοι στο Τελευταίο Δείπνο

Μιά φορά την εβδομάδα διδάσκω σε μιά τοπική οργάνωση τους αλκολικούς και τους τοξικομανείς. Πρόκειται για το μάθημα της ‘πνευματικής αποκατάστασης’. Πρόσφατα μοιράστηκα μαζί τους την ομιλία του Μαρμαλαντόβ από το ‘Εγκλημα και Τιμωρία’ του Ντοστογιέβσκυ ( παρατίθεται πιό κάτω). Υπήρξε συγκίνηση στο δωμάτιο. Για πολλούς η μόνη εκδοχή του Ευαγγελίου που είχαν ακούσει ήταν καταδικαστική.

Οι πλείστοι από όσους άνδρες συναντώ, θέλουν να γίνουν καλά, θέλουν να σταματήσουν να πίνουν. Αλλά κανένας τους δεν πιστεύει ότι ο Θεός είναι αληθινά με το μέρος τους. Η ομιλία του Μαρμαλαντόβ τους φαίνεται ‘υπερβολική’ . Τολμούμε άραγε να πιστέψουμε ότι ο Θεός θα είναι ( είναι) τόσο καλός;

Καθώς περνούσε είδε τον Λευί το γιό του Αλφέου στο τελώνειο. Και του είπε,’ Ακολούθει μοι’. Αυτός σηκώθηκε και Τον ακολούθησε. Υστερα εκεί που καθόταν και δειπνούσε με τον Λευί, πολλοί τελώνες και αμαρτωλοί κάθησαν μαζί με τον Ιησού και τους μαθητές Του. Ηταν πολλοί και όλοι αυτοί Τον ακολούθησαν. Οταν οι Γραμματείς και οι Φαρισσαίοι Τον είδαν να συντρώγει με τους τελώνες και τους αμαρτωλούς είπαν στους μαθητές Του: «Πώς γίνεται να κάθεται και να τρώει με τους τελώνες και τους αμαρτωλούς;»

Οταν το άκουσε αυτό ο Ιησούς τους λέει: «17… οὐ χρείαν ἔχουσιν οἱ ἰσχύοντες ἰατροῦ ἀλλ’ οἱ κακῶς ἔχοντες• οὐκ ἦλθον καλέσαι δικαίους ἀλλὰ ἁμαρτωλούς» ( Μαρκ. 2, 14-17).

Αυτό που μου έκανε εντύπωση όταν άκουσα αυτά τα λόγια ήταν η μοναδική ιδιότητα του Ιησού ως Σεσαρκωμένου Θεού. Δηλαδή όπου πήγαινε η εικόνα της Βασιλείας διαμορφώνόταν γύρω Του. Σ΄αυτήν την παράγραφο του Ευαγγελίου,διαμορφώνεται η εικόνα του δείπνου στα τέλη των αιώνων- του Μεσσιανικού δείπνου. Και όπως προειδοποίησε άλλους προηγουμένως, οι πόρνες και οι αμαρτωλοί μπήκαν πρώτοι σ΄αυτό. ( Βλ. Ματθ. 21: 31)

Κάθε γεύμα που μοιράζεται ο Χριστός στα Ευαγγέλια, δεν μπορεί παρά να είναι το Μεσσιανικό Δείπνο, γιατί ο Χριστός είναι Αυτός που είναι. Κάθε τραπέζι μετατρέπεται σε Αγία Τράπεζα, κάθε γεύμα σε Θεία Ευχαριστεία.

Πριν πλησιάσουν το Αγιον Ποτήριο στη Θεία Λειτουργία, οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί λένε όλοι μαζί:

«Πιστεύω Κύριε και ομολογώ ότι αληθώς Σύ ει ο Χριστός, ο Υιός του Θεού του Ζώντος ο ελθών εις τον κόσμον αμαρτωλούς σώσαι ων πρώτος ειμί εγω..»

Αυτό δεν διαφέρει και πολύ από την ωραία προσευχή του Αγγλικανού μεταρρυθμιστή Thomas Cranmer: «Δεν είμαστε άξιοι ούτε να μαζέψουμε τα ψύχουλα κάτω από το τραπέζι Σου…»

Αυτή είναι η αληθινή εικόνα του μεγάλου δείπνου- μιά συναξη των αδίκων με τον Δίκαιο, των αναξίων με τον Μόνον Αγιο. Αυτή είναι η άλλη πλευρά της ‘Στενής Πύλης’. Εδώ ο δύσκολος δρόμος δεν χαρακτηρίζεται από τον ασκητισμό, αλλά από την ταπείνωση- μιά ταπείνωση που βγαίνει από μιά θριμματισμένη ζωή.

Εχω έρθει πολλές φορές αντιμέτωπος με τέτοια ταπείνωση και συχνά επετίμησα τον εαυτό μου για τα δικά μου ‘άγια’ έργα. Φυσικά δεν χρειάζεται κανείς να μου υπενθυμίσει αυτό που λέει ο Απ. Πάυλος στην Α προς Κορυνθίους Επιστολή ( 6, 10) ότι οι ‘μέθυσοι’ δεν θα εισέλθουν στην Βασιλεία των Ουρανών. Αλλά, ώ του θαύματος, πολλοί θα βρεθούν μέσα στη Βασιλεία ενώ άλλοι θα πεταχτούν έξω! Ο Μαρμελαντόβ του Ντοστογιέβσκυ μάς εξηγεί το λόγο:

Το όνειρο του Μαρμελαντόβ…

«Και θα κρίνει και θα συγχωρέσει όλους και τους καλούς και τους κακούς, τους σοφούς και τους πράους… Και όταν τελειώσει θα μάς φωνάξει «Και εσείς ελάτε εδω». Και θα πεί: «Ελάτε εδώ εσείς οι μέθυσοι, ελέτε εδώ εσείς οι αδύναμοι, ελάτε εδώ εσείς που είστε τα παιδιά της ντροπής!» Και όλοι θα σταθούμε μπροστά Του χωρίς ντροπή. Και θα μάς πεί: «Είσαστε σαν τα γουρούνια, κατ’ εικόνα του θηρίου και φέρετε το χάραγμά του. Αλλά ελάτε και εσείς!» Και οι σοφοί και αυτοί που έχουν κάποια κατανόηση θα πουν: «Ώ Κύριε, γιατί φώναξες αυτούς τους ανθρώπους;»Και Αυτός θα πεί: «Γι αυτό τους δέχομαι, ω σοφοι. Γι αυτό τους δέχομαι, ω νοήμονες. Γιατί κανένας τους δεν πίστεψε ότι αξίζει να τον δεκτώ». Και θα ανοίξει τα χέρια Του σε μάς και εμείς θα πέσουμε μπροστά Του… και θα θρηνήσουμε… και θα τα καταλάβουμε όλα…! Και όλοι θα καταλάβουμε… ακόμα και η Κατερίνα Ιβάνοβα… θα καταλάβει και αυτή… ‘Κύριε, Ελθέτω η Βασιλεία Σου!’ Και σωριάστηκε πάνω στο πεζούλι εξαντλημένος και αδύναμος, χωρίς να βλέπει κανέναν, χωρίς να φαίνεται να καταλαβάινει το περιβάλλον του και βυθίστηκε σε περισσυλογή. Τα λόγια του προκάλεσαν εντύπωση. Εγινε ενός λεπτού σιγή. Αλλά σύντομα τα γέλια και οι βρισιές άρχισαν πάλι».

Μετάφραση: Φιλοθέη

Πηγή: http://glory2godforallthings.com/2012/12/03/harlots-and-drunkards-at-the-last-banquet/