Η λίμνη των Γιαννιτσών

Εκεί που σήμερα είναι ο κάμπος των Γιαννιτσών , πριν από 80 περίπου χρόνια, βρισκόταν η λίμνη. Από την δημιουργία μέχρι την αποξήρανσή της επηρέασε τους κατοίκους γύρω της ενώ η ιστορία της υπήρξε πλούσια καθώς εκεί διαδραματίστηκε ένα σημαντικό μέρος του μακεδονικού αγώνα.

Μέχρι τον 5ο π.Χ αιώνα η θάλασσα του Θερμαϊκού κόλπου κάλυπτε ένα μεγάλο μέρος της Κεντρικής Μακεδονίας αλλά με τις προσχώσεις των ποταμών Αλιάκμονα, Αξιού και Εχέδωρου η θάλασσα υποχώρησε.  Αρχικά δημιουργήθηκε λιμνοθάλασσα και με το πέρασμα των αιώνων η λίμνη ή βάλτος των Γιαννιτσών. Η λίμνη κάλυπτε  μια έκταση 10.000 στρεμμάτων και την περιέβαλαν 340.000 στρέμματα ελώδους περιοχής ενώ η βλάστηση της  ήταν πυκνή και πλούσια κάνοντάς την απρόσιτη.

Οι κάτοικοι των γύρω περιοχών έμπαιναν στην λίμνη για να ψαρέψουν ή  να μαζέψουν καλάμια. Μέσα στη λίμνη οι ψαράδες κατασκεύαζαν, για τις ανάγκες της δουλειάς τους, χαμηλές καλύβες από καλάμια ενώ η μετακίνηση μέσα σ αυτήν γινόταν με μικρές ξύλινες βάρκες , τις πλάβες.

Με θέση στρατηγικής σημασίας, καθώς από δίπλα της περνούσαν οι δρόμοι που οδηγούσαν από την Θεσσαλονίκη στα Γιαννιτσά, την  Έδεσσα, την Νάουσα και την Δυτική Μακεδονία η συμβολή της στον Μακεδονικό αγώνα υπήρξε σημαντική.

Ο τούρκικός στρατός δεν κατάφερε ποτέ να θέσει υπό τον έλεγχό του την λίμνη αλλά εισέπραττε φόρους απ τους ψαράδες όταν αυτοί επέστρεφαν στη στεριά.

Οι Βούλγαροι αντίθετα , το 1903 μετά την εξέγερση στο Ίλιντεν , βρήκαν καταφύγιο στη  λίμνη,  κατέλαβαν τις καλύβες των ψαράδων και πήραν τον έλεγχο της.

Για πολύ καιρό οι Βούλγαροι κομιτατζήδες τρομοκρατούσαν ανεξέλεγκτα τους χωρικούς και όσοι Έλληνες προσπάθησαν να διεισδύσουν στη λίμνη συνάντησαν δυσκολίες.

Το 1905 κάποια Ελληνικά σώματα κατάφεραν να εγκατασταθούν στη λίμνη αρχίζοντας έτσι μια μάχη για τον έλεγχό της που έληξε το 1908 με την απόσυρση των Βούλγαρων.

Το οριστικό τέλος για τη λίμνη των Γιαννιτσών ήρθε μερικά χρόνια αργότερα, το 1936 , με την ολοκλήρωση των έργων αποξήρανσης της. Με την αποξήρανσή της η λίμνη άφησε πίσω της 288.750 στρέμματα γης τα οποία μοιράστηκαν στους ακτήμονες φέρνοντας έτσι μεγάλη ανάπτυξη στις γύρω περιοχές.