Το Ρίσκο που ζητά ο Ιησούς

Αφού την προηγούμενη Κυριακή είδαμε ποιοι ήταν οι Δώδεκα Απόστολοι, αυτή την Κυριακή, στο ευαγγελικό ανάγνωσμα, ο ευαγγελιστής Ματθαίος (4, 18-23) μάς περιγράφει πώς ακριβώς απηύθυνε ο Ιησούς την κλήση στους πρώτους μαθητές και πώς ανταποκρίθηκαν εκείνοι. Βλέπουμε λοιπόν δυο ζευγάρια αδελφών, τον Ανδρέα με τον Πέτρο από τη μια, και τον Ιάκωβο με τον Ιωάννη από την άλλη, ψαράδες όλοι τους, να δέχονται την πρόσκληση του Κυρίου και να μην την προσπερνούν. Να τον ακούν να τους καλεί, κι εκείνοι να παρατούν μεμιάς τα δίχτυα τους και να Τον ακολουθούν.

Αναμφίβολα, η παρουσία του Χριστού θα είχε κάτι το σαγηνευτικό κατά τη στιγμή της συνάντησής τους. Αυτό το φανερώνουν και άλλες περιπτώσεις ανθρώπων που πρωτοσυνάντησαν τον Ιησού: καθηλώθηκαν από τη μορφή Του και ένιωσαν ότι κάτι ξεχωριστό διέθετε. Η ηρεμία του παρουσιαστικού Του, η γαλήνη αλλά και η βαθιά σοφία που εξέπεμπαν οι λόγοι Του, η στέρεα αλήθεια που βεβαίωνε η διδασκαλία Του, έκαναν τους πάντες να στέκονται με θαυμασμό και δέος απέναντί Του.

Ίσως ακόμη να έπαιξε ρόλο στην προθυμία τους και το γεγονός ότι ορισμένοι απ’ αυτούς υπήρξαν προηγουμένως μαθητές του Βαπτιστή Ιωάννη: Επομένως είχαν γνώση ότι ο Μεσσίας θα ακολουθούσε, ότι Εκείνος που για αιώνες ανέμεναν, θα ερχόταν σύντομα να τους συναντήσει. Όποια και να ήταν η αιτία όμως, αυτό που αξίζει να συγκρατήσουμε και αυτό από το οποίο πρέπει κυρίως να διδαχθούμε είναι η πραγματική αυταπάρνηση που δείχνουν οι πρωτόκλητοι μαθητές του Ιησού.

Γιατί, αν προσέξουμε λίγο καλύτερα την ευαγγελική διήγηση, θα δούμε ότι στην πραγματικότητα οι ψαράδες που περιγράφει, παίρνουν ουσιαστικά ένα μεγάλο ρίσκο. Εμφανίζεται κάποιος εκεί που εργάζονται και τους λέει: ελάτε μαζί μου κι εγώ θα σας κάνω ψαράδες ψυχών. Δεν ξέρουν τίποτε γι’ αυτόν. Δεν φαίνεται ν’ αφήνουν τη δουλειά τους σε κάποια χέρια «σίγουρα». Τα εγκαταλείπουν όλα ευθύς, τις οικογένειές τους, το επάγγελμά τους, τα σχέδιά τους και ρίχνονται σε ένα ταξίδι με άγνωστο τότε προορισμό.

Η πίστη που δείχνουν είναι σχεδόν απόλυτη. Δεν θέλγονται από κάποια ανταμοιβή. Δεν προσδοκούν καμία αντιμισθία. Θέλουν απλώς να ακολουθήσουν Αυτόν που τους είπε απλώς ότι θα αλιεύουν ανθρώπους. Αλλά ούτε και γι’ αυτά τα οπωσδήποτε παράδοξα λόγια απαιτούν διευκρινίσεις. Η πρόσκληση αρκεί για να αλλάξουν τη ζωή τους και μαζί να αλλάξουν ανεπιστρεπτί και την ιστορία όλου του κόσμου.

Η στάση τους, ασφαλώς, συνιστά ένα δυσμενές – δυστυχώς – κριτήριο για το δικό μας βίο. Ένα βίο παραφορτωμένο με υπολογισμούς. Παρόλο που από τότε έχουν μεσολαβήσει άπειρα θαυμαστά γεγονότα, παρόλο που έχουν περάσει τόσοι και τόσοι σοφοί διδάσκαλοι που ανέλυσαν και εξήγησαν το νόημα της διδασκαλίας του Κυρίου, παρόλο που και εμείς στη ζωή μας έχουμε δει με πολλούς και ποικίλους τρόπους τα ορατά και ευεργετικά σημεία της θείας παρουσίας, παραμένουμε διστακτικοί να τον ακολουθήσουμε πραγματικά.

Παραμένουμε επιφυλακτικοί, για παράδειγμα, στην τήρηση των εντολών Του. Θέλουμε να σιγουρευτούμε πρώτα ότι είναι προς το συμφέρον μας, ότι δεν πρόκειται να θιχτεί η κοινωνική μας θέση. Και όταν πάλι τις τηρήσουμε, μιλάμε για την ανταμοιβή που μας περιμένει και έχουμε στο μυαλό μας την ικανοποίηση της ανταπόδοσης. Δύσκολα «ξεβολευόμαστε» για να αποδείξουμε πόσο αγαπάμε τον πλησίον, όπως Εκείνος θέλει.

Καταλαβαίνουμε βέβαια πόσο μακριά είμαστε έτσι από το υπόδειγμα των θείων Αποστόλων αλλά και όλων των αγίων της Εκκλησίας, που έβαλαν σε δεύτερη μοίρα την προσωπική τους θέση και προτίμησαν το δρόμο του Θεού. Καταλαβαίνουμε, ελπίζω, ότι όσο σκεφτόμαστε το μικρό μας συμφέρον, περιφρονούμε το κάλεσμα της Βασιλείας που μας περιμένει.

Πηγή: Εφημ. «Δημοκρατία», 6-7-2013