Σταυρός, η οδός του παραδόξου

Mια μεγάλη γιορτή ζει σήμερα η Εκκλησία μας. Είναι η ξεχωριστή τιμή που αποδίδει στο τρόπαιο της νίκης, στον Τίμιο και Ζωοποιό Σταυρό του Κυρίου μας. Είναι η Παγκόσμιος Ύψωση του συμβόλου που σηματοδοτεί την είσοδο στην αιώνια ζωή. Το σύμβολο, που όπως λέει ο Ψαλμωδός, είναι η ελπίδα μας, ο οδηγός που επιστρέφει τους πλανεμένους, το απάνεμο λιμάνι για τους ταλαιπωρημένους, η δόξα στους αγώνες μας, ο γιατρός στην ασθένειά μας, η ασφάλεια για όλον τον κόσμο, η ανάσταση για τους νεκρούς.

Παράξενο, αλήθεια, ένα σύμβολο να συγκεντρώνει όλες αυτές τις ιδιότητες. Αλλά, μήπως είναι το μοναδικό παράξενο που συνδέεται μ’ αυτό το σύμβολο; Ποιος μπορεί στ’ αλήθεια να λησμονήσει την έκπληξη που γεύονταν όσοι άκουγαν το κήρυγμα των Αποστόλων σε όλη την οικουμένη, τα πρώτα εκείνα χρόνια της διάδοσης της πίστης μας; Ήρθε, λέει, ο Υιός του Θεού στη γη και κήρυξε και έκανε θαύματα πολλά και στο τέλος τον δίκασαν και τον καταδίκασαν να πεθάνει με ένα ατιμωτικό θάνατο. Τον πιο ατιμωτικό που υπήρχε τότε σ’ εκείνα τα μέρη, το θάνατο πάνω σε σταυρό.

Γι’ αυτό και σκανδαλίζονταν οι ευσεβείς Ιουδαίοι. Γι’ αυτό και περιφρονούσαν το Καλό Άγγελμα οι ευφυείς ειδωλολάτρες Έλληνες. Είναι δυνατόν ένας πραγματικός Θεός να πεθάνει με τέτοιο ατιμωτικό τρόπο; Πώς μπορεί το ανθρώπινο μυαλό να τα χωρέσει και να τα δεχτεί όλα αυτά;

Το αυριανό Ευαγγέλιο (Μάρκ. 8,34 – 9,1) έρχεται ακριβώς, αδελφοί μου, να εξηγήσει αυτό το παράδοξο στους πιστούς – αλλά και να το διευρύνει για εκείνους που παραμένουν αυτάρκεις και εγκλωβισμένοι στις δικές τους δυνάμεις και δεν θέλουν να δουν τίποτε πέρα από τον εαυτό τους. Και τι λέει λοιπόν; Λέει ότι η οδός του Σταυρού και της θυσίας είναι αυτή που οδηγεί τον άνθρωπο στον Παράδεισο και τη σωτηρία. Το να ακολουθείς τον Χριστό, σημαίνει να ακολουθείς τον Σταυρό Του, να συσταυρώνεσαι μαζί Του. Να απαρνιέσαι τον εαυτό σου, τα θέλω σου και τις επιθυμίες σου και να συντάσσεσαι στο μαρτύριο που χαράζει Εκείνος.

Λέει ακόμα, ότι όσο αναζητάς να σωθείς, ακολουθώντας εξωτερικούς θρησκευτικούς τύπους και ενδιαφερόμενος μόνο για τον εαυτό σου, τόσο περισσότερο κινδυνεύεις να χάσεις την ψυχή σου. Κι αντίστροφα: αν χάνεις την ψυχή σου, γιατί αγωνιάς για τους άλλους, τότε θα την κερδίσεις. Κι αυτό είναι το πολυτιμότερο πράγμα που μπορεί να κερδίσει κανείς σ’ αυτή τη ζήση.

Παράδοξα πράγματα! Που ξεδιαλύνονται, όμως, στο φως του Σταυρού, της θυσίας, της μίμησης της θείας αγάπης που έφτασε μέχρι το κατώφλι του θανάτου, για να χαρίσει τη ζωή. Και είναι τόσο βασικό και θεμελιώδες αυτό, που η άρνησή του ισοδυναμεί με την άρνηση του ίδιου του Χριστού. Κι αυτός που θα ντραπεί να θυσιαστεί, ας γνωρίζει πως την Κρίσιμη Ώρα δεν θα τον αναγνωρίσουν στη Βασιλεία των Ουρανών.

Ας μη διστάσουμε, λοιπόν, αδελφοί μου, να σηκώσουμε το Σταυρό μας. Ο καθένας έχει το δικό του Γολγοθά και αυτόν πρέπει ν’ ανηφορίσει. Ας μη γογγύσουμε ούτε να ντραπούμε για το βάρος που μας εμπιστεύθηκε ο Κύριος. Ας φανούμε αντάξιοι αυτής της τιμής, για να μη ντραπεί κι Εκείνος αργότερα για μας. Αλλά, ας γνωρίζουμε ακόμα πως ο Σταυρός δεν είναι μόνο θυσία και κάματος ούτε μόνο ανταμοιβή στις ουράνιες αυλές – αλλά είναι λιμάνι, γιατρειά, δόξα, ασφάλεια, ελπίδα, οδηγός κι Ανάσταση και σ’ αυτόν εδώ το βίο!