Ο Θεός πάντα μας ακούει

Δυο προσωπικότητες που πλησιάζουν τον Κύριο μάς παραδίδει η αυριανή ευαγγελική περικοπή (Λουκ. 8, 41-56). Ο ένας είναι ο επικεφαλής της Συναγωγής της πόλης εκείνης, στην οποία βρέθηκε ο Ιησούς, ο αρχισυνάγωγος Ιάειρος. Η άλλη είναι μία ανώνυμη αιμορροούσα γυναίκα, που βρίσκεται μέσα στον όχλο που ακολουθεί το Μεγάλο Δάσκαλο.

Πολλά τα κοινά σημεία που ενώνουν αυτούς τους δύο ανθρώπους. Καταρχάς, η ανάγκη στην οποία βρίσκονται. Ο Ιάειρος έχει τη μικρή του κόρη ετοιμοθάνατη και έχει έρθει να εκλιπαρήσει τον Κύριο να τη σώσει. Η γυναίκα υποφέρει εδώ και πολύ καιρό από αιμορραγία. Έχει «τρέξει» σε πολλούς γιατρούς και θεραπεία δεν κατάφερε να βρει.

Τους συνδέουν ακόμη τα δώδεκα χρόνια που έχουν μόλις περάσει. Δώδεκα χρόνια χαράς πέρασαν για τον πατέρα, που έζησαν με την κόρη του. Δώδεκα χρόνια, που έμελλαν να κλείσουν δραματικά, με το θάνατο του αγαπημένου του παιδιού. Από την άλλη πλευρά, δώδεκα είναι τα χρόνια που υποφέρει η ταλαιπωρημένη γυναίκα. Δώδεκα ολόκληρα χρόνια πόνου, κόπου, ντροπής και εξόδων.

Τέλος, και οι δύο προσέρχονται στον Κύριο υπερνικώντας τους δισταγμούς τους. Ο πρώτος, λόγω της σημαντικής θέσης που κατέχει στην ιουδαϊκή λατρεία, αναγκάζεται να προστρέξει σε έναν Διδάσκαλο που τυπικά δεν είναι έγκυρος, δεν έχει αναγνωριστεί επίσημα από τις αρχές του Ισραήλ. Η μεγάλη αγάπη προς το παιδί του και η εμπιστοσύνη του στις δυνάμεις Αυτού του Διδασκάλου που τον ακολουθεί ο κόσμος και τόσα λέγονται γι’ Αυτόν, τον οδηγεί στη δημόσια διατύπωση της παράκλησής του.

Η δεύτερη, σύμφωνα με τις διατάξεις του Μωσαϊκού Νόμου, θεωρείται ακάθαρτη. Γι’ αυτό και δεν τολμά να εμφανιστεί μπροστά στο Χριστό. Πιστεύει όμως τόσο δυνατά, που γνωρίζει πως και να ακουμπήσει μονάχα το ρούχο Του, θα θεραπευθεί. Και έτσι ακριβώς γίνεται: με το άγγιγμά της, βρίσκει αμέσως τη γιατρειά!

Παρόμοια είναι και η αντίδραση του Κυρίου προς τους δύο δυστυχισμένους αυτούς ανθρώπους. Πρώτα πρώτα, όταν θεραπεύεται η αιμορροούσα, λέει φανερά ότι ένιωσε δύναμη να εξέρχεται από μέσα Του, ώστε να χρειαστεί η γυναίκα να αποκαλύψει την πράξη της, και μαζί και την πίστη της. Δεν την επιτιμά όμως: «Έχε θάρρος», της λέει, «διότι η πίστη σου σε έσωσε». Ο Χριστός ήλθε στη γη για να θεραπεύσει τον άνθρωπο, να τον απελευθερώσει από τα δεσμά της φθοράς, και όχι να τον επιβαρύνει περισσότερο με νομικές διατάξεις και κοινωνικούς περιορισμούς.

Και όταν οι άνθρωποι του Ιαείρου έρχονται να ανακοινώσουν το δυσάρεστο νέο του θανάτου της κόρης του, και τον ίδιο πλημμυρίζει απογοήτευση, ο  Χριστός τον παρηγορεί αμέσως: «Μη φοβάσαι. Μόνο να έχεις πίστη και η κόρη σου θα σωθεί». Ο αρχισυνάγωγος φαίνεται πως πράγματι εμπιστευόταν τον Κύριο. Δεν τον εμπιστεύονταν όμως οι άνθρωποι που βρίσκονταν στο σπίτι του και Τον ειρωνεύθηκαν, διότι ήξεραν ότι το παιδί έχει πεθάνει. Αγνοούσαν ότι είχε έλθει ο Κύριος της ζωής και του θανάτου, για να το ξαναφέρει στη ζωή, αφού με ένα λόγο Του το ανάστησε.

Ας το ξαναπούμε άλλη μια φορά: ο άνθρωπος που πιστεύει αληθινά στην παρουσία του Θεού στη ζωή του, δεν υπολογίζει τα εμπόδια που του βάζει η κοινωνική πραγματικότητα, όταν θελήσει να συναντηθεί μαζί Του. Και ο Θεός βρίσκεται πάντοτε εκεί, περιμένει για να προσφέρει τις ευεργεσίες Του στον δυστυχούντα άνθρωπο. Γι’ αυτό κι ο ίδιος προτρέπει: ζητείστε και θα σας δοθεί, αναζητείστε και θα βρεθεί, χτυπήστε την πόρτα και θ’ ανοίξει (βλ. Λουκ. 11, 9).