Πίστη και θεραπεία
5 Μαρτίου 2019Αξίζει να αναφέρουμε την άποψη του Αγίου Παϊσίου επί του θέματος, η οποία πιστοποιεί την ύπαρξη την αντίθεης δύναμης στις μέρες μας. Όταν ερωτήθηκε λοιπόν ο Άγιος για το πώς διακρίνεται ένας ψυχοπαθής από έναν δαιμονισμένο απάντησε: «αυτό και ένας απλός γιατρός, ευλαβής, μπορεί να το καταλάβει. Όσοι πάσχουν από δαιμόνιο, όταν πλησιάσουν σε κάτι ιερό, τινάζονται. Έτσι φαίνεται ξεκάθαρα ότι έχουν δαιμόνιο. Λίγο αγιασμό αν τους δώσεις η με άγιο Λείψανο αν τους σταύρωσης, αντιδρούν, επειδή στριμώχνονται μέσα τους τα δαιμόνια, ενώ, αν έχουν ψυχοπάθεια, δεν αντιδρούν καθόλου …Όταν μου φέρνουν στο Καλύβι παιδάκια και μου λένε ότι έχουν δαιμόνιο, για να διαπιστώσω αν είναι δαιμονισμένα, μερικές φορές παίρνω ένα τεμάχιο αγίου Λειψάνου του Αγίου Αρσενίου και το κρύβω στην χούφτα μου. Και να δήτε, ενώ έχω κλειστά και τα δυο χέρια μου, το παιδάκι, αν έχη δαιμόνιο, κοιτάζει φοβισμένο το χέρι με το όποιο κρατώ το άγιο Λείψανο. Αν όμως δεν έχη δαιμόνιο, άλλα λ.χ. κάποια αρρώστια εγκεφαλική, δεν αντιδρά καθόλου». [49]
Γίνεται φανερό ακόμα και από τις ιστορίες που ενεργεί η αντίθετη δύναμη, πως δεν πηγάζουν όλες οι πνευματικές εμπειρίες από τον εγκέφαλο. Διότι, αν ο άνθρωπος προετοιμάζει τον εαυτό του για μια πνευματική εμπειρία, πως είναι δυνατόν να προκύψει μια εμπειρία τέτοια που στην ουσία δεν την επιθυμεί και είναι καταστροφική για εκείνον; Σχετικές αναφορές για το θέμα, μπορεί να βρει κανείς σε ένα από τα σπουδαιότερα βιβλία που γράφτηκαν τον 20ο αιώνα, του ευλογημένου π. Σεραφείμ Ρόουζ, με τίτλο «Η Ορθοδοξία και η θρησκεία του μέλλοντος» και από τις εμπειρίες του Κλάους Κένεθ, ο οποίος κατέληξε στην Ορθοδοξία, αφού πέρασε από πολλές περιπέτειες στις θρησκείες του κόσμου και τα διάφορα πνευματιστικά κινήματα. [48], [50] Οι αναφορές αυτών των δύο συνομολογούν τα λεγόμενα της παρούσης πραγματείας, για το ζήτημα της αντίθεης δύναμης, αλλά και των δυνάμεων του ανθρώπου, και είναι πολύ σημαντικές, διότι αποτελούν σύγχρονες αναφορές, ανθρώπων που αρχικά ήταν εχθρικά διακείμενοι στον Χριστιανισμό.
Όμως, ο λόγος που στις μέρες μας πολλοί συγχέουν τις ενέργειες που προέρχονται από τον Θεό, με εκείνες που μπορεί να είναι φυσικές και ανθρώπινες είναι η εσφαλμένη άποψη που έχουν σχηματίσει περί της πίστης. Σήμερα, πολλοί είναι αυτοί που ισχυρίζονται πως η πίστη αυτή καθ’ εαυτή είναι εκείνη που επιτελεί τα διάφορα θαύματα, η οποία πηγάζει από την δύναμη και την θέληση του ανθρώπου. Αυτό ισχυρίζονται οι νευροθεολόγοι, αλλά και πολλοί εναλλακτικοί ψυχοθεραπευτές, πνευματιστές και όσοι ασχολούνται με την πνευματικότητα ανατολικού τύπου. Ο άνθρωπος σίγουρα έχει μεγάλες δυνατότητες, αλλά δεν παύουν να είναι περιορισμένες. Γιατί όμως χρειάζεται η πίστη για να επιτελεστεί ένα θαύμα; Γιατί ο Κύριος ζήτησε την πίστη από τους ανθρώπους; Ο Χριστός όταν ήρθε στον κόσμο απεκατέστησε πλήρως και επί πάσι τον άνθρωπο. Από ξύλο προήλθε η πτώση, από Ξύλο η ανόρθωση. Παρθένος έκανε την αμαρτία και έφαγε τον απαγορευμένο καρπό, εκ Παρθένου γεννήθηκε ο Αναμάρτητος. Ανυπακοή έκαναν οι πρωτόπλαστοι, υπακοή μέχρι θανάτου έκανε Εκείνος που δεν έφταιξε σε τίποτα.
Έτσι λοιπόν και με την πίστη. Οι πρωτόπλαστοι απείθησαν στον Λόγο του Θεού, δεν πίστεψαν αυτό που τους είπε ο Θεός. Γι’ αυτό και τώρα ο Κύριος ζητά από τους ανθρώπους να πιστέψουν στον ίδιο Λόγο που οι πρωτόπλαστοι απίστησαν, για να υπάρξει και σε αυτό το σημείο αποκατάσταση. Από αυτήν την αποκατάσταση φαίνεται η σωτηρία του ανθρώπου. Ο Χριστός τα έφερε όλα στην προτεραία τους κατάσταση. Αυτό έπραξε και με τον Πέτρο. Εκείνος Τον αρνήθηκε τρεις φορές, και ο Θεός τον ρώτησε άλλες τόσες αν Τον αγαπάει, για να υπάρξει πλήρης αποκατάσταση. Εξ’ άλλου σε μια σχέση προσώπων πρέπει να υπάρχει εμπιστοσύνη, και η εμπιστοσύνη αυτή μεταξύ του Θεού και των ανθρώπων φαίνεται δια της πίστεως. Όπως ο Θεός συγκαταβαίνει προς τον άνθρωπο, έτσι και ο άνθρωπος κάνει το δικό του βήμα προς τον Θεό δια της πίστεως, ανοίγοντας την καρδιά του στον Κύριο για να δεχτεί την Χάρη Του. [51] Επομένως, η πίστη από μόνη της δεν θεραπεύει ως μία αόριστη έννοια, αυτό που θεραπεύει είναι η πίστη στο πρόσωπου του Υιού του Θεού, ο Οποίος ενεργεί, δια της πίστεως (εμπιστοσύνης, σχέσεως) του ανθρώπου σε Εκείνον. Αυτό επιβεβαιώνει και ο ίδιος ο Κύριος όταν είπε «πιστεύετε ὅτι δύναμαι τοῦτο ποιῆσαι;» (Ματθ. Θ’, 28). Τέλος, ο Απ. Παύλος σημειώνει πως «ἔστι δὲ πίστις ἐλπιζομένων ὑπόστασις πραγμάτων ἔλεγχος οὐ βλεπομένων» (Εβρ. ΙΑ’, 1), διότι αυτή η πίστη που αναφέρει είναι δεν είναι αφηρημένη, αλλά πίστη ενυπόστατη, σε ένα συγκεκριμένο πρόσωπο, τον Κύριο Ιησού Χριστό. [52]
Διαβάστε ολόκληρη τη μελέτη εδώ
