Δημητριάδος Ιγνάτιος: Ο Νικόλαος ήταν ένας παραδοσιακός Επίσκοπος

ΕΠΙΚΗΔΕΙΟΣ ΛΟΓΟΣ

ΤΟΥ ΣΕΒΑΣΜΙΩΤΑΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ

ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΟΣ & ΑΛΜΥΡΟΥ κ.κ. ΙΓΝΑΤΙΟΥ,

ΤΟΠΟΤΗΡΗΤΟΥ ΤΗΣ Ι. ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΦΘΙΩΤΙΔΟΣ,

ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΕΞΟΔΙΟΝ ΑΚΟΛΟΥΘΙΑΝ

ΤΟΥ ΣΕΒΑΣΜΙΩΤΑΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΦΘΙΩΤΙΔΟΣ

ΚΥΡΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ

Τρίτη, 30 Ιουλίου 2019.

«Δίκαιος εάν φθάση τελευτήσαι εν αναπαύσει έσται…αρεστή γαρ ην Κυρίω η ψυχή αυτού· διά τούτο έσπευσε εκ μέσου πονηρίας».

(Σοφία Σολομώντος)

Μακαριώτατε σεπτέ Προκαθήμενε της Αγιωτάτης Εκκλησίας της Ελλάδος κ.κ. Ιερώνυμε,

Σεβασμιώτατοι Άγιοι Αρχιερείς,

Εντιμότατοι εκπρόσωποι των τοπικών αρχών,

Πενθηφόρε κλήρε και λαέ της χηρευσάσης Ιεράς Μητροπόλεως Φθιώτιδος.

Το Σάββατο, 27 Ιουλίου, αιφνίδια και αθόρυβα, παρέδωσε στον Κύριο την αρχιερατική του ψυχή ο επί 23 χρόνια ποιμάνας θεοφιλώς την ευλογημένη Επαρχία της Φθιώτιδος πολυαγαπητός εν Χριστώ Αδελφός κυρός Νικόλαος.

Ως τοποτηρητής της απορφανισμένης αυτής τοπικής Εκκλησίας, αλλά και ως άνθρωπος που τον γνώρισα από τα νεανικά μου χρόνια, με βαθειά συγκίνηση στέκομαι μπροστά στο σεπτό σκήνωμα του πολυφιλήτου Αδελφού και συνεπισκόπου, για τον οποίον πάντοτε έτρεφα μεγάλο θαυμασμό και αγάπη.

Μένει, πραγματικά, έκθαμβος κανείς μπροστά στο μυστήριο τούτο του θανάτου, που υπερβαίνει την ανθρώπινη λογική. Ο αείμνηστος «έσπευσε εκ μέσου πονηρίας»· ταχύτατα, εν μια ροπή, κλήθηκε στην αιωνιότητα. Το αιφνίδιο τούτο υπήρξε για όλους μας ένας κεραυνός εν αιθρία. Δεν βασανίσθηκε από μακρά ασθένεια, δεν έφυγε σε βαθύ γήρας. Με ακμαίες τις ψυχικές και σωματικές του δυνάμεις, πάνω στην πλήρη καρποφορία του έργου του, πέταξε από ανάμεσά μας, αφήνοντας τα ίχνη της διάβασής του βαθειά στην καρδιά και στη ζωή μας. Ανθρωπίνως θα μπορούσαμε να πούμε πως ήταν πρόωρη η εκδημία του. Κι άλλο θα μπορούσε να παραμείνει, κι άλλο θα τον θέλαμε ανάμεσά μας. Αλλά ο Άγιος Θεός έκρινε πως τώρα ήταν η ώρα να τον αποθηκεύσει, σαν στάχυ ώριμο, στα ταμεία του ουρανού. «Ως τω Κυρίω έδοξε, ούτω και εγένετο». «Είη το Όνομα Κυρίου ευλογημένον».

Ο μακαριστός Νικόλαος ήταν ένας ποιμένας χαρισματικός, που πρώτα και κύρια αγάπησε την αγιότητα. Η αγιότητα είναι καρπός της θυσίας. Ο σεπτός Ιεράρχης επί 23 ολόκληρα χρόνια δεν μίλησε για τη θυσία· έγινε ο ίδιος θυσία, για να καταστήσει τη Μητρόπολή του τμήμα της Βασιλείας του Θεού, που θα κοσμείται από τους καρπούς του Αγίου Πνεύματος.

Ανέδειξε τον θεσμό της Εκκλησίας, που είναι κοινωνία αγάπης και ενότητος. Ήταν ένας άνθρωπος ενότητος. Το είπα και προ ολίγων ημερών και το ξαναλέω, πως η ενότητα δεν είναι πάντα το αυτονόητο μέσα στην Εκκλησία. Κάποιες φορές χρειάζεται πολύ κόπο για να αποκτηθεί και πολύ ιδρώτα και υπομονή, για να διατηρηθεί. Ο Νικόλαος εργάσθηκε σκληρά γι᾿ αυτό και το πέτυχε. Ένωσε την τεράστια επαρχία του κάτω από την πατρική του σκέπη, κάτω από την αυθεντία του, που δεν ήταν αυθεντία ισχύος, δεν ήταν δεσποτισμός, αλλά ήταν αυθεντία αγάπης, δοσίματος ολοκληρωτικού. Και αυτό το δόσιμο το εισέπραττε το ποίμνιό του, που τον υπεραγαπούσε. Γιατί ο λαός του Θεού έχει αισθητήρια ικανά και συλλαμβάνει την αγάπη του καλού Ποιμένος. Τη συλλαμβάνει, την εκτιμά και την ανταποδίδει, όπως βλέπουμε σήμερα στην εξόδιο ακολουθία του.

Ο Νικόλαος ήταν ένας παραδοσιακός Επίσκοπος. Και παραδοσιακός σημαίνει, πιστεύω, ασκητής και πατριώτης. Με μια παραδοσιακότητα που δεν είναι οπισθοδρόμηση, αλλά διαφύλαξη και ορμητική πνοή προς τα πρόσσω. Απέπνεε την αγνή ευωδία της αυθεντικότητος, του γνήσιου ορθόδοξου βιώματος, του ασκητικού, του καλογερικού, του γενναίου, του καθαρού. Ο βίος του διάφανος, ο λόγος του βαρυσήμαντος και εμπειρικός, φωτισμένος, διακριτικός και συνετός. Η Ιεραρχία τον είχε καύχημά της και τον σεβόταν απεριόριστα. Ήξερε πως ο Νικόλαος δεν μιλούσε ποτέ αβασάνιστα. Και όταν μιλούσε, τα λόγια του ήταν νάματα Ελλάδας και Ορθοδοξίας, βγαλμένα από βιώματα γνήσια και πατερικά. Γι᾿ αυτό πάντα στήριζε και οικοδομούσε. Με αγάπη, με φιλαδελφία, με σοβαρότητα.

Η αναχώρησή του είναι για όλη την Εκκλησία, κυρίως όμως για την τοπική του Εκκλησία μια οδυνηρότατη στέρηση. Ωστόσο, ενθυμούμαι αυτήν την ώρα τον στίχο του ποιητή που λέει: «Σου ᾿ παν, δε ζει, δεν είναι πιά εδώ· σε γέλασαν. Οι Άγιοι ποτέ δεν φεύγουν…». Και θέλω να πω σε όλους όσοι γεμίζουμε σήμερα τούτον τον Ιερό Ναό, για να αποχαιρετήσουμε τον σεπτό Ποιμενάρχη και Αδελφό μας, ότι τον στερούμαστε μόνο σωματικά. Πνευματικά θα είναι πάντα μαζί μας, γιατί, αδελφοί μου, οι Πατέρες μας, που μας αγάπησαν και θυσιάστηκαν για μας, ποτέ δεν φεύγουν από κοντά μας.

Το έργο του θα συνεχισθεί στο πρόσωπο του διαδόχου του, στα πρόσωπα των εκλεκτών συνεργατών του, των ευλαβεστάτων κληρικών του, των μοναχών και μοναζουσών της Επαρχίας του και όλων των πνευματικών του παιδιών που τα αγάπησε και τον αγάπησαν. Ο δεσμός της αγάπης δεν καταλύεται με τον σωματικό θάνατο. Όχι μόνο θα τον ενθυμούμαστε, αλλά μαζί με τις πρεσβείες των Αγίων αυτού του ευλογημένου τόπου, θα επικαλούμαστε και τις δικές του σεπτές ευχές. Και έτσι η κοινωνία της αγάπης και της προσευχής θα συνεχίζεται, μέχρι να τον ξαναβρούμε ένδοξο και λαμπρό στη Βασιλεία των Ουρανών.

Προσφιλέστατε Άγιε Αδελφέ μας, συλλειτουργέ και συνεπίσκοπέ μας κυρέ Νικόλαε. Ο θάνατός σου, όσο κι αν μας προξενεί ανθρώπινο πόνο, δεν είναι θλίψη και δυσθυμία, όχι! Είναι μετάθεση από τα λυπηρά προς τα θυμηδέστερα και από τη σκιά του θανάτου στην όντως ζωή· είναι «ιδρώτων αντίδοσις, αμοιβή παλαισμάτων και στέφανος». Μέσα στην κατάπαυση των αγίων Ιεραρχών στην οποία είμαστε βέβαιοι ότι βρίσκεσαι, ευχήσου και υπέρ ημών των περιλειπομένων.

Αιωνία σου η μνήμη!