«Ένα ακατανόητο θαύμα, μία υπερφυής μυσταγωγία που προέπεμψε την Βασίλισσα του Κόσμου στη Βασιλεία του Υιού της»

Μέσα στον καύσωνα του Καλοκαιριού προβάλλει λαμπρά η πανήγυρις της Θεομήτορος, η οποία μας δροσίζει υπαρξιακά δια της αναστάσιμης και χαρούμενης αύρας της. Πραγματικά, η Κοίμησις της Θεοτόκου,είναι η αγαπημένη θεομητορική εορτή του λαού και αυτό συμβαίνει δικαιολογημένα καθώς έχει κάτι ξεχωριστό από τις άλλες που μας προκαλεί διαφορετική πνευματική αίσθηση. Το παράδοξο είναι πως παρόλο που αποχαιρετάμε την Παναγία μας από τον υλικό παρόντα κόσμο αντί να κλαίμε χαιρόμαστε αφού η Παναγία μεταβαίνει «εκ του θανάτου εις την ζωήν». Και η χαρά μας είναι ακόμα πιο μεγάλη όταν κατανοήσουμε βαθύτερα τι σημαίνει αυτή η μετάβαση τόσο για την ίδια όσο και για εμάς.

Η παράδοση της Εκκλησίας γύρω από το γεγονός της Κοιμήσεως της Θεοτόκου είναι πάρα πολύ όμορφη και μεστή πολλών θεολογικών νοημάτων και προεκτάσεων. Οι πατερικοί λόγοι που αφιερώθηκαν στην εορτή μας αποκαλύπτουν το «άφραστον θαύμα» του γεγονότος και μας καλούν να το ζήσουμε οντολογικά και όχι γνωσιολογικά.

Μεταφερόμαστε νοερά στην Αγία Σιών στον χώρο που έμενε η Παναγία εκεί που για δεύτερη φορά δέχεται τα «ευαγγέλια της χαράς» από τον Αρχάγγελο Γαβριήλ. Ο αρχάγγελος, σύμφωνα με την παράδοση, της αναγγέλλει την ένδοξο εκδημία της προς τον Υιό και Θεό της. Της αναγγέλλει πως ήρθε η στιγμή για να αναγεννηθεί τώρα η ίδια στο Υπερουράνιο Θυσιαστήριο της Βασιλείας του Θεού καθήμενη εκ δεξιών «περιβεβλημένη, πεποικιλμένη εν ιματισμώ δια χρύσω».

Τότε η Θεοτόκος κατά τους πατέρες «επλήσθη Χαράς μεγάλης» και έδωσε και πάλι απόκριση ταπεινώσεως όπως και στον Ευαγγελισμό: «’Ιδού η δούλη Κυρίου γένοιτό μοι κατά το ρήμα σου». Αν έπρεπε να σκιαγραφήσουμε με μία μόνο λέξη τον βίο της Θεοτόκου αυτή η λέξη θα ήταν η Ταπείνωση. Η ζωή της Θεοτόκου, αρχής γινομένης κυρίως από τον Ευαγγελισμό, δηλώνει μια τέλεια παραίτηση από το Εγώ του εαυτού της. Αυτή είναι και η αιτία που ο δημιουργός Θεός την κατέστησε «κεχαριτωμένη» γυναίκα όλου του κόσμου, καθότι κατά το ευαγγέλιο «υπερηφάνοις αντιτάσσεται, ταπεινοίς δίδωσι χάριν». Αυτή την χάριν την έλαβε στον απόλυτο βαθμό η Παναγία λόγω της πολλής της ταπείνωσης να δέχεται πάντα στη ζωή της εκείνο που ήθελε ο Θεός γι’ αυτήν και όχι ο,τι η ίδια ήθελε. Η Θεοτόκος είναι Παντάνασσα και Βασίλισσα του ουρανού όχι γιατί υπήρξε μια σπουδαία πασίγνωστη mantonaμιας βασιλικής οικογένειας αλλά γιατί υπήρξε μια απλή γυναίκα με πολλή ταπείνωση.

Η Παναγία, όταν ακούει πως έφθασε η στιγμή της «υπαντήσεως» με τον Υιό της «αγαλλομένη ποδεί» πορεύεται στο όρος των Ελαιών για να προσευχηθεί τόσο για την ίδια όσο και για τους άλλους. Και εκεί ξεκινούν να εκτυλίσσονται «ξένα φρικτά και παράδοξα» πράγματα για τον κοινό ανθρώπινο νου που έμελλαν να την ξεπροβοδίσουν από τον εφήμερο υλικό κόσμο.Στο όρος των ελαιών η προσευχή της διακατέχεται από ένα μυσταγωγικό πνεύμα στο οποίο μετέχει μαζί της και η φύση. Όλα τα δέντρα έκλιναν προς τη γη και την προσκύνησαν. Η άλογη κτίση αναγνωρίζει τη μάνα του δημιουργού της και «κλίνει τα γόνατα». Κάπως έτσι και εμείς σήμερα «κλίνουμε τα γόνατα» ως λογικά όντα ζητώντας «βοήθεια εν ταίς θλίψεσιν», «ιατρόν εν ταίς νόσοις», «παρηγοριά στα βάσανα», και «ταχινήν βοήθειαν».

Στη συνέχεια μετά το πέρας της προσευχής η κτίση προετοιμάζεται για να προϋπαντήσει τη μάνα του Θεού και το υπερφυσικό στοιχείο γίνεται ακόμα εντονότερο. Με θαυμαστό τρόπο, μία «νεφέλη» απέστειλε πρώτον τον αγαπημένο μαθητή του Κυρίου τον Ιωάννη τον Θεολόγο ο οποίος πληροφορήθηκε για την «κάλλιστην εκδημίαν» της Θεοτόκου. Όλοι οι παρευρισκόμενοι ξέσπασαν σε λυγμούς, έπεφταν στο έδαφος και ικέτευαν την Θεοτόκο να μην τους αφήσει ορφανούς. Η Παναγία ετοιμάζεται, «ανεκλίθη» στο κρεβάτι της και το μόνο που ζητά από τους παρευρισκομένους είναι να παύσουν να θρηνούν μετατρέποντας το ταξίδι της προς την αιωνιότητα σε πένθιμο γεγονός. Ταυτόχρονα τους διαβεβαίωσε πως θα συνεχίσει να πρεσβεύει μητρικώς για όλους από τον ουρανό.

Δίνοντας λοιπόν τις τελευταίες της συμβουλές προς τους αδύναμους πνευματικά ανθρώπους –που χάνονται μπροστά στο Θάνατο- ακούστηκε μια δυνατή Βροντή και μια άλλη νεφέλη μετέφερε τους υπόλοιπους αποστόλους και μαθητές που ήταν διασκορπισμένοι σε όλη την οικουμένη.Τα γεγονότα που εκτυλίσσονται προ της κοιμήσεως της Θεοτόκου δίνουν μία εσχατολογική χρειά, όπου ο ουρανός έρχεται σε επαφή με τη γη δίνοντας την αίσθηση πως κάτι παράδοξο και μεγαλειώδες θα συμβεί. Η νεφέλη γνωστή ως το χαρακτηριστικό στοιχείο της δευτέρας παρουσίας του Κυρίου, σύμφωνα με τον απόστολο Παύλο, προετοιμάζει το έδαφος για μία όντως Παρουσία του Κυρίου. Στην Ιερή Πόλη, όπου είναι όλοι συναθροισμένοι, περικυκλώνουν το σώμα της Παναγίας και γίνονται μάρτυρες ενός «Ακατανόητου Θαύματος», μίας Θεοφάνειας, μίας δεύτερης και φοβερώτερης «Μεταμόρφωσης». Ο Χριστός εν δόξη συνοδευόμενος από στρατιές αγγέλων και αρχαγγέλων έρχεται για να «χειριστεί την γυναικεία ψυχή» της μητέρας του. Ο άγιος Μάξιμος ο ομολογητής μάλιστα λέει πως η έλευση του Χριστού στη Κοίμηση της Θεοτόκου ήταν «μεγαλοπρεπεστέρα» από αυτή της Μεταμόρφωσης στο όρος Θαβώρ. Και γι’ αυτό οι παρόντες έπαθαν ότι έπαθαν οι τρεις μαθητές της Μεταμόρφωσης: «Έπεσον επί πρόσωπον αυτών και εφοβήθησαν σφόδρα».

Τα θεία γεγονότα δεικνύουν σταδιακά πως το «ξόδι» της Θεοτόκου από τον παρόντα κόσμο γίνεται με ένα μοναδικό τρόπο. Ο Υιός της την τιμά με μια ξεχωριστή μυσταγωγία όπου Γη και Ουρανός συναντιούνται ώστε να προπέμψουν στη θέση που της πρέπει την «δεδοξασμένη και υπερευλογημένη» μητέρα του κόσμου. Η Παναγία συμμετέχει σε όλη αυτήν τη μυσταγωγία και ανώδυνα, όπως έφερε στον κόσμο τον Υιό του Θεού, κλείνει τώρα τα σωματικά της όμματα συνοδευόμενη από αγγελικούς και επιτάφιους ύμνους. Με αυτό τον τρόπο ο Υιός της Θεοτόκου παραλαμβάνει την ψυχή της «εις τα ίδια», οι δε μαθητές και απόστολοι μεταφέρουν μετ’ ευλαβείας το «πανακήρατον» σώμα της στον ζωντανό τάφο της Γεσθημανής. Από τότε έως σήμερα το σώμα και η ψυχή της Θεοτόκου εν αφθαρσία ζει και κοσμεί την ουράνια βασιλική παστάδα και από εκεί ακτινοβολεί τη Χάρη και τη Βοήθεια της προς τον κάθε αναγκεμένο άνθρωπο που ζητά μητρική αγάπη και τρυφερότητα.