Άγιος Σεραφείμ του Σάρωφ: Ένα παράδειγμα διπλής παρουσίας του!

Άγιος Σεραφείμ του Σάρωφ (1759-1833).

Ήταν Μεγάλη Τεσσαρακοστή. Η γη ήταν ακόμη σκεπασμένη μ’ ένα παχύ στρώμα χιόνι. Οι αδελφές έπρεπε να εφοδιασθούν με χαλίκια που θα τα χώνανε μέσα στο χιόνι ανάμεσα στους πασσάλους, προσδιορίζοντας έτσι τα σύνορα της καινούργιας τους κατοικίας.
Την άνοιξη ανοίξανε ένα χαντάκι κατά μήκος αυτού του ορίου.
Ήταν παρόντες ο Μιχαήλ Μαντούρωφ, ο π. Βασίλειος και πολλές από τις παλαιότερες αδελφές. Αυτό το αυλάκι, σύμφωνα με την εντολή του στάρετς, έπρεπε να σκαφτή μέχρις ότου γίνει μια τάφρος βαθειά πάνω από δύο μέτρα γύρω από το κτήμα.
Το χώμα που έριχναν από το εσωτερικό, σχημάτισε ένα επίχωμα ύψους δύο μέτρων. Για να το σταθεροποιήσουν, ο στάρετς ήθελε να φυτέψουν εκεί φραγκοσταφυλιές.

“Ο π. Σεραφείμ μας έλεγε πολλά εκπληκτικά πράγματα μ’ αυτή την τάφρο, γράφει ο Βασίλειος Σαντόφσκη. Η ίδια η Μητέρα του Θεού, προσωπικά, θα περνούσε από εκεί, αφήνοντας τα ίχνη των βημάτων της.
Η γη στο εσωτερικό της -όπως στην Ιερουσαλήμ, τον Άθωνα και το Κίεβο- ήταν ιδιοκτησία της. Ο αντίχριστος, όταν θάρθη δεν θα μπορέση να εισχωρήση εκεί”.

Οι αδελφές πήραν την εντολή να σκάψουν αυτή τη θαυματουργό τάφρο όσο το δυνατόν γρηγορώτερα. Όμως, από τη μια μέρα στην άλλη αναβάλλανε τη δουλειά.
Μέσα στο τετράδιο αριθ. 6 των Χρονικών του Ντιβέγιεβο, μπορεί κανείς να διαβάση τη διήγηση της αδελφής Άννας -μιας από τις αρχαιότερες καλογρηές της κοινότητας- για τον τρόπο που χρησιμοποίησε ο πατήρ Σεραφείμ, ώστε να τις αναγκάση να βιαστούν.

«Ένα πρωί, κατά την αυγή, διηγείται η αδελφή Άννα, μια από τις αδελφές μας βγήκε από το σπίτι, και τι βλέπει; τον Μπάτουσκα Σεραφείμ, ντυμένο με την αιώνια άσπρη κάπα του να καταγίνεται με το φτυάρισμα.
Τρομαγμένη, ευτυχισμένη, έτρεξε να μας το πη. Και εμείς όλες, έτσι όπως είμασταν, τρέξαμε έξω πέφτοντας στα πόδια του. Μόλις όμως ανασηκωθήκαμε δεν είδαμε πια κανέναν. Μόνο ένα φτυάρι και μια αξίναν που κείτονταν πάνω στο σκαμμένο χώμα σε βάθος 70 εκατοστών.

Βλέποντας ότι μας έλειπε το κουράγιο, ο ίδιος ο γέροντας είχε έλθει ν’ αρχίση τη δουλειά (χωρίς βέβαια ν’ αφήση ποτέ το Σάρωφ -ένα παράδειγμα διπλής παρουσίας). Από τότε ριχτήκαμε και εμείς στη δουλειά και επειδή ο γέροντας εβίαζε, σκάβαμε ακόμη και το χειμώνα.
Σπίθες πετάγονταν, καθώς ριχνώμαστε με τις αξίνες μας πάνω στην παγωμένη γη. Μόλις είχαμε τελειώσει το γύρο του κτήματος, ο γέροντας πέθανε. Σαν να μην περίμενε παρά αυτό μόνο ο Μπάτουσκά μας».

Απόσπασμα από το βιβλίο τη Ειρήνης Γκοραΐνωφ, ο “Άγιος Σεραφείμ του Σάρωφ” των εκδόσεων Τήνος. Μετάφραση Πίτσα Σκουτέρη. Έκδοση 8η.