Δίσεκτο έτος!

Γιάννης Τσαρούχης, «Οι τέσσερις εποχές».

Ίσως να είναι η μόνη περίπτωση που το επιπλέον μοιάζει να αποτελεί μειονέκτημα!.
Και όχι μόνο μειονέκτημα, αφού συνάμα το θέλουμε να εμφορείται και από ό,τι πιο δυσοίωνο.
Αναφερόμαστε στο «επιπλέον» του ούτω καλουμένου δίσεκτου χρόνου, του και έτσι και αλλιώς ισχνού και λιποβαρούς Φεβρουαρίου, ο οποίος κάθε τέσσερα χρόνια επιμηκύνει ο δόλιος τη ζήση του κατά μία ημέρα, ένα εικοσιτετράωρο.

Πάντως το δυσοίωνο του πράγματος δεν μπορούμε να πούμε πως έχει εξακριβωθεί.
Εμείς προφανώς φορτώσαμε στου δίσεκτου το κεφάλι ό,τι χειρότερο… προσδοκούμε.
Ίσως πάλι να πρόκειται και για συνωμοσία των άλλων μηνών εναντίον του Φεβρουαρίου, που τον θέλουν πάντα και διαρκώς ισχνό, αν όχι κάτισχνο, μπασμένο, μαραγκιασμένο, μαραζιάρη και υποχρεωμένο προς αυτούς.

Και ας σιτίζεται κι αυτός μόνο προσώρας, κάθε τέσσερα χρόνια, από αυτούς. Και όχι μάλιστα από το υστέρημα αλλά από το περίσσευμά τους. Κι αυτό δεν είναι αυθαίρετο αλλά επιστημονικώς επαληθευμένο…

Αλλά αυτά θα μπορούσαν να είναι ενδοκαμώματα του χρόνου και των υποδιαιρέσεών του. Εμείς γιατί φορτώνουμε σ’ αυτόν τις δικές μας προλήψεις, φοβίες και αστοχίες;

Είναι γνωστό πως η φράση «ήλθαν καιροί δίσεκτοι» στην ποίηση και στους ρητορικούς λόγους είναι ουσιαστικά συνώνυμη με λέξεις όπως καταστροφή, τραγωδία και όλες τις πληγές του Φαραώ, για τις οποίες όμως στις περισσότερες περιπτώσεις εμείς οι ίδιοι είμαστε υπεύθυνοι.

Φαίνεται πως κάθε αλλαγή -ακόμη και η ενδεδειγμένη- μας τρομάζει, γιατί μας βγάζει από τη σιγουριά της πεπατημένης, γιατί πάντα λειτουργεί ο φόβος μπροστά στο καινοφανές και στο διαφορετικό. Το νιώθουμε ως απειλή!

Και μέσα σ’ όλα αυτά υπάρχει και ένας «μετέωρος» άγιος, ο Κασσιανός, που η μνήμη του τιμάται σήμερα -και βέβαια κάθε τέσσερα χρόνια- στις 29 Φεβρουαρίου… Δίσεκτο έτος!

Ίσως να είναι η μόνη περίπτωση που το επιπλέον μοιάζει να αποτελεί μειονέκτημα!.
Και όχι μόνο μειονέκτημα, αφού συνάμα το θέλουμε να εμφορείται και από ό,τι πιο δυσοίωνο.
Αναφερόμαστε στο «επιπλέον» του ούτω καλουμένου δίσεκτου χρόνου, του και έτσι και αλλιώς ισχνού και λιποβαρούς Φεβρουαρίου, ο οποίος κάθε τέσσερα χρόνια επιμηκύνει ο δόλιος τη ζήση του κατά μία ημέρα, ένα εικοσιτετράωρο.

Πάντως το δυσοίωνο του πράγματος δεν μπορούμε να πούμε πως έχει εξακριβωθεί.
Εμείς προφανώς φορτώσαμε στου δίσεκτου το κεφάλι ό,τι χειρότερο… προσδοκούμε.
Ίσως πάλι να πρόκειται και για συνωμοσία των άλλων μηνών εναντίον του Φεβρουαρίου, που τον θέλουν πάντα και διαρκώς ισχνό, αν όχι κάτισχνο, μπασμένο, μαραγκιασμένο, μαραζιάρη και υποχρεωμένο προς αυτούς.

Και ας σιτίζεται κι αυτός μόνο προσώρας, κάθε τέσσερα χρόνια, από αυτούς. Και όχι μάλιστα από το υστέρημα αλλά από το περίσσευμά τους. Κι αυτό δεν είναι αυθαίρετο αλλά επιστημονικώς επαληθευμένο…

Αλλά αυτά θα μπορούσαν να είναι ενδοκαμώματα του χρόνου και των υποδιαιρέσεών του. Εμείς γιατί φορτώνουμε σ’ αυτόν τις δικές μας προλήψεις, φοβίες και αστοχίες;

Εικόνα αγίου Κασσιανού, του Ιερού Ναού Αγίου Κασσιανού Λευκωσίας. (Από: https://churchofcyprus.org.cy/9786)

Είναι γνωστό πως η φράση «ήλθαν καιροί δίσεκτοι» στην ποίηση και στους ρητορικούς λόγους είναι ουσιαστικά συνώνυμη με λέξεις όπως καταστροφή, τραγωδία και όλες τις πληγές του Φαραώ, για τις οποίες όμως στις περισσότερες περιπτώσεις εμείς οι ίδιοι είμαστε υπεύθυνοι.

Φαίνεται πως κάθε αλλαγή -ακόμη και η ενδεδειγμένη- μας τρομάζει, γιατί μας βγάζει από τη σιγουριά της πεπατημένης, γιατί πάντα λειτουργεί ο φόβος μπροστά στο καινοφανές και στο διαφορετικό. Το νιώθουμε ως απειλή!

Και μέσα σ’ όλα αυτά υπάρχει και ένας «μετέωρος» άγιος, ο Κασσιανός, που η μνήμη του τιμάται σήμερα -και βέβαια κάθε τέσσερα χρόνια- στις 29 Φεβρουαρίου…