Συμπαράσταση

28 Μαρτίου 2020

Η επέκταση του κορωνοϊού «εις πάσαν την γην», έδειξε την παγκόσμια κοινότητα, την ενότητα της ανθρωπότητας, τον πλανήτη ως μια γειτονιά. Δεν ξέρω αν, τελικά, αυτό χρησιμοποιηθεί από κάποιους για λόγους αρνητικούς για τον κόσμο και την ελευθερία του. Όλα έχουν και τη θετική και την αρνητική τους πλευρά.

Θα ήθελα, σ’ αυτό το σημείωμα, να πω για το άνοιγμα στην ανθρωπότητα όλη, που αιώνες τώρα γίνεται σε κάθε Θεία Λειτουργία. Όταν προσευχόμαστε «υπέρ της ειρήνης του σύμπαντος κόσμου …», «υπέρ πλεόντων, οδοιπορούντων, νοσούντων, καμνόντων (που υποφέρουν), αιχμαλώτων και της σωτηρίας αυτών», κι όταν, ακόμα ο ιερέας εύχεται μπροστά στην Αγία Τράπεζα για τη νεότητα, τα γηρατειά, τις χήρες και τα ορφανά, γι’ αυτούς που μας κυβερνούν, για όσους μας αγαπούν και για όσους μας μισούν, για όσους μας ζητήσαν να προσευχόμαστε γι’ αυτούς, για όσους δεν μπορούν να εκκλησιαστούν. Όπως, βέβαια, παρακαλεί για να απαλλαγεί κάθε πόλη και χώρα από ασθένειες, πείνες, σεισμούς και καταποντισμούς, πυρκαγιές, εχθρότητες, «επιδρομές αλλοφύλων και εμφυλίους πολέμους».

Έτσι, η Θεία Λειτουργία γίνεται η σύναξη της Εκκλησίας «της από περάτων έως περάτων της οικουμένης» κι όχι η σύναξη των λίγων για τους λίγους. Γίνεται η σύναξη του «σύμπαντος κόσμου» για να μεταμορφωθεί σε κόσμημα, για να παρηγορηθεί στον πόνο του, για να νιώσει την αγάπη του Θεού – Πατέρα και ν’ αντισταθεί στη λύπη, την απόγνωση, την απελπισία και σ’ όλους τους δαιμονικούς πειρασμούς.

Τονίζεται από τις Κυβερνήσεις «μείνετε στα σπίτια σας», για να περιοριστεί το κακό. Για όσους ποθούν να λειτουργηθούν η προτροπή των κληρικών – πατέρων της Εκκλησίας, «προσευχηθείτε στα σπίτια σας», γίνεται μια άλλη δυνατότητα: να λειτουργεί ο κάθε πιστός τη σωτηρία του κόσμου, προσευχόμενος «υπέρ όλου του κόσμου». Κι έτσι η Λειτουργία στο ναό προεκτείνεται στα σπίτια.

Αλήθεια, δεν είναι η ώρα για ατομική προσευχή. Δεν είναι η ώρα για το «εμόν», για τις προσωπικές μας ανάγκες και δυσκολίες. Όταν η ανθρωπότητα ενώνεται για το κοινό πρόβλημα, δεν ταιριάζει στους χριστιανούς, οι οποίοι ζουν τη Λειτουργία ως αγκάλιασμα του «σύμπαντος κόσμου», να μην προσεύχονται για όλους τους ανθρώπους «όπου γης».

Καμιά προσευχή που βγαίνει από «αγαπώσαν καρδίαν υπέρ πάσαν την κτίσιν» (άγιος Ισαάκ ο Σύρος), δεν πάει χαμένη. Απευθυνόμενη στο Θεό της αγάπης με τη δύναμη της αγάπης «κινεί γην και ουρανόν». Κι ας μην γνωρίσουμε ποτέ το αποτέλεσμα…

Βέβαια, με βάση τη λογική μας, θέλουμε να ξέρουμε αν η προσευχή μας εισακούεται. Η αγάπη, όμως, μας καλεί να κάνουμε αυτό που μας βγαίνει από την καρδία προς το Θεό της καρδίας και αφήνουμε το αποτέλεσμα σ’ Εκείνον.

Στον αγώνα των Κυβερνήσεων, των ανθρώπων που παλεύουν μ’ αυτοθυσία για τους νοσούντες, όλων όσων αγωνίζονται με οποιονδήποτε τρόπο, ας συμπαρασταθούμε κι εμείς προσευχόμενοι ταπεινά και αγαπητικά.