Ανέστη ο Νικητής του θανάτου

Σεβαστοί Πατέρες

Ευλογημένοι και Πολυαγαπητοί Αδελφοί μου,

Με ανάμεικτα πρωτόγνωρα συναισθήματα λύπης και χαράς μαζί φθάνουμε εφέτος στο μεγάλο γεγονός της Αναστάσεως του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, που είναι το θεμέλιο επάνω στο οποίο στηρίζεται όλη η πίστις μας και όλη η ζωή μας. Και γι̉ αυτό ακριβώς έχομε χαρά. Χαρά πνευματική. Την χαρά που δωρίζει ο Αναστημένος Χριστός στους “προσκυνούντας Αυτόν εν Πνεύματι και αληθεία”. Αλλά και λύπη κατακλύζει την ύπαρξη μας. Λύπη που ματώνει την καρδιά μας.

Με ματωμένη καρδιά βιώνουμε το φάσμα του θανάτου που έχει εξαπλωθή σε όλο τον κόσμο από τον νέο κορωνοιό covid 19. Μιάς αγνώστου μέχρι σήμερα νόσου, που, “κρίμασιν οις οίδε Κύριος”, και πάντως λόγω της γενικής αποστασίας μας από το θέλημα Του, έχει προκαλέσει “φόβον μέγαν” σε όλους τους λαούς στα πέρατα της γης.

Με ματωμένη καρδιά πληροφορούμεθα, ότι κατά εκατοντάδες εξ αιτίας της πεθαίνουν καθημερινά άνθρωποι σε όλο τον κόσμο.

Με ματωμένη καρδιά μαθαίνουμε, ότι πολλοί συνάνθρωποί μας έχουν αρχίσει να παρουσιάζουν προβλήματα καταθλίψεως από τον εγκλεισμό τους μέσα στα σπίτια, προς αποφυγήν της διαδόσεως της νόσου. Βεβαίως, πρέπει να σημειώσουμε, ότι έχουν τα προβλήματα αυτά, διότι δυστυχώς δεν βλέπουν τον εγκλεισμό σαν μια θαυμάσια ευκαιρία να καλλιεργήσουν τον έσω άνθρωπο, να σκεφθούν τα λάθη τους, να διαπιστώσουν την μικρότητα του ανθρώπου και να επαναπροσανατολίσουν εν μετανοία την ζωή τους προς τον Θεό και σε Αυτόν να εύρουν ειρήνη και ηρεμία.

Με ματωμένη καρδιά, όμως, επεράσαμε και ολόκληρη σχεδόν την αγία Τεσσαρακοστή, διότι είμεθα αναγκασμένοι να μη λειτουργήσωμε και να μη λειτουργηθούμε. Βιώνουμε την μοναξιά που ησθάνθη ο Χριστός επάνω στον Σταυρό, εγκαταλελειμένος από όλους. Και αυτό είναι το βαρύτερο πλήγμά μας. Εχάσαμε την δυνατότητα να συμ-βιώσουμε το μυστήριο της Εκκλησίας, δηλαδή της εν Χριστώ συνελεύσεώς μας επί το αυτό για να δοξάσουμε τον Θεό και να Του υποβάλουμε από κοινού τα αιτήματά μας ως “φωνήν υδάτων πολλών”. Εχάσαμε την δυνατότητα να συγ-κοινωνήσουμε το Ποτήριο της Ζωής, ακόμη και την βραδυά της Αγίας Αναστάσεως, που ο Κύριος μας Ιησούς Χριστός επάτησε τον θάνατο και μας εχάρισε την ζωή˙ την αιώνια ζωή˙ την αιώνια μακαριότητα και χαρά και ευδαιμονία.

Ο διάβολος, ο αρχαίος πτερνιστής, ο άγγελος σατάν, για άλλη μια φορά, όπως το έχει κάμει και αλλοτε στο παρελθόν κατά την ιδία περίοδο, εμηχανεύθη και πάλιν τρόπο για να ρίψη σε μεγάλη θλίψη τους χριστιανούς αυτήν την ευλογημένη περίοδο της αγίας Τεσσαρακοστής και της λαμπροφόρου Αναστάσεως, διότι υποφέρει να τους βλέπει να ζωογονούνται με το Σώμα και το Αίμα του Χριστού.

Και ο Θεός επιτρέπει την παράταση της τραγικής αυτής καταστάσεως˙ όχι βεβαίως για να μας τιμωρήση, όπως διατείνωνται ωρισμένοι, διότι ο Θεός είναι γεμάτος αγάπη, είναι η ίδια η αγάπη. Αλλά ανέχεται και μακροθυμεί για λόγους που Εκείνος γνωρίζει. Οι βουλές του Θεού είναι σοφές, δίκαιες, άγιες, αλλά και ανεξιχνίαστες. Και γι̉ αυτό πρέπει να τις αποδεχώμεθα με ειρήνη. Εκείνος γνωρίζει τι είναι το καλύτερο για εμάς.

Ανέχεται ίσως ο Θεός όσα συμβαίνουν, για να συνειδητοποιήσουν όσοι νομίζουν ότι είναι δυνατοί και σοφοί, πόσο αδύναμοι και άσοφοι είμεθα όλοι τελικά˙ πόσο μικροί και τιποτένιοι είμεθα μπροστά σε ένα ιο που δεν φαίνεται μεν με γυμνό μάτι, αλλά επιφέρει τεράστια καταστροφή ανεξέλεγκτα.

Ανέχεται ίσως ο Θεός την δοκιμασία των παιδιών Του, για να αφυπνισθούμε και να συνειδητοποιήσουμε πόσο μεγάλο δώρο και ευλογία είναι να κοινωνεί ο ευτελής άνθρωπος τον Χριστό, να ενώνεται δηλαδή με τον Θεό, να γίνεται ένα με τον Δημιουργό Του, όπως το σίδερο με την φωτιά. Η δοκιμασία αυτή είναι ευκαιρία να αφυπνισθούμε όλοι από την νωθρότητα, την χλιαρότητα και την αμέλειά μας, να γίνουμε “ζέοντες τη πίστει” και να πληρωθούν οι καρδιές μας από θεική αγάπη.

Ανέχεται ίσως ο Θεός τον φοβερό αυτό πειρασμό των παιδιών Του, όπως επέτρεψε στον διάβολο να δοκιμάση σκληρά τον δίκαιο Ιώβ, για να λάμψη η πίστις και η αγιότητα του. Ομοίως επιτρέπει και τώρα να δοκιμασθούμε σκληρά για να πλησιάσουμε τον Θεό με περισσότερη μετάνοια και ταπεινοφροσύνη, για να εντείνουμε την προσευχή, για να καλλιεργήσουμε την αγόγγυστη υπομονή, για να αυξήσουμε την αγάπη προς Αυτόν και για όλο τον κόσμο, για να αναζητήσουμε με περισσότερο πόθο τον Χριστό και να εξέλθουμε από την πικρή δοκιμασία της στερήσεως του εκκλησιασμού και της θείας κοινωνίας καθαροί, όπως το χρυσάφι που καθαρίζεται στην υψικάμινο από τα χώματα και τις προσμίξεις.

Βεβαίως η δοκιμασία αυτή είναι σταυρός. Αλλά μετά τον Σταυρό και τον θάνατο έρχεται η Ανάστασις. Και η Ανάστασις είναι ένα διαρκές βίωμα. Ένα διαρκές βίωμα χαράς και αγαλλιάσεως εν Χριστώ. Ένα βίωμα που δεν μπορεί να μας το αφαιρέση κανείς και με τίποτε, αν εμείς δεν το αρνηθούμε. Είναι το βίωμα που είχαν οι άγιοι μάρτυρες όλων των εποχών, μέχρι και το πρόσφατο παρελθόν στην τουρκοκρατία και αργότερα στα κάτεργα της Σιβηρίας. Είναι το βίωμα που χαρίζει ο Αναστημένος Χριστός σε όλους όσους Τον αγαπούν πραγματικά και Τον έχουν ως πρώτη προτεραιότητα στην ζωή τους.

Θαρσείτε,

Σεβαστοί Πατέρες και Αγαπημένοι μου Αδελφοί και Παιδιά μου Πνευματικά,

“Νεφύδριόν εστι και θάττον παρελεύσεται“ βροντοφωνάζει ο αείροος ποταμός της Εκκλησίας αγ. Ιωάννης ο Χρυσόστομος. Ναί, συννεφάκι είναι και γρήγορα θα φύγη. Ας θυμηθούμε τους αγίους Τεσσαράκοντα Μάρτυρες στην Σεβάστεια που εμψύχωναν ο ένας τον άλλο λέγοντες “δριμύς ο χειμών, αλλά γλυκύς ο παράδεισος” (υμν. αγ. Τεσσαράκοντα). Βαρύς ο χειμώνας της στερήσεώς μας από την πηγή της Ζωής, αλλά γλυκειά θα είναι η απόλαυσις για όσους με πόνο καρδιάς και προσευχή έμπονη θα αναμένουν με πόθο βαθύ να βιώσουν και πάλιν, με πλήρη συναίσθηση της αναξιότητάς τους, την κοινωνία με τον Σωτήρα Θεό. Και όσο πιο έντονη θα είναι η προσμονή, τόσο πιο έντονο θα είναι και το βίωμα της Θ. Κοινωνίας.

Γι̉ αυτό, όλη αυτή την περίοδο του παραπικρασμού, όπου αντίξοες συνθήκες δεν μας επιτρέπουν να συλλειτουργήσουμε στον Ναό του Θεού, ας στρέψουμε ολόψυχα την ψυχή μας προς τον Κύριο, “εκχέωμεν ενώπιον Αυτού την δέησιν ημών, την θλίψιν ημών ενώπιον Αυτού απαγγελούμεν” (Ψαλμ. 141), “κράζοντες και λέγοντες”, “προς Σε, Κύριε Κύριε, οι οφθαλμοί ημών, επί Σοι ηλπίσαμεν, μη αντανέλης τας ψυχάς ημών.” (Ψαλμ. 140). Ας ικετεύσουμε τον Κύριο να παύση την λαίλαπα, να μη “εισενέγκη ημάς εις πειρασμόν” μεγαλύτερο των δυνατοτήτων μας και να μας αξιώση όλους με μετάνοια, υγεία και ειρήνη να μεταλάβουμε σύντομα την Σάρκα Του και το Αίμά Του εις ζωήν αιώνιον. Ας επικαλεσθούμε ως βοηθό στην ικεσία μας αυτή την Πανάχραντο Θεοτόκο, “άλλην γαρ ουκ έχομεν αμαρτωλοί προς Θεόν εν κινδύνοις και θλίψεσιν, αεί μεσιτείαν”, βοώντες “Ρύσαι πάσης περιστάσεως τους δούλους σου, Δέσποινα”.

“Θαρσείτω λαός του Θεού”,

“Χριστός γαρ ο Σωτήρ ημών τω Σταυρώ προσήλωσε τας αμαρτίας ημών και, τον θάνατον νεκρώσας, ζωήν ημίν εδωρήσατο” (αποστ. Σαβ. ηχ. Α’).

“Ανέστη ο Κύριος, παρέχων τω κόσμω το μέγα έλεος” (αυτόθι)

Ανέστη ο Κύριος όντως. Ανέστη ο νικητής του θανάτου και από τον τάφο Του ανέτειλε η ζωή. Ανέστη ο Κύριος και Δεσπότης μας Ιησούς Χριστός, η αρραγής πέτρα της ζωής και της υπάρξεώς μας. Ανέστη ο Σωτήρας μας και μέχρι την συντέλεια των αιώνων θα χαρίζει τον φωτισμό και την λαμπρότητα της αναστασίμου παρουσίας Του στις καρδιές όλων όσων Τον αποζητούν με την γλυκειά προσμονή της αγάπης Του.

Χριστός Ανέστη!

Αδελφοί μου Αγαπημένοι.

Αληθώς Ανέστη ο Κύριός μας!

Με πολλές πατρικές ευχές και αγάπη

Ο Μ Η Τ Ρ Ο Π Ο Λ Ι Τ Η Σ

† Ο ΓΛΥΦΑΔΑΣ,
ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ, ΒΟΥΛΑΣ, ΒΟΥΛΙΑΓΜΕΝΗΣ ΚΑΙ ΒΑΡΗΣ
ΑΝΤΩΝΙΟΣ