Προληπτικές ιατρικές εξετάσεις και ποιμαντική της Εκκλησίας
5 Ιουνίου 2020
Από την πλευρά της χριστιανικής βιοηθικής στο ζήτημα των προληπτικών ιατρικών εξετάσεων μπορούμε να διακρίνουμε εκτός από τις βιοηθικές και έντονες ποιμαντικές πτυχές.
Η αρχή του προσώπου – υποστάσεως και η αρχή της ανιδιοτελούς αγάπης που μπορούμε να θεωρήσουμε ότι αντιστοιχούν στις αρχές της αυτονομίας και της ευεργεσίας. Το διαφορετικό όμως περιεχόμενο το οποίο έχουν δεν οδηγεί στη σύγκρουση την οποία εντοπίσαμε παραπάνω στις βιοηθικές αρχές. Ο σεβασμός δηλαδή στην ελευθερία του προσώπου σε όλες τις πτυχές και τις διαστάσεις δεν συγκρούεται με την ανιδιοτελή αγάπη στο συνάνθρωπο. Αντίθετα μπορούμε να πούμε ότι από χριστιανικής πλευράς η αγάπη μόνο με προϋποθέσεις ελευθερίας μπορεί να εκφραστεί στην πληρότητά της.
Στο σημείο αυτό υπεισέρχεται ένας πολύ σημαντικός παράγων που είναι ταυτόχρονα και αρετή, η οποία για τους πατέρες θεωρείται «πασών των αρετών μείζων». Αυτός ο παράγων – αρετή είναι η διάκριση. Η διάκριση είναι η κατ’ εξοχήν απόδειξη και έκφραση της τιμής και της αγάπης προς το πρόσωπο του κάθε ανθρώπου. Στην εκκλησία θεωρείται χάρισμα που δίνεται σε λίγους και συνδυάζει την πείρα και τον άνωθεν φωτισμό[1]. Είναι χάρισμα που συναντά κανείς στα πρόσωπα των πνευματικών πατέρων. Μέσω αυτών η Εκκλησία καθοδηγεί τα τέκνα της και δίνει λύσεις στα κατά περίπτωση δύσκολα προβλήματα και φαινομενικά αδιέξοδα.
Από τις περιγραφές της κατά Χριστόν ζωής διδασκόμαστε ότι η άσκηση της διακρίσεως συνοδεύεται και από την προσευχή. Ο τρόπος ανακοίνωσης των δυσάρεστων αποτελεσμάτων μιας εξέτασης από πλευράς του ιατρού αφήνει περιθώρια άσκησης της ποιμαντικής της Εκκλησίας τόσο προς την πλευρά του ιατρού, όσο και προς την πλευρά των ασθενών. Προς τον ιατρό η παρέμβασή της μπορεί να είναι συμβουλευτική και καθοδηγητική, ενώ προς τον ασθενή ενισχυτική.
