Κυριακή ΙΑ΄ Ματθαίου (Απόδοση Κοιμήσεως Θεοτόκου)
23 Αυγούστου 2020«Την εν πρεσβείαις ακοίμητον Θεοτόκον, και προστασίαις αμετάθετον ελπίδα, τάφος και νέκρωσις ουκ εκράτησεν».
Εννέα ημέρες έχουν περάσει από την εορτή της Κοιμήσεως της Θεοτόκου και ο ιερός υμνογράφος διατρανώνει και πάλι σήμερα την πίστη του στο θαυμαστό γεγονός ψάλλοντας «την εν πρεσβείαις ακοίμητον Θεοτόκον … τάφος και νέκρωσις ουκ εκράτησεν».
Γι᾽ αυτό και εμείς, πιστά τέκνα της Παναγίας Μητέρας μας, προστρέχουμε προσκυνητές στη χάρη της, για να της εκφράσουμε την αγάπη και την ευγνωμοσύνη μας και να εμπιστευθούμε στη μητρικη της αγάπη όλα τα αιτήματα και τις λαχτάρες της ψυχής μας και της ζωής μας.
Προστρέχουμε στη χάρη της με την πίστη και τη βεβαιότητα ότι και «εν τη κοιμήσει» η Παναγία μας «ου κατέλιπε τον κόσμο», αλλά βρίσκεται πάντοτε ανάμεσα μας, παριστάμενη ταυτοχρόνως και στον επουράνιο θρόνο του Υιού της, για να ακούει τα αιτήματα των ψυχών μας και να πρεσβεύει αδιαλείπτως υπέρ ημών.
Αυτή την πίστη μας ότι η Παναγία μετέστη του κόσμου όχι για να μας εγκαταλείψει, αλλά για να ολοκληρώσει την αποστολή της ως «γεέφυρα μετάγουσα τους εκ γης προς ουρανόν», διατρανώνουμε σήμερα «τοις εγγύς και τοις μακράν», και προς όλους όσους απορούν και αμφιβάλλουν πως συνέβη το παράδοξο αυτό γεγονός.
Εκοιμήθη η Παναγία, ετάφη το σώμα της, αλλά δεν βρέθηκε στον τάφο της, γιατί σύμφωνα με την παράδοση της Εκκλησίας μας, ο ίδιος ο Υιός της την μετέθεσε από τη γη στον ουρανό, χαρίζοντάς της αντί της επίγειας την αιώνια ζωή. Έτσι η Παναγία μας έγινε για ολους εμάς τους θνητούς ανθρώπους η έμπρακτη απόδειξη της αιωνίου ζωής που μας περιμένει, έγινε η έμπρακτη απόδειξη ότι ο θάνατος δεν οδηγεί όσους πιστεύουν στον Xριστό στην απώλεια και στη νέκρωση, αλλά οδηγεί στη ζωή κοντά στον Xριστό, εκεί όπου δεν υπάρχει ούτε λύπη, ούτε πόνος, ούτε στεναγμός.
Εκοιμήθη η Παναγία μας, αλλά από την ημέρα της ενδόξου κοιμήσεώς της μένει πάντοτε άγρυπνη, προκειμένου να μεριμνά για τις δικές μας ανάγκες, προκειμένου να μεσιτεύει στον θρόνο του Θεού για τη δική μας σωτηρία.
Mια διαρκής μεσιτεία ήταν άλλωστε η ζωή της Παναγίας μας· από τον γάμο της Kανά μέχρι την ημέρα της Σταυρώσεως του Xριστού έστεκε πάντοτε δίπλα του σιωπηλή, αλλά εύγλωττη μεσίτρια για χάρη των ανθρώπων. Γιατί, αν με τη γέννηση του Xριστού έκανε η Παναγία τον Yιό του Θεού οικείο στον άνθρωπο, με την κοίμησή της έκανε τον άνθρωπο οικείο στον Θεό, προσφέροντας τον εαυτό της όχι μία φορά αλλά διαρκώς στη διακονία του σχεδίου της θείας Προνοίας για τη λύτρωση του ανθρώπου.
Kαι για να κάνει πιο απτή και πιο συγκεκριμένη αυτή την προσφορά της, μας χάρισε τις ιερές της εικόνες, για να την αισθανόμαστε δίπλα μας, για να τη βλέπουμε με τα ανθρώπινα μάτια μας, για να την αγγίζουμε και να την ασπαζόμαστε, για να της λέμε τον πόνο μας και για να νιώθουμε το βάλσαμο της παρηγοριάς και της παρακλησεώς της στην ψυχή μας και στη ζωή μας.
Μας χάρισε και τους ιερούς ναούς της, που αποτελούν κατοικητήρια της Χάριτός της, οίκους επιγείους αυτής, της οποίας η ψυχή και το σώμα κατέστη κατοικητήριο του αχωρήτου Θεού. Και μας τους χάρισε η Παναγία μας, για να είναι τόποι συναντήσεως με Εκείνη, που είναι η Μητέρα μας, για να είναι το σπίτι στο οποίο θα την βρίσκουμε πάντα για να της πούμε τον πόνο μας, αλλά και τη χαρά μας, για να της ζητήσουμε τη χάρη αλλά και για να της πούμε το ευχαριστώ για όσα μας προσέφερε, για να προστρέχουμε σ’ αυτούς ως σε άλλο επίγειο παράδεισο και να επιθυμούμε να βρεθούμε και κοντά της στον αληθινό παράδεισο της βασιλείας των ουρανών.
Αδελφοί μου, όσοι από εμάς επιθυμούμε τη ζωή, όσοι από εμάς ποθούμε τον παράδεισο, και δεν νομίζω να υπάρχει κανένας άνθρωπος που να μην επιθυμεί τη ζωή, που να μην ποθεί τον παράδεισο, ας προστρέξουμε στη Mητέρα της Zωής, ας προστρέξουμε στον νοητό και ευώδη παράδεισο, στην Παναγία μας, και ας την παρακαλέσουμε να μας κάνει μετόχους της αιώνιας ζωής και του παραδείσου που Εκείνη απολαμβάνει μαζί με τους αγγέλους και την Παναγία Tριάδα αιωνίως.