Κυριακή ΙΑ΄ Ματθαίου (Απόδοση Κοιμήσεως Θεοτόκου)

«Την εν πρεσβείαις ακοί­μητον Θεοτόκον, και προστασίαις αμετά­θε­τον ελπίδα, τάφος και νέκρωσις ουκ εκρά­τησεν».

Εννέα ημέρες έχουν περάσει από την εορτή της Κοιμήσεως της Θεοτόκου και ο ιερός υμνο­γράφος διατρανώνει και πάλι σήμερα την πί­στη του στο θαυμαστό γε­γονός ψάλλοντας «την εν πρεσβείαις ακοί­μητον Θεοτόκον … τάφος και νέκρωσις ουκ εκράτησεν».

Γι᾽ αυτό και εμείς, πι­στά τέκνα της Πανα­γίας Μητέρας μας, προ­σ­τρέχουμε προσκυνητές στη χάρη της, για να της εκφράσου­με την αγάπη και την ευγνω­μο­σύνη μας και να εμ­πι­στευ­θούμε στη μη­τρι­κη της αγάπη όλα τα αι­τήματα και τις λαχτά­ρες της ψυχής μας και της ζωής μας.

Προστρέχουμε στη χάρη της με την πίστη και τη βεβαιότητα ότι και «εν τη κοι­μήσει» η Πα­ναγία μας «ου κατέ­λι­πε τον κόσμο», αλλά βρίσκεται πάντοτε ανάμε­σα μας, παριστάμενη ταυ­τοχρόνως και στον επουράνιο θρόνο του Υιού της, για να ακούει τα αιτήματα των ψυχών μας και να πρε­σβεύει αδιαλείπτως υπέρ ημών.

Αυτή την πίστη μας ότι η Πανα­γία μετέστη του κόσμου όχι για να μας εγκα­τα­λεί­ψει, αλλά για να ολοκληρώσει την αποστολή της ως «γεέφυ­ρα μετάγουσα τους εκ γης προς ου­ρανόν», διατρανώ­νου­με σήμερα «τοις εγγύς και τοις μακράν», και προς όλους όσους απο­ρούν και αμφιβάλλουν πως συνέβη το παρά­δοξο αυτό γεγονός.

Εκοιμήθη η Παναγία, ετάφη το σώμα της, αλλά δεν βρέθηκε στον τάφο της, γιατί σύμφωνα με την παράδοση της Εκ­κλη­σίας μας, ο ίδιος ο Υιός της την με­τέθεσε από τη γη στον ουρανό, χαρίζοντάς της αντί της επίγειας την αιώ­νια ζωή. Έτσι η Πα­να­γία μας έγινε για ο­λους εμάς τους θνητούς ανθρώ­πους η έμπρακτη από­δειξη της αιω­νίου ζωής που μας περιμένει, έγι­νε η έμπρακτη από­δειξη ότι ο θάνατος δεν οδη­γεί όσους πιστεύουν στον Xριστό στην απώ­­λεια και στη νέκρωση, αλλά οδηγεί στη ζωή κοντά στον Xριστό, εκεί όπου δεν υπάρ­χει ούτε λύπη, ούτε πόνος, ούτε στε­ναγμός.

Εκοιμήθη η Παναγία μας, αλλά από την ημέ­ρα της ενδόξου κοιμή­σεώς της μένει πάντοτε άγρυπνη, προ­κειμένου να μεριμνά για τις δι­κές μας ανάγκες, προκειμένου να μεσιτεύει στον θρόνο του Θεού για τη δική μας σωτηρία.

Mια διαρκής μεσιτεία ήταν άλλω­στε η ζωή της Παναγίας μας· από τον γάμο της Kανά μέχρι την ημέρα της Σταυ­ρώσεως του Xρι­στού έστε­κε πάντοτε δίπλα του σιω­πηλή, αλλά εύγλωττη μεσίτρια για χάρη των ανθρώπων. Γιατί, αν με τη γέννηση του Xριστού έκανε η Πα­να­γία τον Yιό του Θεού οικείο στον άνθρωπο, με την κοίμησή της έκανε τον άνθρωπο οι­κείο στον Θεό, προσφέ­ροντας τον εαυτό της όχι μία φορά αλλά διαρκώς στη δια­κονία του σχεδίου της θείας Προνοίας για τη λύτρωση του ανθρώ­που.

Kαι για να κάνει πιο απτή και πιο συγ­κε­κρι­μένη αυτή την προσφορά της, μας χάρισε τις ιερές της εικό­νες, για να την αι­σθανόμαστε δίπλα μας, για να τη βλέπουμε με τα ανθρώπινα μάτια μας, για να την αγ­γίζουμε και να την ασπα­ζόμαστε, για να της λέμε τον πόνο μας και για να νιώ­θου­με το βάλσαμο της πα­ρηγοριάς και της παρα­κλη­σεώς της στην ψυχή μας και στη ζωή μας.

Μας χάρισε και τους ιερούς ναούς της, που αποτελούν κα­τοι­κη­­τήρια της Χάριτός της, οίκους επιγείους αυτής, της οποίας η ψυχή και το σώμα κατέστη κατοικητήριο του αχω­ρή­τ­ου Θεού. Και μας τους χάρισε η Πανα­γία μας, για να είναι τόποι συναντήσεως με Εκεί­νη, που είναι η Μη­­τέρα μας, για να είναι το σπίτι στο οποίο θα την βρίσκουμε πάντα για να της πούμε τον πόνο μας, αλλά και τη χαρά μας, για να της ζητήσουμε τη χάρη αλλά και για να της πούμε το ευχαριστώ για όσα μας προσέφερε, για να προστρέχουμε σ’ αυτούς ως σε άλλο επίγειο παρά­δεισο και να επι­θυ­μού­με να βρε­θούμε και κοντά της στον αληθινό παράδεισο της βα­σιλεί­ας των ουρανών.

Αδελφοί μου, όσοι από εμάς επι­θυμούμε τη ζωή, όσοι από εμάς πο­θούμε τον πα­ράδεισο, και δεν νομί­ζω να υπάρ­χει κανέ­νας άν­θρω­­πος που να μην επι­θυμεί τη ζωή, που να μην ποθεί τον παράδει­σο, ας προ­σ­τρέξουμε στη Mητέρα της Zωής, ας προ­σ­τρέξουμε στον νοητό και ευώ­δη παρά­δει­σο, στην Πανα­γία μας, και ας την παρα­κα­λέσουμε να μας κάνει μετόχους της αιώ­νιας ζωής και του παραδεί­σου που Εκεί­νη απο­λαμβάνει μαζί με τους αγ­γ­έ­λους και την Πα­να­γία Tριάδα αιω­νίως.