Ως ευωδία Χριστού

του μακαριστού Μοναχού Γερασίμου Μικραγιαννανίτου

Τη 3η Σεπτεμβρίου του έτους 1953 εγένετο η ανακομιδή των τιμίων και μυριπνόων αυτού λειψάνων υπό του αοιδίμου Μητροπολίτου Ύδρας, Σπετσών και Αιγίνης Προκοπίου, παρισταμένων του Μητροπολίτου πρώην Ηλείας Αντωνίου, των μοναχών της Μονής, του ιερού Κλήρου και των Αρχών της νήσου. Παρισταμένων πάντων τούτων μετά κατανύξεως και ευλαβείας ηνοίχθη ο τάφος, εκ του οποίου εξήλθεν άρρητος ευωδία «υπέρ πάντα τα αρώματα», κατά το Γραφικόν, τα δε ιερά και κροκοβαφή του Αγίου λείψανα συλλεγέντα «οσίαις χερσίν» εναπετέθησαν η μεν αγία Κάρα εντός επίχρυσου θήκης, εχούσης σχήμα αρχιερατικής μίτρας, κατασκευασθείσης διά του τιμήματος τιμαλφών των προσκυνητών και λοιπών αυτών δωρεών, τα δε λοιπά ιερά λείψανα εντός αργυράς θήκης, κειμένης παραπλεύρως του μαρμάρινου εικονοστασίου, ένθα και η υπό της μοναχής Θεοδώρας ζωγραφηθείσα εικών του Αγίου ίσταται εν τω παρεκκλησίω αυτού. Το επ’ ονόματι αυτού παρεκκλήσιον κοσμείται υπό πολλών κανδηλών και ετέρων εικονοστασίων, ευλαβών δωρεών και προσφορών προς τον Άγιον, εν ιδιαιτέρα δε θήκη αναρτώνται τα διάφορα άλλα αφιερώματα των ευσεβών Χριστιανών.

Την 2αν Σεπτεμβρίου 1953 και ώραν 7ην μ.μ. εγένετο η ανακομιδή των ιερών λειψάνων του αγίου και θαυματουργού Ιεράρχου Νεκταρίου υπό του Μητροπολίτου Ύδρας, Σπετσών και Αιγίνης Προκοπίου, παρουσία και άλλων επισήμων, ως αύτη προεγράφη λεπτομερώς εν τω βίω του Αγίου. Μετά την ανακομιδήν, ως και την επομένην ημέραν, ανεδύετο εκ των αγίων και μυριπνόων λειψάνων ισχυροτάτη ουρανία και γλυκεία ευωδία, την οποίαν ησθάνοντο όχι μόνον οι εν τη Μονή ευρισκόμενοι αλλά και πέραν αυτής οι της πέριξ περιοχής κάτοικοι. Την επομένην της ανακομιδής ανήρχετο το εκτελούν την συγκοινωνίαν Αιγίνης-Μονής-Μεσαγρού-Αγίας Μαρίνης λεωφορείον. Ότε δε τούτο ευρίσκετο εις την γέφυραν των αγίων Αποστόλων, γυνή ελευθερίων ηθών μεταξύ των επιβατών του λεωφορείου ευρισκομένη ησθάνθη, ως βραδύτερον αύτη μας ανεκοίνωσε, την ισχυροτάτην ευωδίαν την εκπεμπομένην εκ των αγίων λειψάνων και διαχεομένην εις τα πέριξ, την οποίαν ησθάνθησαν και πάντες οι λοιποί συνεπιβάται ζωηρότατα, προωρίζετο δε αύτη να κατέλθη εις Αγίαν Μαρίναν, όπου θα είχε συνάντησιν μετά τινος ανδρός. Αλλ’ ότε έφθασεν εκεί, επισκιασάσης της χάριτος του Αγίου, υπέστη άμεσον και απότομον μεταβολήν εις τον έσω άνθρωπον και αντί να συνεχίση την εκπλήρωσιν του σκοπού της, επέβη του ιδίου λεωφορείου και κατήλθεν εις την στάσιν της Μονής, όπου αφαιρέσασα τα υποδήματά της ανήλθε γυμνόπους τον ανηφορικόν προς την Μονήν του Αγίου δρόμον και εισήλθε κλαίουσα εις τον Ναόν, ένθα είχεν αποτεθή η μυρίπνοος Κάρα του Αγίου. Τότε εν τελεία μετανοία, εν κλαυθμω και κοπετώ, προσπεσούσα κατησπάσθη την αγίαν Κάραν, αισθανθείσα την ιδίαν άρρητον ευωδίαν την οποίαν ησθάνθη και εν τη οδώ εντός του λεωφορείου. Και ευγνωμονουσα και ευχαριστούσα τον Άγιον, διότι ηυδόκησε δια της χάριτός του να επενεργήση επ’ αυτής θαυματουργικώς ώστε να καταλίπη την αμαρτωλήν και αθλίαν ζωήν, αφήρεσεν εκ του τραχήλου της το όπερ έφερε χρυσούν περιδέραιον και το αφιέρωσεν εις τον ευεργετήσαντα αυτήν Άγιον εναποθέσασα αυτό επί του δίσκου, ένθα η αγία Κάρα. Μετά, στραφείσα προς την Ηγουμένην και τους περί αυτήν επισκέπτας, εξωμολογήθη και ωμολόγησε παρρησία, ότι μέχρι της στιγμής εκείνης έζη και διήγε βίον έκλυτον και αμαρτωλόν και ότι μετεβλήθη αποτόμως, αλλοιωθείσα δια της αοράτως επισκιασάσης αυτήν χάριτος του αγίου Νεκταρίου και εζήτει συγχώρησιν, εξομολογηθείσα εις τον ιερέα Δημήτριον Λυκούρην, εφημέριον Κυψέλης Αιγίνης.

Η ούτω μεταβληθείσα γυνή αφιέρωσεν εικόνα παριστώσαν τον άγιον Νεκτάριον εις το Παρεκκλήσιον του αγίου Νικολάου, το ευρισκόμενον επί του λιμενοβραχίονος της Αιγίνης, όπου καθ’ έκαστον έτος κατά την εορτήν του Αγίου τελεί Λειτουργίαν. Και ήδη η γυνή αύτη, απομακρυνθείσα πλέον διά της χάριτος του Αγίου εκ του πρώην εκλύτου βίου, ζη και διάγει βίον σεμνόν και χριστιανικόν δοξάζουσα τον θαυματουργόν και συμπαθέστατον Ιεράρχην άγιον Νεκτάριον, εις την θαυματουργικήν επέμβασιν του οποίου οφείλει την σωτηρίαν της.

Ταύτα πάντα ήκουσαν και είδον και μαρτυρούν πλην της Ηγουμένης της Μονής και των λοιπών τότε προσκυνητών, οι παρευρεθέντες εκεί εν τη Μονή, ο Μητροπολίτης πρώην Ηλείας Αντώνιος, ο αντιπρόεδρος του Συμβουλίου της Επικρατείας Π. Μερτικόπουλος, ο Γραμματεύς της Μητροπόλεως Ύδρας Ι. Δεριζιώτης, οι Αρχιμανδρίται Χρύσανθος Κανέλλης, Σύγκελλος, Ιωάννης Ηλιόπουλος, διευθυντής Δημοτικού Σχολείου Κυψέλης Αιγίνης, και Τιμόθεος Καλαμπερίδης, Εφημέριος της Μονής, ως και ο ιερεύς Δημήτριος Λυκούρης, Εφημέριος Κυψέλης Αιγίνης, εις ον εξωμολογήθη η γυνή αύτη.

Τα ιερά αυτού λείψανα εκπέμπουν διαρκώς άρρητον ουρανίαν ευωδίαν, μαρτυρούσαν την εξαιρετικήν χάριν ην έλαβε παρά Κυρίου ο άγιος Νεκτάριος δια την καθαρότητα της ζωής του. Η ευωδία αύτη αναφανείσα αμέσως μετά την οσίαν κοίμησιν του Αγίου εν τω ιερώ αυτού σκηνώματι, έκτοτε ουδέποτε εξέλιπεν εξ αυτού και ούτε θα εκλείψη. Και εν τω τάφω κείμενον επι τοσαύτα έτη αρρήτως ευωδίαζε και μετά την διάλυσίν του η ιδία ευωδία και πλείων ταύτης παραμένει εις τα σεπτά οστά, αναδιδομένη εκείθεν και ευφραίνουσα των πιστών τας ψυχάς. Πλην της ευωδίας ταύτης, και ευώδες μύρον ανέβλυσεν ο Άγιος εκ του ιερού αυτού λειψάνου, οπότε τούτο μετεφέρετο εξ Αθηνών εις Αίγιναν. Τούτο παρετηρήθη εξερχόμενον ως σταγόνες εκ του προσώπου, του λαιμού, των χειρών και λοιπών μερών, εις σημείον ώστε η κόμη και η γενειάς να φαίνονται ως να έχουν εμβαπτισθή εντός ύδατος. «Μέγας ο Κύριος ημών και της μεγαλωσύνης αυτού ουκ έσται πέρας, ο δοξάζων τους δοξάζοντας αυτόν» ως αψευδώς επηγγείλατο. Άρα ο άγιος και θαυμαστός πατήρ ημών Νεκτάριος δεν είναι μόνον θαυματουργός αλλά και μυροβλύτης, «ως ευωδία Χριστού» κατά Παύλον τον μέγαν Απόστολον.

πηγή: Ακολουθίαι και Βίος του εν Αγίοις Πατρός Ημών Νεκταρίου Επισκόπου Πενταπόλεως του θαυματουργού, Αθήνα 1976

αναδημοσίευση από: Μηνιαίο Περιοδικό Ιεράς Μητροπόλεως Πειραιώς «Πειραϊκή Εκκλησία», Έτος 19ο, Αριθμός Φύλλου 209, Νοέμβριος 2009