Πνευματική Μοιχεία

…ο λογισμός, ήτοι κάθε επιθυμία, θέλημα ή ανάμνησις που μου διαξιφίζει το νοερό, είναι νόθο τέκνο, δεν είναι από τον Θεόν, ούτε από το πνεύμα μου, το οποίο συγγίγνεται, ενούται με τον Πατέρα. 

Ο περισπασμός του νου είναι μοιχεία. Βάζω, θα λέγαμε, κάποια ξένη γυναίκα μέσα στο πνεύμα μου, και αυτή η γυναίκα καθίσταται αντίζηλος του Θεού, καθίσταται, ας το πω έτσι, ένα είδωλο, τουτέστιν το πρόσωπο με το οποίο εγώ γίνομαι μοιχός. Γι’ αυτό και την ειδωλολατρία ο Θεός και οι προφήτες την απεκάλουν μοιχεία. Επίσης, η Αγία Γραφή συνηθίζει να αποκαλή είδωλα τους λογισμούς και τους λόγους, τουτέστιν τις γνώμες μας, τις ιδέες μας, τα ελατήριά μας. Αλλά και όταν βλέπωμε τους Ισραηλίτες να πέφτουν στην ειδωλολατρία, θύματα των λογισμών τους, των συλλογισμών τους, των αιτίων της σκέψεώς τους, η Αγία Γραφή λέει γι’ αυτούς, «εξεπόρνευσαν οι υιοί Ισραήλ.» (Κριτ 2,17, Ωσ. 4, 12 κ.ά)

Αρχιμ. Αιμιλιανού Σιμωνοπετρίτου, Περί Αγάπης: Ερμηνεία στον Άγιο Μάξιμο, Ίνδικτος Αθήναι 2015, σ.25.