ΟΛΑ!
16 Νοεμβρίου 2020«Πάτερ μου, είμαι απαράδεκτη!»
«Γιατί Λουκία μου;»
«Ντρέπομαι τόσο, που δεν μπορώ ούτε να με ακούσω».
«Ε , μην ακούς εσύ. Θα ακούω εγώ. Για λέγε».
«Στη Σχολή μου, στη δουλειά μου, παντού, το μυαλό μου και η μάτια μου δεν βρίσκουν ένα απανέμι. Περιφέρονται με πανικό, αναζητώντας τα βλέμματα τού θαυμασμού. Αρέσω; Με θέλουν; Με προσέχουν; Μα, καταλαβαίνετε πάτερ μου; Εγώ, με πτυχία, με επιτυχίες, με πρωτιές σε ό,τι καταπιάστηκα μέχρι τώρα, να πανικοβάλλομαι όταν στερηθώ θαυμασμό. Μόνον εμένα, ναι, μόνον εμένα θέλω πάτερ μου να θαυμάζουν. Έχω χορτάσει θαυμασμό και ακόμη αχόρταγη είμαι. Δεν με αντέχω, πάτερ μου. Μα…τι είμαστε τέλος πάντων; Πόσο γλοιώδεις γινόμαστε; Μέσα στην καρδιά μου οι άνθρωποι έχουν καταταχθεί, ανάλογα με τον θαυμασμό που μου δείχνουν. Όπου ξέρω πώς θα γίνω αποδεκτή, τρέχω. Και όταν δεν είμαι, ξέρω χίλιους δυο τρόπους να γίνω το κέντρο της προσοχής. Πάτερ μου, πάτερ μου, δεν με αντέχω. Το βλέπω: Μία ζητιάνα είμαι. Μία ζητιάνα θαυμασμού!
«Παιδί μου καλό, όλα αυτά είναι υπέροχα. Μακάρι να είχα τη δύναμη της καρδιάς σου. Θα είχα αγιάσει».
«Δηλαδή πάτερ μου, όπως μου τα λέτε, μόνον αγιογραφία δεν μου έχουν κάνει».
«Άκου με που σου λέω. Έχεις δώρο Θεού. Η δύναμη της καρδιάς σου είναι εκρηκτική. Απέχεις ένα βήμα από την απόλυτη ευτυχία»
«Εγώ; Που ψήνομαι;»
«Εσύ! Άκου: Η καρδιά του ανθρώπου είναι ένας δίσκος που περιστρέφεται, Θυμάσαι από τη Φυσική στο σχολείο; Σε κάθε περιστροφή ενός δίσκου, μία δύναμη, που τη λέμε κεντρομόλο, τα τραβάει όλα προς το κέντρο. Φαντάσου μία περιστρεφόμενη μαύρη τρύπα που θέλει όλα να τα καταπιεί. Κι η άλλη…»
«…η φυγόκεντρος, ε;»
«Ακριβώς! Η φυγόκεντρος. Αυτή, τα σπρώχνει όλα προς τα έξω. Θυμάσαι πώς παλεύαμε μικροί στον μύλο, στην παιδική χαρά, να κρατηθούμε, όταν εκείνος γυρνούσε;»
«Λοιπόν;»
«Λοιπόν, έτσι είναι και η καρδιά σου. Έτσι και οι καρδιές όλων των ανθρώπων. Η μία δύναμη προσπαθεί να νικήσει την άλλη. Κι ο καθένας, κι εσύ κι εγώ, έχουμε στο χέρι μας έναν διακόπτη επιλογής. Η δική σου καρδιά σου γυρίζει στο φουλ! Μόνο που τον διακόπτη τον έχεις στη θέση «κεντρομόλος». Κι έτσι η καρδιά σου, όλα θέλει να τα ρουφήξει, όλα να τα μαγνητίσει, όλα να τα μαζέψει, να τα φάει, να τα έχει. Όλα τα θέλει δικά της.
«Και γιατί;»
«Λουκία μου, η ανθρώπινη καρδιά είναι φτιαγμένη να δίψα αγάπη, αναγνώριση, αποδοχή, έπαινο. Αυτό είναι το φυσικό της. Η καρδιά είναι αποθήκη αγάπης που θέλει διαρκώς να είναι γεμάτη».
«Άρα, καλά κάνω!»
‘Όχι, δεν κάνεις καλά! Αν συνεχίσεις έτσι, θ΄ αρρωστήσεις, θ΄ αδυνατίσεις, θα μαραζώσεις, σαν το Σίσυφο, που όταν πήγαινε να φάει, άδειαζαν τα κλαδιά από καρπούς κι όταν πήγαινε να πιει, στέρευε η λίμνη. Εκεί που ψάχνεις δεν πρόκειται να βρεις να χορτάσεις. Η καρδιά είναι φτιαγμένη για τα αιώνια και εσύ ζητιανεύεις τα φθαρτά».
«Και τι να κάνω;»
«Πρέπει να στρίψεις τον διακόπτη στη θέση ‘’φυγόκεντρος’’».
«Πώς;»
«Θ΄ αλλάξουμε τη συνταγή της προσευχής σου».
«Πάτερ μου, μιλάτε σαν παθολόγος που αλλάζει την αντιβίωση!»
«Ε , και τι νομίζεις πως είναι η ψυχή; Ο,τι είναι τα μικρόβια για το σώμα είναι τα πάθη για την ψυχή. Ίδιος είναι ο πόνος, μη σου πω πως της ψυχής είναι και μεγαλύτερος. Και για να ξέρεις: Ένα είναι το μικρόβιο της ψυχής, ένα το πάθος της: Το να ΄χεις κάνει τον εαυτό σου κέντρο και θεό της ύπαρξής σου.
«Για πέστε μου λοιπόν την καινούργια συνταγή».
«Άκου λοιπόν: Όσο χρόνο έδινες στην προσευχή, θα δίνεις και τώρα. Μόνο που πια δεν θα ζητάς τίποτα, δεν θα σκέφτεσαι, όσο μπορείς, τίποτα, δεν θα σκέφτεσαι τίποτε άλλο, παρά μόνον θα παραδίδεται στον θείο θαυμασμό».
«Δηλαδή;»
«Βρε παιδάκι μου, δεν το βλέπεις; Ο Θεός, ο Πλάστης των πάντων, Αυτός που είναι έξω από τον χρόνο και έξω από τον χώρο, ο… πώς να στο πω…ο…τα πάντα, είναι τρελός για σένα. Σε θαυμάζει, σ΄ αγαπάει, σε κυνηγάει. Ήξερε πώς θα γεννηθείς κι έγινε άνθρωπος για σένα, μόνον για σένα, πριν 2.000 χρόνια. Ήξερε τους καημούς σου και μάτωσε σαν άνθρωπος για σένα, μόνο για σένα. Έχεις τέτοιο θαυμαστή και εκλιπαρείς για τα βλέμματα κάποιων φοβισμένων ανθρώπων; ΤΙ περιμένεις από αυτούς; Αφού και αυτοί, τα ίδια με σένα ψάχνουν. Δεν βλέπεις πως τρώτε ο ένας τον άλλον; Μόλις το καταλάβεις, έχεις αλλάξει τον διακόπτη».
«Και τι θα γίνει;»
«Ελεύθερη πια από την ανάγκη να μαγνητίζεις και να καταπίνεις, χορτάτη πια από την αγκαλιά του Θεού, θα αρχίσεις να σκορπάς. Η λαιμαργία σου θα γίνει κέρασμα. Ο ναρκισσισμός σου, δοξολογία για τα ωραία του κόσμου. Η αγωνία σου να τραφείς, θα γίνει προσφορά στους άλλους. Από το «τι κερδίζω», θα φτάσεις στο» «τι καλό μπορώ να κάνω». Και με τέτοια δύναμη περιστροφής που έχει η καρδιά σου, θα φάει πολύς κόσμος από σένα».
«Μα, έτσι, η καρδιά μου θ΄ αδειάσει!»
«Μα ακριβώς, αυτή είναι η αποστολή σου: Ν΄ αδειάσεις την καρδιά σου. Αυτό μόνο μπορείς να κάνεις. Όσο πιο πολύ αδειάζεις την καρδιά σου απ΄ τον ψευτοθεό εαυτό σου, τόσο θα κάνεις χώρο, για να την γεμίσει ο Θεός με την παρουσία Του. Το μυστικό βρίσκεται στο άδειασμα της καρδιάς. Όσο αδειάζει, γεμίζει. Όσο σκορπάει, μαζεύει. Όσο αυξάνει η φυγόκεντρος, τόσο δυναμώνει η κεντρομόλος. Ο Θεός τα έχει όλα, γιατί αγαπάει, δίνει, δίνεται. Κάποτε σου είχα δώσει μια εικονίτσα της Αγίας Τριάδος, φτιαγμένη από έναν μεγάλο Ρώσο αγιογράφο, τον Άντρέι Ρουμπλιώφ. Θυμάσαι;»
«Ναι».
Βρες την κάποια στιγμή και κοίταξε με τι αγάπη και τρυφερότητα κοιτά το κάθε πρόσωπο τα άλλα δύο. Με την ίδια τρυφερότητα κοιτάει ο Θεός όλους τους ανθρώπους. Αυτό είναι και ο δρόμος που μας πρότεινε: Να αντικρίζουμε του ανθρώπους με τρυφερή αγάπη, έτοιμοι για δόσιμο, μοίρασμα, προσφορά. Αυτός είναι ο δρόμος να τα έχεις όλα, μιας και τόσο πολύ τα ζητάς. Κι αν κάποιος σε ρωτήσει «Βρε Λουκία, όλο δίνεις, όλο δίνεις κι όλο γεμάτη είσαι! Πώς γίνεται;», εσύ θα σκάσεις ένα πονηρό χαμόγελο και με τον δείκτη του δεξιού σου χεριού θα δείξεις προς τα πάνω. Κι αν επιμείνει, ξέρεις τι θα του πεις. Άντε λοιπόν, στο καλό. Και δε θέλω γκρίνιες κι ενοχές. Είσαι κληρονόμος, δεν είσαι ζητιάνα».
«Ορίστε;»
«Αυτά, την επόμενη φορά. Πήγαινε τώρα και συνέχισε να τα ζητάς όλα, με αλλαγμένο όμως τον διακόπτη. Κι ο Θεός, ο Μέγας Φυγόκεντρος και Μέγας Κεντρομόλος, μαζί σου!»
