Χριστούγεννα 2020: Έαρ εν μέσω χειμώνα!

«Η του Χριστού Γέννησις», Ιερός Ναός αγίου Νικολάου Ορφανού, Θεσσαλονίκης.

Σήμερα άνοιξη μυρίζει! Εν μέσω χειμώνα! Εν μέσω πανδημίας!
Εν μέσω μεταλλαγής του… αντικειμένου!
Αυτού που δοκιμάζει και προσπαθεί να διαβάλλει το έαρ και την ζωή!
Την κοινή μας άνοιξη! Και ελπίδα! Που δεν κρατιέται!
Που πάντα ανθεί! Και στις πιο αντίξοες συνθήκες!

Είναι η Ζωή που γεννιέται που ενσαρκώνεται που έρχεται σε μας παιδί νεογέννητο, πρωτότοκο!
Και στο σπίτι χαρά! Μεγάλη! Ότι γεννήθηκε!
Το είδαμε, το ψηλαφήσαμε!
Μα πιο πολύ το δεχτήκαμε! Μέσα μας!
Ή ακόμη μας επισκέφτηκε! Εξ ύψους!
Η άκρα ευγένεια! Και η διάκριση, όταν την παρουσία του δεν εννοούμε να αντιληφθούμε! Ακόμη και όταν η σιωπή του βοά την ελευθερία και την αγάπη που επενδύει στους φίλους και γνωστούς, σε όλους ως εμπιστοσύνη!
Όταν παράμερα στέκει!

“Ω γλυκύ μου Έαρ”! Η πιο γλυκειά άνοιξη! Μέσα μας! Παντού!
Γλυκύτατο παιδί! Όλων μας! Και ζωή! Που μας περιέχεις!
Χαρά του κόσμου! Του σύμπαντος!

Σήμερα η ανθρωπότητα έχει χαρά!
Γενέθλια! Μεγάλα! Ζωοποιητικά! Ζωογόνα!
Ένα οικουμενικό τραπέζι αναψυχής θα στηθεί!
Και ήδη στήθηκε γι’ αυτό το παιδίον.
(Που σαν κι αυτό κανένα! Το μαρτυρούν μανάδες πολλές! Σημαίνει αυτό)!

Τραπέζι πνευματικής ευωχίας, ευχαρίστησις η σήμερον!
Σ’ αυτήν την απόκρυφη σπηλιά -τον κόσμο μας, όπως έχει μεταβληθεί όλο το σύμπαν μας!
Εκεί και εδώ, και κάθε αλλού και, πάντως, στην ίδια όπου γης σπηλιά που γεννιέται εσαεί και αενάως! Δηλαδή μέσα μας!
Όπως σήμερα, αύριο και όπως χθες, και κάνει τον κόσμο πάντα νέο, υγιή, εύρωστο, αληθινό, και αεί καινοποιό και ανακαινιστή!

Γενέθλια και έαρ ανέτειλε στις ψυχές ευαίσθητων, ταλαιπωρημένων ψυχών!
Δεκτικών γέννησης!
Σε όσους νιώθουν, βιώνουν, προσδοκούν! Γέννηση!
Οι φάτνες που εγκυμονούν γέννηση παιδίου νέου!

Οι άνθρωποι στις μέρες μας έγιναν ψυχές!
Παιδιά εν καμίνω!
Πανικοβλημένες, ετοιμόρροπες εις δοκιμασία και φόβο θανάτου!
Ευαίσθητες! Και σε πλήρη σύγχυση!
Ότι ζωή επτώχευσε και απροσδόκητα χρεωκόπησαν μάταιοι κόποι!
Ματαιότητας φάσματα! Αστοχίες κατά συρροήν.
Άδηλες και δηλωμένες προσδοκίες νοσηρές, αθεράπευτες γάγγραινες!
Φρούδες ελπίδες!
Βαριά και υπερτιμημένα χαρτιά χωρίς αντίκρυσμα στο χρηματιστήριο της όντως ζωής!
Επενδύσεις φούσκες! Κοστούμια και φορέματα αδειανά!
Καμώματα εγωιστικά, επιθετικά το δίχως άλλο… Προς τον άλλο.
Ένα διαρκές αδιέξοδο αξόδευτο, ατέλειωτο, χωρίς έρμα, μοιάζει το πίσω μας.
Κάπως, έτσι δεν ήταν και ο κόσμος πριν η ιστορία κοπεί στα δύο;
Προ και μετά!

Και πάλιν η ζωή και ο κόσμος αναστενάζει. Και η γη, το σύμπαν συστενάζουν!
Αλλά εφάνη ήδη, και από καιρό, η κοινή (ως συλλογικό αδιέξοδο) προσδοκία!
Αλλά και είναι και πάντα παρούσα!
Ανεπαισθήτως!

Αλλά η σημερινή γενέθλιος ημέρα αστράφτει!
Δεν λέει να καταλαγιάσει το φέγγος της!
Θα φωτίζει τα σκοτάδια μας όσο ποτέ άλλοτε!
Τον κόσμο μας με τα φωτεινά μπιχλιμπίδια στους δρόμους και τους στολισμούς των σπιτικών, μέσα και έξω!
Δεν κρύβονται έτσι τα σκότη!
Τα μέσα και κατά συνέπειαν και τα έξω!
Το χάος χρειάζεται ένα αλλιώτικο φάος, φως!
Για να βρει την άκρη και το άκρο των εφετών!
Το πολυπόθητο και ανεκτίμητο!
Την αληθινή συμπάθεια και συγγένεια με το φως!
Το ίδιο το Φως!
Συνηθίσαμε στην… μεσότητα του καθημερινού, τετριμμένου και ασήμαντου!

Σήμερα άνοιξη μυρίζει και έαρ επεσκέψατο ημάς!
“Αρχίζουνε τα θαύματα” που λέει ο τραγουδοποιός, και ο άνθρωπος αρχίζει να παίρνει βαθιές ανάσες! Πλέον ζωής!
Σήμερα ανατέλλει ζωή και δύσει θανάτου! Άπαξ και διά παντός! Και εσαεί!
Δεν τρομάζει πλέον!
Και ας είναι και επώδυνο και βαρύ το τίμημα!
Άλλωστε, φάτνη ως τάφο έτυχε να υποδεχτεί το έαρ.
Έτσι τον απεικονίζουν, βρέφος γλυκύ, πιο έαρ από κάθε άνοιξη εν τάφω!
Ω γλυκειά άνοιξη! Υπόσχεση για νέα ανακαινισμένη ζωή!

Και αυτή η αέναη και συνεχής γέννηση, αναγέννηση που σήμερον και αενάως πλέον γεννάται καρφί στο μάτι του θανάτου που προκαλεί τον ντουνιά!

Σήμερα άνοιξη μυρίζει και το έαρ τούτο καταβάλλει τις πιο τυραννισμένες ψυχές σε εμψυχία!
Σου φέρνει μήνυμα ο υγρός αέρας και σου μηνύει πως:
Σήμερα έαρ Γέννησης πλημμυρίζει! Τις καρδιές και το σύμπαν!
Ο χειμώνας παρήλθε!
Με την αίσθηση αυτή μεγαλώνουν οι μέρες! Μέσα μας!
Και εύρωστες οι ψυχές ανθοφορούν την άνοιξη!
Καρποφορούν το έαρ!

Ιδού Παιδίον νέον ο προαιώνος Θεός! Ανέτειλε!
Εκ φάτνης!
Φάνηκε η κοινή αναγέννηση, ανακαίνιση ζωής!
Χριστός ετέχθη! Κοινή άνοιξη!

«Η Παρθένος σήμερον, τον υπερούσιον τίκτει»!

Έαρ μυρίζει σήμερα, ελπίδα, προσδοκία ανάστασης κόσμου!

Κι είναι καρδιές πρόθυμες! Όσο ποτέ!