Η Εκκλησία ως τόπος χαράς!

Η Εκκλησία είναι τόπος χαράς. Τόπος ευφροσύνης. Τόπος πανηγύρεως. Έτσι, εις το μέσον του τρόμου, η Εκκλησία αντιπαραβάλλει την τρυφερή αγκαλιά της. Τους στοργικούς κόλπους της. Την απαλότητα και τη γαλήνη της. Γιατί όλα τα άλλα είναι εκ του πονηρού. Και ο σκανδαλισμός και ο πανικός και οι πολλαπλές φωνασκίες. Κι εκείνο το λυσσώδες πάθος των Μέσων Ενημέρωσης.

Αυτά θα πρέπει να τα σκεπτόμαστε και να τα προβάλλουμε προς τα έξω. Ο Κύριος δεν θέλει κατηφή πρόσωπα. Αλλά χαρούμενα. Εορταστικά. Πρόσωπα Αναστάσεως. Πρόσωπα παραμυθίας και παρηγορίας. Πρόσωπα φωτός κατά πως το Φως είναι ο Κύριος.

Τα σκέφτομαι όλα αυτά, μέρες που ’ναι, καθώς έχουμε εισέλθει στην κατάσταση του οικουμενικού φόβου και του τρόμου. Στον τόπο στης συλλογικής κατάθλιψης. Όλο το τοπίο είναι μέσα στον κόσμο ένα τοπίο μελαγχολικό και καταθλιπτικό. Αυτά προβάλλουν οι καταιγιστικές εικόνες και οι ειδήσεις που μας πολιορκούν και μας συνθλίβουν και μας συντρίβουν. Με τα ασφυκτικώς πλήρη νοσοκομεία. Με τους ασθενούντες. Με τον διάχυτο πόνο. Αλλά και τους άλλους τους πολλαπλώς αδιαφορούντες αδελφούς μας. Έτσι προκλητικώς, πολλές φορές. Τους περιφερομένους και τους διασκεδάζοντες ερήμην της συλλογικής αγωνίας.

Όλα γύρω μας προβάλλουν καταθλιπτικά. Και συγχρόνως δαιμονικά ή δαιμονιώδη. Με το κακό να περιπολεί στους δρόμους. Και με το θάνατο. Όμως μη ξεχνάμε πως είμαστε τέκνα αθανασίας και Αναστάσεως. Κι η πίστη, μαζί με την αγάπη, έξω βάλλει τον φόβον:
«Φόβος ουκ έστιν εν τη αγάπη, αλλ᾿ η τελεία αγάπη έξω βάλλει τον φόβον, ότι ο φόβος κόλασιν έχει, ο δε φοβούμενος ου τετελείωται εν τη αγάπη» (Α’ Ιω. δ’ 18)
Αυτά ο άγιος Ιωάννης, ο αγαπημένος μαθητής του Κυρίου, ο Ευαγγελιστής της Αγάπης. Και του Φωτός.

Γυρίζω, λοιπόν, στον τόπο της Εκκλησίας, στον τόπο της παραμυθίας και της καρτερίας και της υπομονής. Μόνο εκκλησιαστικώς μπορούμε να προσλάβουμε την αγωνία της πανδημίας, εν νηστεία και προσευχή. Φερόμενοι φιλαλλήλως. Κι εδώ είναι η δυναμική της διακρίσεως, καθώς οφείλουμε να προστατεύουμε ο ένας τον άλλο. Σεβόμενοι την αγωνία του πλησίον. Προστατεύοντας την υγεία του. Έτσι, λοιπόν, όχι το ίδιον, αλλά το κοινόν συμφέρον θα πρέπει να υπερασπιζόμαστε. Έτσι, όπως η εκκλησία μας μας διδάσκει. Γιατί η Εκκλησία προτάσσει το κοινωνείν και όχι το ιδιάζειν και ιδιωτεύειν.

Ως μέλη της Εκκλησίας θα πρέπει να φερόμαστε, λοιπόν. Ως τέκνα φωτός να περιπατούμε, κατά πως μας υποδεικνύει και ο απόστολος Παύλος:
«Αδελφοί, ήτε γαρ ποτε σκότος, νυν δε φως εν Κυρίω· ως τέκνα φωτός περιπατείτε· ο γαρ καρπός του Πνεύματος εν πάση αγαθωσύνη και δικαιοσύνη και αληθεία· δοκιμάζοντες τι εστιν ευάρεστον τω Κυρίω. Και μη συγκοινωνείτε τοις έργοις τοις ακάρποις του σκότους, μάλλον δε και ελέγχετε· τα γαρ κρυφή γινόμενα υπ’ αυτών αισχρόν εστι και λέγειν· τα δε πάντα ελεγχόμενα υπό του φωτός φανερούται· παν γαρ το φανερούμενον φως εστι· διό λέγει· έγειρε ο καθεύδων και ανάστα εκ των νεκρών, και επιφαύσει σοι ο Χριστός.
Βλέπετε ουν πως ακριβώς περιπατείτε, μη ως άσοφοι, αλλ’ ως σοφοί, εξαγοραζόμενοι τον καιρόν, ότι αι ημέραι πονηραί εισι. Διά τούτο μη γίνεσθε άφρονες, αλλά συνιέντες τι το θέλημα του Κυρίου. Και μη μεθύσκεσθε οίνω, εν ω εστιν ασωτία, αλλά πληρούσθε εν Πνεύματι, λαλούντες εαυτοίς ψαλμοίς και ύμνοις και ωδαίς πνευματικαίς, άδοντες και ψάλλοντες εν τη καρδία υμών τω Κυρίω». «Προς Εφεσίους», ε΄, 8-19

Αυτά από τον απόστολο Παύλο. Έτσι λοιπόν, ας περιπατούμε εν τω κόσμω ως τέκνα φωτός, εν Χριστώ Ιησού, μη ως άσοφοι, αλλά ως σοφοί. Δηλαδή σώφρονες και συνετοί.