«Ορώντες με άφωνον», δοξαστικό των τροπαρίων του ασπασμού εις την νεκρώσιμον ακολουθίαν. Αφιερούται, εις μνήμην του αειμνήστου Άρχοντος Πρωτοψάλτου Χαριλάου Ταλιαδώρου, επί τη συμπληρώσει τεσσαράκοντα ημερών (19.02.2021) από την κοίμηση αυτού, την 11η Ιανουαρίου 2021. Ψάλλει αριστοτεχνικά ο Άρχων Υμνωδός της ΜΧΕ Γιώργος Χατζηχρόνογλου.
Η επιμέλεια του βίντεο έγινε από τον Λεωνίδα Τσούκαλα.
Για περισσότερα video στο YouTube πατήστε εδώ
Προς Χαρίλαον Ταλιαδώρον
Γιώργου Χατζηχρόνογλου, αντί επικηδείου λόγου, στο τεσσαρακονθήμερο μνημόσυνο του.
Επ’ ευκαιρία του τεσσαρακονθήμερου μνημοσύνου του μακαριστού άρχοντα και διακεκριμένου διδασκάλου Χαριλάου Ταλιαδώρου, μιας επιβλητικής μορφής στο χώρο της Βυζαντινής Μουσικής, θα ήθελα να καταθέσω και τη δική μου βιωματική εμπειρία, με αυτόν τον χαρισματικό Πρωτοψάλτη με τη βελούδινη φωνή.
Ο Χαρίλαος Ταλιαδώρος ήταν πολύ αγαπητός στην επαρχία των Θηβών όπου έζησα. Είναι ο Ψάλτης με τις περισσότερες προσκλήσεις σε ιερές πανηγύρεις. Άνω των 100 από ότι υπολογίζω. Σε μία απ’ αυτές, όταν ήμουν 14 ετών, ο κουμπάρος του Σπύρος Σκούμας, ο οποίος τον φιλοξενούσε στο σπίτι του, με κάλεσε να πάω πρωί-πρωί για να με γνωρίσει στο «μεγάλο Χαρίλαο». Παίρνοντας το πρωινό, με ρωτούσε διάφορα πράγματα για να καταλάβει «τι καπνό φουμάρω». Του έδειξα τα τετράδια μου με ό,τι με είχαν μάθει οι δάσκαλοι μου (Πρίγγο, Εφέσιο, Ψάχο, Καραμάνη, Νικόλαο, Παπανικολάου κλπ.) και μου λέει:
«Μικρός, βρε παιδί μου, στα βάσανα. Τι θα μου πεις να σ’ ακούσω;»
«Τον Φιλανθίδη» του απαντάω αυθόρμητα και του ψάλλω το Άξιον εστίν. Πες το ένα, πες το άλλο, στην Παναγία φτάσαμε στους Αίνους. Είχε πάει ο Δεσπότης. Ο Χαρίλαος σημασία δεν έδωσε. Και ποιος να του μιλήσει!
«Τώρα θα πάρεις τις κασέτες μου για να ψάλλεις σωστά».
Πήρα τρεις κασέτες του και τις έμαθα απ’ έξω, διαβάζοντας με όρεξη νυχθημερόν. Στην επόμενη επίσκεψή του, ό,τι μου ζητούσε του το ‘λεγα απ’ έξω. «Ταλιαδωρικός», ο μικρός για τρία χρόνια.
Είχαμε βρεθεί σε πολλές ψαλτοπαρέες (με πρωτεργάτη τον Πιπερίγκο) στην Αθήνα σε υπόγεια, σε ισόγεια, σε κουτούκια και τρεις φορές σε Θεσσαλονίκη και Επανομή στην παραλία. Ψάλλαμε, τραγουδήσαμε και κάναμε καυστικά «κοινωνικά σχόλια» για τους συναδέλφους και τους ιερείς. Και ατάκες. Κυρίως απίθανες ατάκες και πειράγματα μεταξύ μας. Ωραίες εποχές. Αυτά είναι για άλλες στιγμές. Είναι όμως μέρος του μνημοσύνου.
Τελειώνοντας, θα κάνω αυτό που μου ζήτησε να κάνω στην πρώτη συνάντηση μας ο Χαρίλαος. «Τι θα μας πεις τώρα να σ’ ακούσω;» Κι εγώ θα μεταφέρω εδώ, την δική του παράκληση, που μας είπε, δια μέσου του υμνογράφου, κατά την ημέρα της εξοδίου ακολουθίας του. Δοξαστικό κατά τον τελευταίο ασπασμό. Είναι ανατριχιαστικές οι στιγμές του αποχωρισμού και καταπληκτικά τα νοήματα, που ο υμνογράφος βάζει στο στόμα του κοιμηθέντος.
Να τι μας λέει ο αείμνηστος Χαρίλαος Ταλιαδώρος, σε ελεύθερη απόδοση:
Βλέποντας με άφωνο και χωρίς πνοή
να κείτομαι μπροστά σας,
κλαύσατε για μένα πάντες,
αδελφοί και φίλοι, συγγενείς και γνωστοί·
διότι μόλις χθες συνομιλούσα ακόμη μαζί σας,
και εντελώς ξαφνικά
«ἐπῆλθε μοι ἡ φοβερὰ ὥρα τοῦ θανάτου».
Αλλά ελάτε όλοι «οἱ ποθούμενοί με,
καὶ ἀσπὰσασθέ με τον τελευταῖον ἀσπασμόν·»
διότι δε θα συμπορευθώ μαζί σας
ούτε θα συνομιλήσω στο εξής,
διότι απέρχομαι να συναντήσω τον δίκαιο κριτή,
όπου προσωποληψία δεν υπάρχει.
εκεί, δούλος και αφέντης βρίσκονται μαζί (επί ίσοις όροις)
όπως βρίσκονται μαζί
ο βασιλιάς κι ο στρατιώτης, ο πλούσιος και ο φτωχός·
ο καθένας, (αμερόληπτα) «ἐκ τῶν ἰδίων ἔργων»
ή θα δοξαστεί ή θα καταντροπιαστεί.
Αλλά ζητώ απ’ όλους σας και σας θερμοπαρακαλώ
«ἀδιαλείπτως ὑπέρ ἐμοῦ προσεύχεσθαι»
στον Χριστό και Θεό μας
ώστε να μην καταταγώ, εξ αιτίας των αμαρτιών μου
στον τόπο «τῆς βασάνου»
αλλά να με κατατάξει κοντά του,
όπου εκεί υπάρχει το φως της αιωνίας ζωής.
Καλό Παράδεισο Άρχοντά μου.
Γιώργος Χατζηχρόνογλου
10 Φεβρουαρίου 2021
