Όσιος Πορφύριος: Πώς αλλάζει ολόκληρος ο άνθρωπος ψυχικά και σωματικά

Όσιος Πορφύριος (1906-1991).

(Επιμέλεια Στέλιος Κούκος)

Πώς αλλάζει ολόκληρος ο άνθρωπος… Ψυχικά και σωματικά. Αλλάζει. Αλλάζει!

Είδες που το είπε και η Κινέζα ότι κι αυτοί που αγωνίζονται τα παιδιά να τα κάνουνε [να μάθουνε Κινέζικα] είναι πάρα πολύ ωφέλιμο. Έστω κι αν δεν συνεχίσουν τα γράμματα.

Και στις τέχνες τους και στα μηχανήματά τους, τους είναι ωφέλιμα. Διότι, το μυαλό τους, έχει τροχιστεί και λειτουργεί.

Έτσι και μένανε η υπακοή μ’ έκανε σ’ όλα. Σε όλα!

Τι να σας πω…
Μέσα στα άστρα, στα λουλούδια, στο χάος, μέσα στο βουνό, στα ζωάκια του δρυμού. Παντού.

Γνώριζα τα πουλάκια από τη φωνή τους.
Περπατούσα και νόμιζα πως δεν ήμουνα στη γη.
Από τη χαρά μου.
Από την άλλη ζωή που ζούσα μέσα στην ψυχή μου.

Πέστε με τρελό.
Ό,τι θέλετε πέστε μου.
Ούτε μπορώ να τα περιγράψω αυτά τα πράγματα.

Αλλά έτσι λέω κάτι ως έγγιστα, ανάλογα.
Γιατί αυτά δεν λέγονται και δεν περιγράφονται κανονικά.
Μεγάλο πράγμα.

Όμως, παρατηρείται μέσα στη θρησκεία μας, είναι όντως κάτι σπουδαίο η υπακοή.
Πολύ την εκθειάζει ο ίδιος ο Κύριος.
Και οι Απόστολοι.
Και μέσα στη Γραφή πολύ εκθειάζεται η υπακοή.

Αλλά εκείνο που με τη Χάρη του Θεού είχα ήταν ότι όντως έκανα υπακοή σε δύο Γέροντες.
Άκρα υπακοή, αγία υπακοή, την οποία τότε δεν την καταλάβαινα.
Ήμουν μικρός και δεν το καταλάβαινα.

Είναι διάθεσις, είναι πίστις, είναι μυστήριο.

Έχω πολλά παραδείγματα. Θα σου πω ένα, που το έχω ξαναπεί πολλές φορές.
Ήμουν στο κάτω κτήμα και έκανα στρέμμα. Κουρασμένος.
Και έφερα και ένα ξύλο πάνω βαρύ. Ίδρωσα, άλλαξα.

Μετά πάω στο εργαστήριο να εργαστώ και μου λέει ο π. Ιωαννίκιος:
– Θα πας εκεί που είναι ένας σωρός πέτρες, θα τις πάρεις και θα τις πας πενήντα μέτρα μακριά, να τις βάλεις εκεί στη γωνία. Εκεί που θέλαμε να ανοίξουμε τον δρόμο. Πάω εγώ ο καημένος, υπακοή.

Έρχεται ο Γέροντας από τον Άγιο Νήφωνα, με βλέπει:

– Τι κάνεις εδώ; μου λέει.

– Μου είπε ο παπάς να πάω τις πέτρες εκεί πέρα.
– Όχι», μου λέει, να πας να τις φέρεις πίσω, μας χρειάζονται εδώ πέρα.

Πήγα τις έφερα εκεί.
Έπειτα από καναδυό μέρες πέρασε ο π. Ιωαννίκιος, μου λέει,:

– Τι σου είπα;

– Λέω, τι;

– Δεν σου είπα τις πέτρες να τις πας εκεί;

– Ναι, λέω, είχα κουβαλήσει τις μισές και πέρασε ο Γέροντας και μου είπε να τις βάλω στη θέση τους, γιατί μας χρειάζονται εκεί πέρα.

Έλεγε αυτός, αλλά όταν μίλαγε ο πιο μεγάλος Γέροντας έκανε υπακοή.
Κουρασμένος, ξεκουρασμένος, πήγα εκεί και μετέφερα πέτρες. Και τις έχουν βάλει και τώρα. Τις είχα πάει σχεδόν στη μέση.

Τώρα καταλαβαίνω ότι δεν ήταν ψέμα αυτό το πράγμα, ήταν φυσικό.
Να είσαι κουρασμένος, λιωμένος και να μην σε αφήσει να ξεκουραστείς, αλλά να σε στείλει εκεί.

Εγώ όμως δεν είχα πονηρία να πω: «δεν καταλαβαίνει, εγώ κουρασμένος, και να με στείλει να κουβαλήσω πέτρες»!
Αν θέλεις, πίστεψέ το. Κουρασμένος, ακούραστος, πήγαινα εκεί.

Και σε εκδίκηση του αντιδίκου, ενώ πονούσαν τα γόνατά μου από την κούραση, έλεγα «παλιογαϊδούρι», θα σας δείξω εγώ.

Αντίσταση του αντίδικου. Είναι απλά και αν σε πιάσουν στο απρόοπτο…

Πώς το λέει το απρόοπτο, το θυμάσαι το τροπάριο;
Είναι η πνευματική ζωή και αυτά δεν είναι γραμμένα.
Τα ζούνε με τη Χάρη του Θεού.
Κάποια δύναμις [με έσπρωχνε] να κολλάω, όπου βρίσκω το άγιο.

Απόσπασμα από το βιβλίο, Αγίου Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου, «Θα σας πω…, Ηχογραφημένες διηγήσεις του αγίου για τη ζωή του» , των εκδόσεων η Μεταμόρφωσις του Σωτήρος, Μήλεσι 2015.