Ημεροδρόμιο Μεγάλης Εβδομάδος: Μεγάλη Τρίτη

«Τη αγία και μεγάλη Τρίτη της των δέκα παρθένων παραβολής, της εκ του ιερού Ευαγγελίου, μνείαν ποιούμεθα».

Τη Μεγάλη Τρίτη προβάλλονται τρία διδακτικά θέματα. Το πρώτο είναι η πασίγνωστη παραβολή των Δέκα Παρθένων, που διαφορίζονται ποιοτικά με κριτήριο την προετοιμασία και την εγρήγορση.

Το δεύτερο είναι η παραβολή των ταλάντων, που συνδέει την αμοιβή με την επιτυχή χρήση των θεοσδότων δώρων. Η παραίτηση από της αξιοποιήσεως των ταλάντων συνεπάγεται αφαίρεσή τους και αντιστρόφως, η αξιοποίησή τους συνεπάγεται την αύξησή τους. «Τω γαρ έχοντι παντί δοθήσεται και περισσευθήσεται, από δε του μη έχοντος και ο έχει αρθήσεται απ’ αυτού» (Ματθ. κε’ 29).

Το τρίτο είναι η έκθεση της Τελικής Κρίσεως των ανθρώπων. Προβάλλεται ότι το κριτήριο του Θεού στην έσχατη κρίση του ανθρώπου είναι η κοινωνική συμπεριφορά του ανθρώπου προς τον άνθρωπο. Ο Θεός τιμάται στο πρόσωπο του ανθρώπου, που πάσχει από παντός είδους δεινά, όπως η πείνα και η δίψα, η ανεστιότητα και η στέρηση της ελευθερίας (Ματθ. κστ’ 31 και εξής0. Προβάλλεται η μοναδική θεολογία της αδελφοσύνης του ένσαρκου Θεού με τους άσημους ανθρώπους, ως θεολογία της πράξεως ή ως εφαρμοσμένη πίστη, που περιλαμβάνεται στην κλασική φράση «εφ’ όσον εποιήσατεενί τούτων των αδελφών μου των ελαχίστων, εμοί εποιήσατε». Η σύμπτωση της εμπράκτου τιμής προς τον υπέρτατο Θεό με την έμπρακτη τιμή και φροντίδα για τον ασήμαντο άνθρωπο ανήκει στα κορυφαία και ανυπέρβλητα δέον του χριστιανού. Η κατηγορηματική επιταγή είναι σαφέστατη. Το υπέροχο του Θεού πρέπει να τιμάται στο ασήμαντο του ανθρώπου.

Κοντάκιο

Την ώραν, ψυχή, του τέλους εννοήσασα, και την εκκοπήν της συκής δειλιάσασα, το δοθέν σοι τάλαντον φιλοπόνως έργασαι, ταλαίπωρε, γρηγορούσα και κράζουσα Μη μείνωμεν έξω του Νυμφώνος Χριστού.

Οίκος

Τι ραθυμείς, αθλία ψυχή μου; τι φαντάζη ακαίρως μερίμνας αφελείς; τι ασχολή προς τα ρέοντα; εσχάτη ώρα εστίν απάρτι, και χωρίζεσθαι μέλλομεν των ενταύθα, έως καιρόν κεκτημένη, ανάνηψον κράζουσα Ημάρτηκά σοι, Σωτήρ μου, μη εκκόψης με, ώσπερ την άκαρπον συκήν, αλλ’ ως εύσπλαγχνος, Χριστέ, κατοικείρησον, φόβω κραυγάζουσαν. Μη μείνωμεν έξω του Νυμφώνος Χριστού.