Άγιος Ιωάννης Χρυσόστομος: Η απιστία τυφλώνει την ψυχή. Η πίστη σκορπά το φως της στους λογισμούς!
11 Μαΐου 2021
«Η Ψηλάφηση του Θωμά». Έργο του Ρώσου εικονογράφου Διονυσίου (1444-1503/08).
(Επιμέλεια Στέλιος Κούκος)
Συνέχεια από εδώ: http://www.pemptousia.gr/?p=310318
Φέρε το χέρι σου και βάλτο στην πλευρά μου.
Για σένα την άφησα έτσι εγώ που θεράπευσα τα σώματα και τις ψυχές των άλλων. Πρόβλεψα σαν Θεός ότι θα θελήσης να τη δης έτσι και βλέποντας τ᾿ αχνάρια του πάθους στην σάρκα μου θέλησα να θεραπεύσης το πάθος της ψυχής σου.
Φέρε το χέρι σου, και βάλτο στην πλευρά μου που τη φύλαξα έτσι με κάποιο σκοπό.
Όταν γυρίσω πάλι από τους ουρανούς και καθίσω σε θρόνο κριτής ζωντανών και νεκρών να ιδούν οι Εβραίοι κατάματα τα έργα της κακίας τους και μόνοι τους ν᾿ αυτοδικαστούν – και μη φανής άπιστος αλλά πιστός.
Κακό η απιστία, κάνει τον νου να βουλιάξη. Η πίστη τον αναρπάζει στον ουρανό. Η απιστία τυφλώνει την ψυχή. Η πίστη σκορπά το φως της στους λογισμούς. Η πίστη και τα αόρατα κατακάθαρα βλέπει, ο άπιστος είναι σ᾿ άγνοια ολοκληρωτική.
Μη γίνης άπιστος αλλά πιστός. Παραμέρισε το νέφος της απιστίας και κοίταξε τις καθαρές ακτίνες της πίστης. Γίνου μέσα σε όλους άξιος απόστολος της θεότητάς μου. Γίνου τέτοιος όπως πρέπει να είναι αυτός που με συνάντησε και είδε τέτοια όπως εσύ.
Όμοια με τους άλλους αποστόλους σε κάλεσα, όμοια μ᾿ αυτούς σε τίμησα, όμοια μ᾿ αυτούς οπλίσου. Όμοια μ᾿ αυτούς είδες ό,τι είδαν, όμοια μ᾿ αυτούς σε εμπιστεύθηκα σα φίλο, όλο μου το μυστήριο, όμοια μ᾿ αυτούς κήρυξε τη δύναμή μου.
Μην πεις πάλι, αφού με είδες τώρα μία φορά: «Αν δε δω πάλι στα χέρια του τα σημάδια των καρφιών δε θα πιστέψω». Όσο είμαι μαζί σας άφησε ελεύθερη, όπως θέλεις, την περιέργειά σου.
Όσο έχεις δίπλα σου το ουράνιο κλήμα όλα τα κλαδιά και τα σταφύλια του ερεύνησε. Θ᾿ ανεβώ στους ουρανούς, απ᾿ όπου ήρθα στη γη, θ᾿ ανεβώ, όπου είμαι.
Θ᾿ ανεβώ με την ανθρωπίνη φύση μου εκεί απ᾿ όπου για χάρη σας κατέβηκα με τη θεία μου φύση. Θ᾿ ανεβώ μ᾿ αυτό μου το σώμα, αν και χωρίς αυτό ήρθα από κει κι έμεινα εκεί πέρα. Θ᾿ ανεβώ στους κόλπους τους πατρικούς με τη δική σας φύση, αν και είμαι στους κόλπους του πατέρα.
Τελείωσα το έργο μου για χάρη του έκανα αυτή την πορεία.
Αφού άγγιξε λοιπόν ο Θωμάς τα χέρια του Κυρίου και τη θεία πλευρά γέμισε από δειλία και από χαρά μαζί βλέποντας αυτά που επιθύμησε και αμέσως ξεσπά σε ύμνο του Κυρίου κραυγάζοντας.
Κύριέ μου και Θεέ μου. Συ είσαι ο Κύριος και ο Θεός. Συ είσαι ο άνθρωπος και ο φιλάνθρωπος. Συ είσαι ξενόφερτος και παράξενος γιατρός της πλάσης. Δεν κόβεις με το νυστέρι τ᾿ άρρωστα μέλη, δεν καις με τη φωτιά τις πληγές, δεν μαζεύεις απ᾿ τα βοτάνια την δύναμη των φαρμάκων σου, δε δένεις με ορατούς επιδέσμους τις πληγές που μας αφανίζουν.
Διαθέτεις αόρατους επιδέσμους αγάπης, που αόρατα τονώνουν τα καταπονημένα μέλη. Έχεις λόγο που είναι πιο κοφτερός από το μαχαίρι. Έχεις λόγο πιο δυνατό απ᾿ τη φωτιά. Έχεις βλέμμα απ᾿ το φάρμακο πιο απαλό. Σαν δημιουργός αγιάζεις χωρίς κόπο το δημιούργημά σου, σαν πλάστης χωρίς να κουραστής μεταπλάθεις τα πλάσματά σου.
Συ κατά το θέλημά σου τους λεπρούς καθάρισες, τους κουτσούς τους έκανες να τρέχουν, τους παράλυτους να σηκώνουν τα κρεβάτια τους, τους γεννημένους τυφλούς τους προστάζεις να πετάξουν με νίψιμο το σκοτάδι.
Εξώρισες τους δαίμονες απ᾿ τα δημιουργήματά σου, με θέλημά σου πιάστηκες απ᾿ τους εχθρούς και απ᾿ τους Εβραίους, τα πάντα δέχτηκες για μένα στο σώμα σου.
Ω Κύριε και Θεέ μου.
Αναγνώρισα τον Κύριό μου, αναγνώρισα τον αλιέα και φύλακά μου, αναγνώρισα το βασιλιά και Κύριό μου.
Ω Κύριέ μου και Θεέ μου.
Πιστεύω Κύριε στην οικονομία σου, πιστεύω στην συγκατάβασή σου, πιστεύω στην ανάληψη από μέρους σου της φροντίδας μου, πιστεύω στον προσκυνητό σου σταυρό, πιστεύω στα παθήματα της σάρκας σου, πιστεύω στον τριήμερο θάνατό σου, πιστεύω στην ανάστασή σου.
Λοιπόν δεν έχω πια περιέργεια. Πιστεύω, δεν κάνω πια έλεγχο.
Πιστεύω, δεν στήνω πια τη ζυγαριά του νου.
Πιστεύω, δεν έχω πια περιέργεια.
Πιστεύω στα μάτια μου και στα χέρια μου.
Με δίδαξαν αυτά που είδα να μην κάνω έλεγχο.
Ψηλάφησα κι έμαθα να προσκυνώ όχι να φιλονικώ.
Ένα Κύριο και Θεό γνωρίζω, τον Κύριό μου Χριστό. Ας είναι δεδοξασμένος και δυνατός στους αιώνες.
