Μητροπολίτης Ναυπάκτου κ. Ιερόθεος, Για τον αείμνηστο Ηγούμενο, π. Γεώργιο Γρηγοριάτη, τον Αγιορείτη

Ο Μητροπολίτης Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου κ. Ιερόθεος τελεί Τρισάγιο στο μνήμα του μακαριστού Ηγουμένου της Ι.Μ. Οσίου Γρηγορίου, π. Γεωργίου Γρηγοριάτη. Στα δεξιά του ο νυν Ηγούμενος της Ι. Μ. Οσίου Γρηγορίου, Αρχιμανδρίτης π. Χριστοφόρος.

(Επιμέλεια Στέλιος Κούκος)

Λόγος (απομαγνητοφωνημένος) ο οποίος εκφωνήθηκε στην τράπεζα της Ιεράς Μονής Οσίου Γρηγορίου Αγίου Όρους, την 21η Μαρτίου του 2015.

Προσφώνηση του Ηγουμένου της Ιεράς Μονής Οσίου Γρηγορίου, Αρχιμανδρίτη, π. Χριστοφόρου

Σεβασμιώτατε, Σᾶς εὐχαριστοῦμε πού σήμερα μᾶς λειτουργήσατε καί μᾶς παρηγορήσατε. Σᾶς εὐχαριστοῦμε γιά τήν προσφορά σας στήν Ἐκκλησία. Παρακολουθοῦμε τά γραφόμενά σας καί εἴμαστε εὐχαριστημένοι, καί κυρίως γιά τά θέματα τά πατερικά καί πνευματικά, γιά τά ὁποῖα ἀκούσαμε καί τά ὁποῖα εἶναι προσφορά στήν Ἐκκλησία μας.
Σᾶς παρακαλοῦμε καί ἐσεῖς νά εὔχεσθε γιά μᾶς νά πορευόμαστε καί ἐμεῖς εἰς ὁδόν μοναχικῆς μετανοίας καί νά ἀγωνισθοῦμε καί ἐμεῖς στά ἴχνη τοῦ Γέροντα καί νά ἀνταποκριθοῦμε σέ αὐτήν τήν μεγάλη παρακαταθήκη πού μᾶς ἄφησε ὁ Γέροντάς μας.
Θά σᾶς παρακαλέσουμε νά μᾶς πῆτε λόγον ὠφελείας.

Ο λόγος του Σεβασμιωτατου Μητροπολίτη Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου κ. Ιεροθέου

Ἅγιε Ἡγούμενε, ἀγαπητοί πατέρες καί ἀγαπητοί προσκυνητές,
Πολλά εἶναι ἐκεῖνα πού μέ συνδέουν μέ τήν Ἱερά αὐτή Μονή τοῦ Ὁσίου Γρηγορίου καί πρίν ἀκόμη ἐγκατασταθῆ ἡ νέα ἀδελφότητα ὑπό τόν μακαριστό Ἡγούμενο τόν π. Γεώργιο.

Ἤμουν τακτικός προσκυνητής τῆς Ἱερᾶς αὐτῆς Μονῆς ἀπό τήν δεκαετία τοῦ ’60, ἀλλά ἰδιαιτέρως συνδέθηκα μέ τήν Ἱερά αὐτή Μονή ἀπό τότε πού ἐγκαθιδρύθηκε ἡ νέα ἀδελφότητα ὑπό τήν φωτισμένη καθοδήγηση τοῦ καθηγουμένου αὐτῆς, τοῦ μακαριστοῦ Γέροντος, π. Γεωργίου, τόν ὁποῖον γνώριζα ἀπό τότε πού ἤμουν φοιτητής τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς. Διέμενε στήν Ἀθήνα καί διακρινόταν ὡς λαϊκός ἀκόμη θεολόγος γιά τήν λιπαρά γνώση τῆς ὀρθοδόξου θεολογίας, ἀλλά καί τήν ἀγάπη τήν ὁποίαν εἶχε καί γιά τήν Ἐκκλησία, τόν Θεό καί τούς ἀνθρώπους, ὅπως καί γιά τό ἐκκλησιαστικό φρόνημα τό ὁποῖο τόν διακατεῖχε.

Όσιος Καλλίνικος Μητροπολίτης Εδέσσης.

Ἀπό τότε πού ἔγινε Ἡγούμενος στήν Ἱερά αὐτή Μονή ἐρχόμουν μέ τόν μακαριστό Γέροντά μου, τόν Μητροπολίτη Ἐδέσσης, Πέλλης καί Ἀλμωπίας κυρό Καλλίνικο [νυν όσιο Καλίνικο], εἶχα περισσότερη ἐπικοινωνία μαζί του καί μπορῶ νά πῶ ὅτι ἡ Ἱερά Μονή τοῦ Ὁσίου Γρηγορίου ἀποτελεῖ ἕνα μεγάλο κομμάτι τῆς δικῆς μου ζωῆς καί τῆς μοναχικῆς μου ζωῆς. Συνέδεσα τήν μοναχική μου πολιτεία μέ τούς πατέρας τοῦ Ἁγίου Ὄρους, ἰδιαιτέρως δέ μέ τόν π. Σπυρίδωνα ἀπό τήν Νέα Σκήτη, ὅπου γιά ἕνα διάστημα ἀσκήθηκα στήν μοναχική ζωή καί ἐπειδή ὁ μακαριστός π. Σπυρίδων, συνδεόταν μέ τήν Ἱερά αὐτή Μονή, γι’ αὐτό ἐρχόμουν πολλές φορές στό Μοναστήρι.

Ἔτσι ἕνα μεγάλο κομμάτι τῆς μοναχικῆς ζωῆς, ὡς χαρισματικῆς καταστάσεως, ὅσο μπόρεσα καί ἐγώ νά ζήσω, τό πέρασα στήν Ἱερά αὐτή Μονή. Ἰδιαιτέρως μιά φορά πού παρέμεινα δεκαπέντε περίπου ἡμέρες καί αἰσθανόμουν ὅτι ὅλα μιλοῦσαν γιά τόν Θεό. Αἰσθανόμουν τήν Χάρη καί τήν ἐνέργεια τοῦ Θεοῦ σέ ὅλη αὐτήν τήν περιοχή, ὁπουδήποτε καί ἄν πήγαινα εἴτε στό κελλί εἴτε στήν Ἐκκλησία ἤ καί ἀκόμη καί στούς κήπους τῆς Ἱερᾶς Μονῆς εἴτε ἀνέβαινα στά σπήλαια, πού ἦταν γύρω ἀπό τήν Ἱερά Μονή, παντοῦ ἔβλεπα τήν ἄκτιστη ἐνέργεια τοῦ Θεοῦ, αὐτό πού λέει ὁ ἅγιος Μάξιμος ὁ Ὁμολογητής τούς λόγους τῶν ὄντων. Καί ξέρουμε ὅτι οἱ λόγοι τῶν ὄντων δέν εἶναι τίποτε ἄλλο παρά ἡ ἄκτιστη ἐνέργεια τοῦ Θεοῦ, ἡ ὁποία ζωοποιεῖ ὅλη τήν κτίση. Ὅταν κανείς μέ τήν Χάρη τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ καί μέ τίς προσευχές τῶν ἁγίων Πατέρων ἀναπτύσσεται ἐσωτερικά, τότε ξαφνιάζεται ἀπό αὐτό πού αἰσθάνεται καί βλέπει νά ὑπάρχη σέ ὅλη τήν κτίση αὐτή ἡ ἐνέργεια τοῦ Θεοῦ.

Πάντως οἱ λόγοι τῶν ὄντων, ὅπως διδάσκει ὁ ἅγιος Μάξιμος ὁ Ὁμολογητής, δέν εἶναι ἡ ἐνέργεια τοῦ Θεοῦ, τήν ὁποία αἰσθάνεται κανείς διανοητικά, ἀλλά εἶναι ἡ ἐνέργεια τοῦ Θεοῦ τήν ὁποία βιώνει κανείς. Δηλαδή, μετέχουμε τῆς ἀκτίστου ἐνεργείας τοῦ Θεοῦ, ὅπως ἐπίσης μετέχουμε τοῦ μυστηρίου τοῦ Σταυροῦ καί τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ. Ὅλα τά γεγονότα που γίνονται μέσα στήν Ἐκκλησία δέν εἶναι ἐξωτερικά γεγονότα, ἀλλά εἶναι ἐσωτερικά βιώματα. Ὅταν ἀναπτύσσεται μέσα μας αὐτό πού λέμε καρδιά, ὁ ἐσώτατος πυρήνας τῆς ὑπάρξεώς μας, ὁ «ἔσω ἄνθρωπος» γιά τόν ὁποῖον κάνει λόγο ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, τότε κανείς βλέπει σέ ὅλη τήν κτίση αὐτήν τήν ἐνέργεια, τήν δημιουργική ἐνέργεια, τήν συνεκτική ἐνέργεια τοῦ Θεοῦ καί τήν ζωοποιό ἐνέργεια τοῦ Θεοῦ.

Ο Μητροπολίτης Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου κ. Ιερόθεος με τον μακαριστό Ηγούμενο, της Ιεράς Μονής Οσίου Γρηγορίου, Αρχιμανδρίτη, π. Γεώργιο Γρηγοριάτη.

Ἑπομένως, ἐδῶ στό Μοναστήρι ἀναπτύχθηκε ἕνα μεγάλο κομμάτι τῆς μοναχικῆς καί τῆς ἱερατικῆς μου διακονίας. Εἶναι ἡ δεύτερη φορά πού ἔρχομαι ὡς Μητροπολίτης στό Μοναστήρι αὐτό. Τό 2000 μέ εἶχε καλέσει ὁ μακαριστός Γέροντας νά προστῶ τῆς πανηγύρεως τῆς ἁγίας Ἀναστασίας τῆς Ρωμαίας. Ἦρθα ἐδῶ καί χάρηκα πάρα πολύ. Μέ ὑποδέχθηκε, ὅπως ὑπεδεχόταν ὅλους, μέ πολύ μεγάλη ἀγάπη καί σεβασμό, ἐπειδή διακρινόταν γιά τό ἐκκλησιαστικό του φρόνημα καί τό ὀρθόδοξο ἦθος. Ἦταν ἕνας μεγάλος Γέροντας ὁ Γέροντάς σας, τόν ξέρατε καλύτερα ἀπό μένα, ἐσεῖς τόν ζήσατε ἐδῶ στό Μοναστήρι. Ἐγώ ἐκεῖνο πού μπορῶ νά πῶ εἶναι ὅτι κοντά του ἔζησα αὐτήν τήν ἀρχοντική ἀγάπη, τό τί εἶναι ὁ Θεός, πώς μᾶς ἀγαπᾶ παρά τήν ἀναξιότητά μας.

Ὅταν ἔβλεπε κανείς τόν Γέροντα καί συζητοῦσε μαζί του, διέκρινε τήν ὅλη ἐσωτερική διάθεση του. Ἦταν ἕνας αὐθόρμητος ἄνθρωπος καί θά ἔλεγα ὅτι σέ αὐτόν δέν ὑπῆρχε ἡ διάσταση καί ἡ διάσπαση μεταξύ τοῦ φαίνεσθαι καί τοῦ εἶναι, ἀλλά αὐτό πού ἦταν μέσα του, αὐτό φαινόταν καί ἔξω. Δέν ἦταν ὑποκριτής, νά δείχνη δηλαδή ἐξωτερικά κάτι ἄλλο καί ἄλλο νά εἶναι μέσα του. Εἶχε, βέβαια, κρυφή ἀρετή, ἀλλά αὐτή ἡ κρυφή ἀρετή φαινόταν καί ἐξωτερικά.

Ἔβλεπα, ὅταν τόν συναντοῦσα, ὅτι φαινόταν αὐτό στά μάτια του, τά ὁποῖα ἦταν πύρινα μάτια, φλογισμένα καί ἐξέφραζαν αὐτό τό βάθος τῆς καρδίας του. Καθώς ἐπίσης φαινόταν καί στό στόμα του πού ἦταν πάρα πολύ γλυκό καί ὅταν τό ἄνοιγε γιά νά μιλήση ἦταν ὅλο γλύκα. Ὁ Γέροντας εἶχε πάντοτε ἕναν γλυκύ λόγο. Καί ὁ πυρήνας τῶν ματιῶν καί τοῦ στόματός του, ἀπό τόν ὁποῖον προέρχονταν αὐτά, ἦταν ἡ καρδιά του.

Ὁ μακαριστός Γέροντας εἶχε ἐσωτερικά βιώματα. Ἀνεπανάληπτες θά εἶναι οἱ θεῖες Λειτουργίες τίς ὁποῖες ἔζησα μαζί του καί ἔβλεπα πόσο ζοῦσε σάν μικρό παιδί τήν θεία Λειτουργία. Ἦταν σοφός, πράγματι, κατά κόσμον καί ἤξερε τήν ἀνθρώπινη γνώση καί τήν θεολογία τῶν Πατέρων, ἀλλά εἶχε καί ἐσωτερικά βιώματα. Ἦταν σάν μικρό παιδί στήν καρδιά του, δηλαδή συνεδύαζε τήν σοφία κατά κόσμον, τήν παιδικότητα κατά Θεόν, ἦταν ὅλος ἀγάπη καί ἀρχοντιά καί εὐγένεια. Ἔτσι, τόν αἰσθανόμασταν ἐμεῖς, ὅταν ἐρχόμασταν ἐδῶ στό Μοναστήρι. Ἦταν πράγματι ἕνας οἰκουμενικός ἄνθρωπος.

Ἐπίσης ἦταν θεολόγος, ὁ ὁποῖος γνώριζε τήν θεολογία τῆς Ἐκκλησίας μας πάρα πολύ καλά καί εἶχε στερεές βάσεις. Ἦταν Ἁγιορείτης, ὁ ὁποῖος θά ἔλεγα ὅτι ἀφομοιώθηκε ἀπό τό Ἅγιον Ὄρος ἤ ἀφομοίωσε τό Ἅγιον Ὄρος. Δέν προσπάθησε νά δώση κάτι στό Ἅγιον Ὄρος, νά ἀλλοιώση τό Ἅγιον Ὄρος, νά δώση σέ αὐτό τήν δική του παράδοση καί τήν δική του σφραγίδα, ἀλλά μᾶλλον ἡ σφραγίδα τοῦ Ἁγίου Ὄρους τέθηκε ἐπάνω του.

Ο Ηγούμενος της Ιεράς Μονής Οσίου Γρηγορίου, Αρχιμανδρίτης, π. Γεώργιος Γρηγοριάτης (1935-2014) .

Ἀγαποῦσε πολύ τό Ἅγιον Ὄρος καί μπορῶ νά σᾶς πῶ ὅτι ἀπό ἐκεῖνον ἄκουγα γιά πρώτη φορά ὅτι ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς ἦταν Ἁγιορείτης. Καί ὅταν ἔγραψα τό βιβλίο γιά τόν ἅγιο Γρηγόριο τόν Παλαμᾶ τόν χαρακτήρισα Ἁγιορείτη, ἀκριβῶς ὅπως τό ἄκουσα ἀπό τόν Γέροντα, τόν π. Γεώργιο. Μιλοῦσε γιά τόν ἅγιο Γρηγόριο τόν Παλαμᾶ ὡς Ἁγιορείτη. Ὁ ἴδιος ἐξέφραζε αὐτήν τήν ἐμπειρία καί τήν παράδοση τοῦ Ἁγίου Ὄρους, μέ ταπείνωση δέχθηκε ὅλη τήν ζωή τῶν ἁγίων Πατέρων, ζητοῦσε τίς εὐχές τους, ζητοῦσε νά μάθη κάτι ἀπό τήν πείρα τους καί ἑπομένως δέν προσέθεσε κάτι στό Ἅγιον Ὄρος, ἀλλά πῆρε ἀπό τό Ἅγιον Ὄρος καί τό ἀφομοίωσε μέσα του καί ἔγινε πραγματικά ἕνας Ἁγιορείτης.

Ὅλη αὐτήν τήν ἐμπειρία καί τήν γνώση πού εἶχε ἀποκτήσει τήν μετέφερε σέ αὐτό τό Μοναστήρι, σέ σᾶς, στούς πατέρας καί ἀδελφούς τῆς Μονῆς, τούς ὁποίους ἀγαποῦσε ὡς ἐκ περισσοῦ καί στούς προσκυνητάς. Νομίζω στήν δική του περίπτωση φαίνεται αὐτό πού βλέπουμε στούς ἁγίους μας, ὅτι ἡ Ὀρθοδοξία δέν εἶναι κάτι τό ἀφηρημένο, δέν εἶναι ἕνα ἰδεολόγημα οὔτε ἁπλῶς μιά θεολογία πού λέγεται ὀρθόδοξη, ἀφοῦ δέν νοεῖται ὀρθόδοξη θεολογία χωρίς τήν Ἐκκλησία. Ἡ θεολογία εἶναι ἡ φωνή τῆς Ἐκκλησίας καί ἡ Ἐκκλησία εἶναι ὁ χῶρος στόν ὁποῖον ἀναπτύσσεται ἡ ὀρθόδοξη θεολογία. Καί φυσικά, ὅταν λέμε ὀρθόδοξη θεολογία, ἐννοοῦμε τούς πνευματικούς Πατέρες, πού ἔχουν μέσα τους τήν Χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καί προσπαθοῦν αὐτό νά τό μεταδώσουν καί σέ ἐκείνους οἱ ὁποῖοι θέλουν νά τήν δεχθοῦν.

Ἄλλωστε, πάντοτε ἡ πνευματική ζωή εἶναι καρπός συνέργειας, μέ τήν ἄποψη ὅτι ὁ Θεός εἶναι ἐκεῖνος ὁ ὁποῖος ἐνεργεῖ καί ὁ ἄνθρωπος εἶναι ἐκεῖνος πού συνεργεῖ. Ὅταν μιλᾶμε στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία γιά συνέργεια, δέν ἐννοοῦμε ὅτι βάζει ὁ Θεός τό 50% καί ἐμεῖς βάζουμε τό ἄλλο 50%. Πάντοτε ὁ Θεός ἐνεργεῖ, Αὐτός εἶναι ὁ ἐνεργῶν ἐν πᾶσι. Ἐμεῖς ἀνταποκρινόμαστε σέ αὐτήν τήν ἐνέργεια τοῦ Θεοῦ, γι’ αὐτό καί λεγόμαστε καί εἴμαστε συνεργοῦντες. «Μή εἰς κενόν τήν χάριν τοῦ Θεοῦ δέξασθαι ὑμᾶς», ὅπως λέγει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος. Ὁ Θεός μᾶς ἀγαπᾶ, μᾶς στέλλει τήν Χάρη Του καί ἐμεῖς ἐκεῖνο τό ὁποῖο πρέπει νά κάνουμε εἶναι νά ἀνταποκριθοῦμε σέ αὐτήν, ὥστε νά ἀφήσουμε τήν Χάρη τοῦ Θεοῦ νά ἐνεργήση μέσα στήν ὕπαρξή μας, γιά νά ἀναγεννηθοῦμε, νά ἀναπτυχθῆ αὐτός ὁ «ἔσω ἄνθρωπος».

Απόστολος Παύλος.

Εἶναι γνωστόν αὐτό πού λέγει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος ὅτι μέσα στήν καρδιά μας ὑπάρχει ὁ «ἔσω ἄνθρωπος». Εἶναι ὁ «ἔξω ἄνθρωπος» καί ὁ «ἔσω ἄνθρωπος». Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος αἰσθανόταν ὅτι, ὅταν γνώρισε τόν Χριστό καί ἀναγεννήθηκε ἐν Πνεύματι, μέσα του ἀναπτύχθηκε κάτι ἰδιαίτερο πού δέν τό εἶχε προηγουμένως, γι’ αὐτό καί ὁμιλοῦσε, τρεῖς φορές τοὐλάχιστον στίς ἐπιστολές του γιά τόν «ἔσω ἄνθρωπο».

Καταλάβαινε, δηλαδή, ὅτι μέσα του ὑπῆρχε κάποια ἄλλη ἐνέργεια. Εἶναι αὐτό πού ἀργότερα ὁ ἅγιος Συμεών ὁ Νέος Θεολόγος θά τό παρουσίαζε μέ τήν εἰκόνα τῆς ἐγκύου γυναικός, γιά νά χαρακτηρίση τόν πνευματικό ἄνθρωπο. Ὅπως ἡ γυναίκα αἰσθάνεται μέσα της ὅτι ἔχει ἔμβρυο καί τό καταλαβαίνει πάρα πολύ καλά ἀπό τά σκιρτήματα του, ἔτσι καί ὁ ἄνθρωπος τῆς θείας Χάριτος, ὁ ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ, αἰσθάνεται ὅτι ἔχει μέσα του αὐτήν τήν ἐνέργεια τοῦ Θεοῦ ὡς ἔμβρυο. Ἔτσι γίνεται ἡ ἀναγέννηση, καί ὅπως λέγει ὁ ἅγιος Συμεών ὁ Νέος Θεολόγος, ὁ ἄνθρωπος αἰσθάνεται τά «βρεφοπρεπῆ σκιρτήματα» τοῦ Χριστοῦ μέσα στήν καρδιά του.

Νομίζω αὐτό πού λέμε Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, οὐσιαστικά εἶναι Ὀρθόδοξοι Πατέρες, αὐτοί εἶναι οἱ φορεῖς τῆς Ἀποκαλύψεως. Εἶναι οἱ Πατέρες οἱ ὁποῖοι ἀνακάλυψαν τήν νοερά ἐνέργεια μέσα τους, γιατί σύμφωνα μέ τήν διδασκαλία τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Δαμασκηνοῦ ἡ ψυχή τοῦ ἀνθρώπου εἶναι λογική καί νοερά, ἔχει νοῦ καί λόγο. Ἡ ἐνέργεια αὐτή, ἡ νοερά ἐνέργεια, ἐνεργοποιεῖται στόν κατά Θεόν ἀναγεννημένο ἄνθρωπο μέ τήν Χάρη τοῦ Θεοῦ. Ὅποιος μέσα του αἰσθάνεται αὐτήν τήν ἐνέργεια τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καί γνωρίζει τόν «ἔσω ἄνθρωπο», στήν συνέχεια εἶναι πυρπολημένος ἀπό αὐτήν τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ καί τήν μεταδίδει σέ αὐτούς πού τήν ζητοῦν.

Οὐσιαστικά Πνευματικός Πατέρας εἶναι ἐκεῖνος ὁ ὁποῖος ἔχει ἀνεπτυγμένη μέ τήν Χάρη τοῦ Θεοῦ τήν νοερά ἐνέργεια μέσα του καί ἀναπτύσσεται αὐτό πού λέμε νοερά προσευχή. Αὐτός ὁ Πνευματικός Πατέρας ὅταν ἐντοπίση τίς σπίθες τῆς Χάριτος τοῦ Θεοῦ πού ὑπάρχουν στούς ἀνθρώπους πού τόν πλησιάζουν, τότε τούς ἀνάβει αὐτές τίς σπίθες πού ὑπάρχουν μέσα τους καί τούς πυρπολεῖ, τούς μεταδίδει αὐτήν τήν φλόγα, τήν φωτιά τῆς πίστης, τῆς ἀγάπης γιά τόν Θεό. Αὐτό σημαίνει Πνευματικός Πατέρας. Εἶναι ἐκεῖνος ὁ ὁποῖος ἔχει ἀνεπτυγμένη αὐτήν τήν ἐνέργεια, τήν νοερά ἐνέργεια, ἔχει γνωρίσει τόν ἔσω ἄνθρωπο καί στήν συνέχεια ἀναπτύσσει ἀκόμη περισσότερο στούς ἄλλους πού τόν πλησιάζουν, τούς μεταδίδει αὐτήν τήν ἐνέργεια καί κάνει τούς ἄλλους νά γεμίζουν ἀπό τήν Χάρη τοῦ Παναγίου Πνεύματος μέ ἀγάπη γιά τόν Θεό, μέ τήν προσευχή, μέ ὅλη τήν ἐσωτερική ζωή.

Νομίζω ὅτι ἕνας τέτοιος Γέροντας ἦταν ὁ μακαριστός Γέροντάς σας καί Γέροντάς μας καί Γέροντας ὁλόκληρης τῆς Ὀρθοδοξίας καί πολλῶν Μοναστηριῶν καί ἀνθρώπων οἱ ὁποῖοι ἀγαποῦν τόν Θεό. Εἶχε ἀνακαλύψει αὐτήν τήν ἐσωτερική ζωή καί τήν μετέδιδε στούς ἄλλους εἴτε μέ τό λόγο του εἴτε μέ τήν διδασκαλία του εἴτε μέ τήν ἐξομολόγηση τήν ὁποίαν ἔκανε καί τήν ἐπικοινωνία πού εἶχε μέ τούς ἄλλους, εἴτε μέ τήν παρουσία του, καί ἄναβε συνεχῶς λαμπάδες.

Εἶναι, αὐτό πού ἔλεγε ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς γιά τήν ἀποστολική παράδοση καί διαδοχή. Τήν ἡμέρα τῆς Πεντηκοστῆς ἄναψε μιά πολύ μεγάλη λαμπάδα στούς ἁγίους Ἀποστόλους καί ἀπό τότε, ὅπως τήν ἡμέρα τοῦ Πάσχα μεταδίδουμε τό φῶς τῆς Ἀναστάσεως ἀπό λαμπάδα σέ λαμπάδα, ἔτσι ἀπό τότε μέσα ἀπό τούς Ἀποστόλους, τούς Πατέρες, τούς Ἐπισκόπους μεταδίδεται ἀπό γενιά σέ γενιά ἡ χάρη τῆς Ἀρχιερωσύνης, καί τῆς Ἱερωσύνης, μεταδίδεται ἡ χάρη τῆς μοναχικῆς πολιτείας, γενικότερα ἡ χαρισματική ζωή τῆς Ἐκκλησίας μας. Αὐτό ἔκανε ὁ μακαριστός Γέροντας.

Συνεχίζεται

Από την ιστοσελίδα της Ιεράς Μητρόπολης Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου και της έκδοσης «Εκκλησιαστική Παρέμβαση» https://www.parembasis.gr/index.php/el/menu-teyxos-224/4114-2015-224-16