Ας γίνουμε σαν τα παιδιά!

Όταν πριν 35 περίπου χρόνια, περνούσα το κατώφλι του Ιερού Ναού Αγίου Δημητρίου Πειραιώς ως εφημέριος του Ναού, θαύμαζα την πλατεία που εσφιζε από νέα παιδιά όλων των ηλικιών να παίζουν έξω από την Εκκλησία ποδόσφαιρο. Μια εικόνα χαράς αλλά και για τους μεγαλύτερους αιτία φασαρίας και ανακατωσουρας. Πόσες φορές δεν πέρασε η μπάλα μέσα στο Ναό και δεν μπερδεύτηκε με τις εικόνες των Αγίων, με τα ράσα του ιερέα και πόσες φορές δεν αγανάκτησαν οι ευσεβείς χριστιανοί για την ασέβεια των παιδιών μας!

Και εγώ δεν το κρύβω, κάποιες φορές πήρα την μπάλα των παιδιών για να τους τιμωρήσω και κάποιες άλλες φορές για να μην θρηνήσουμε και πάλι σπασμένα τζάμια από τις πόρτες του Ναού.

Αλλά και πόσα παιδιά που παίζανε ποδόσφαιρο στην μικρή πλατεία δεν οδηγήθηκαν στις τάξεις του κατηχητικού και δεν γέμισαν τις αίθουσες του Πνευματικού μας Κέντρου; Και πόσα παιδιά δεν θυμούνται νοσταλγικά όλες αυτές τις εποχές; Και εγώ ταυτόχρονα.

Σήμερα η πλατεία γέμισε τραπεζάκια που σερβίρεται καφές και τα λιγοστά μικρά παιδιά προσπαθούν μέσα από τις καρέκλες να βρουν χώρο για παιχνίδι.

Τελικά τα παιδιά της εποχής εκείνης και τα σημερινά έχουν την ίδια διάθεση, την ίδια δυναμική, κάνουν τις ίδιες ζαβολιές, ζουν με πάθος τις στιγμές τους, δείχνουν και την κακία τους και φυσικά εμείς οι μεγάλοι, σαν να μην τα είχαμε κάνει ποτέ αυτά, έτοιμοι για να δυσανασχετήσουμε.

Μου έρχεται στον νου μου η σκηνή με τον Χριστό να μιλάει και να δείχνει τα παιδιά στους μαθητές του και σε μας όλους. Να γίνουμε σαν τα παιδιά για να κληρονομήσουμε την Βασιλεία του Θεού.

Να γίνουμε σαν τα παιδιά! Τα οποία κάνουν ζαβολιές, έχουν θυμό, κακιώνουν μεταξύ τους, μας φέρνουν στο Αμήν όπως λένε οι μεγάλοι, μας βγάζουν το ζουμί μας;

Να γίνουμε σαν τα παιδιά στην άλλη τους διάσταση. Τα παιδιά ξεχνούν και συγχωρούν.

Τα παιδιά όντως είναι έτοιμα να συγχωρήσουν, να τα σβήσουν όλα, να ξεκινήσουν και πάλι απροϋπόθετα σχέση αγάπης και εμπιστοσύνης.

Τα παιδιά ξεχνούν και συγχωρούν και είναι έτοιμα και πάλι να εμπιστευθούν και να δοθούν ολοκληρωτικά στα πρόσωπα που μπορούν να χαράξουν πορεία στην ζωή τους.

Τα παιδιά ξεχνούν και συγχωρούν και ξαναγίνονται φίλοι και δυνατά θα πουν τις σκανδαλιές τους χωρίς δικαιολογίες και δεύτερες σκέψεις.

Και τα παιδιά αναγνωρίζουν όλους εκείνους που τα λόγια τους όταν είναι αληθινά και προσφέρονται με αγάπη θα τους θυμούνται όχι ως έλεγχο αλλά ως δυνατότητα να βρουν την πορεία της ζωής.

Τώρα όλοι εμείς οι μεγάλοι μπορούμε να γίνουμε σαν τα μικρά παιδιά; Είναι τόσο εύπλαστη η καρδιά μας ή και αυτή έχει πάθει αρτηριοσκλήρυνση;

Ξεχνάμε και συγχωρούμε ή κρατάμε για τον άλλον για να του θυμίζουμε συνεχώς τα λάθη του;

Στις σχέσεις μας αναγνωρίζουμε εκείνον που με αλήθεια αναδεικνύει πτυχές της ζωής μας όχι γιατί θέλει να μας φέρει σε αδιέξοδο αλλά γιατί μας δείχνει δρόμο; Τον τιμάμε αυτόν που μας αγαπά και μας μαθαίνει τι σημαίνει προσφορά και δοτικότητα;

Πόσες φορές άραγε παρακαλέσαμε τον Θεό να γίνουμε σαν τα παιδιά που ξεχνάνε, συγχωρούν, αγαπάνε με πάθος και εμπιστεύονται την καρδιά τους;

Ας γίνουμε σαν τα παιδιά στην αγκαλιά Του και ας ανοίξουμε και τις δικές μας αγκαλιές για να βρουν ασφάλεια και ζεστασιά όχι μόνο τα παιδιά μας αλλά και κάθε καρδιά που σαν παιδί αγαπά, προσφέρεται και θυσιάζεται.

Καλό βράδυ αγαπημένα μου παιδιά. Να ΕΥΧΕΣΘΕ να παραμένουμε παιδιά στην κακότητα και στις επιθυμίες του μυαλού μας.

Ο Θεός μαζί μας!