Τα αποτελέσματα μιας συκοφαντίας!

(Επιμέλεια Στέλιος Κούκος)

Κοντά σ’ αυτούς [στους Ταβενησιώτες στη Θηβαΐδα της Αιγύπτου] υπάρχει και γυναικείο μοναστήρι, με καμιά τετρακοσαριά αδελφές, που έχει το ίδιο τυπικό, την ίδια πολιτεία, εκτός από τη μηλωτή [ασκητικό δερμάτινο ένδυμα]· και οι μεν γυναίκες βρίσκονται απ’ τη μεριά του ποταμού, οι δε άντρες από την άλλη.

Όταν λοιπόν κοιμηθεί μια παρθένα, αφού την ετοιμάσουν οι άλλες, τη φέρνουν και την αφήνουν στην όχθη του ποταμού· οι δε αδελφοί, αφού περάσουν απέναντι με βάρκα, τη φέρνουν πίσω με ψαλμωδίες, με βάγια και κλάδους εληάς, για να τη θάψουν στα δικά τους μνήματα.

Όμως εκτός από τους πρεσβυτέρους και τους διακόνους, κανείς δεν περνάει στο γυναικείο μοναστήρι, κι αυτό μόνο την Κυριακή.

Στο μοναστήρι αυτό των γυναικών, συνέβη το εξής περιστατικό· ένας ράφτης κοσμικός, αφού πέρασε τον ποταμό από άγνοια, ζητούσε δουλειά· και μια αδελφή που βρέθηκε έξω, όπως είναι έρημος ο τόπος, τον συνάντησε αθέλητα και του απάντησε:
«Εμείς έχουμε δικούς μας ράφτες».

Μια άλλη, που είδε τη συνάντηση, μετά από καιρό, και πάνω σε μια φιλονεικία, από διαβολική ενέργεια, με πολλή πονηριά και μέσα στη βράση του θυμού, τη συκοφάντησε στην αδελφότητα· μ’ αυτήν συμμάχησαν στην κακία και μερικές ακόμα.

Αφού λοιπόν εκείνη ήρθε σε απόγνωση που υπέστη τέτοια συκοφαντία για κάτι που ούτε της είχε περάσει από το νου, και μη αντέχοντάς το, ρίχτηκε κρυφά στον ποταμό και αυτοκτόνησε.

Και η συκοφάντρια, όταν συναισθάνθηκε την πονηρία της και είδε το κακό που προξένησε, πήγε και κρεμάστηκε κι αυτή, μη υποφέροντας το πράγμα.

Όταν ήρθε λοιπόν ο πρεσβύτερος, του το ανάγγειλαν οι άλλες αδελφές· και διέταξε γι’ αυτές τις δυο να μη γίνει καμιά ακολουθία· και στις άλλες που δεν τις ειρήνευσαν, απαγόρευσε τη Θεία Κοινωνία για εφτά χρόνια, ως συνένοχες της συκοφάντριας, επειδή πίστεψαν στα ειπωμένα.

Απόσπασμα από το βιβλίο, Παλλαδίου «Λαυσαϊκή ιστορία», της σειράς «Άνθη της ερήμου», έκδοση της Ιεράς Μονής Σταυρονικήτα, Αγίου Όρος 1980. Εισαγωγικά, μετάφραση, Μοναχός Συμεών Σταυρονικητιανός.