Και επί γης ειρήνη;

Αναρωτιόμαστε όλοι. Πού πάμε; Πού βρίσκεται η αλήθεια; Ποιο είναι το σωστό, το ορθό, το δίκαιο; Ακούμε απόψεις αντιφατικές για το ίδιο πράγμα. Οι κοινωνίες όλων των λαών της Υφηλίου, έχουν περιέλθει σε λογικά, ψυχολογικά και άλλα αδιέξοδα. Η Οικουμένη όλη αγωνιά, ταράσσεται και σπαράσσεται.

Ο σημερινός εχθρός είναι πρωτόγνωρος. Δεν είναι πλέον εκείνος που γνωρίζαμε μέχρι τώρα από τους τοπικούς,  αλλά και από τους δύο Παγκοσμίους πολέμους. Δεν είναι ορατός, δεν είναι ακουστός, δεν είναι γευστός, δεν είναι απτός, δεν είναι οσφραντός. Η πάλη με τέτοιο εχθρό είναι δύσκολη. Τα όπλα άμυνας είναι λίγα. Κατασκευάζονται τώρα, την τελευταία στιγμή. Με βιασύνη, με αμφισβητήσεις, με ενστάσεις και εντάσεις. Η ανθρώπινη απιστία και δυσπιστία είναι διάχυτες και απλωμένες σε όλο τον Πλανήτη…

Η συνέχεια και οι εξελίξεις θα δείξουν εάν πρόκειται πράγματι για  πόλεμο, ποια ήσαν τα αίτια και ποια η αφορμή, που τον προκάλεσαν.

Μέσα σε αυτό το ασφυκτικό περιβάλλον οι χριστιανοί πρέπει να μείνουμε όρθιοι, ενωμένοι και γρηγορούντες. Οι Άγιοί μας δεν φοβήθηκαν την ερημιά και την απομόνωση.  Δεν λογάριασαν τις δοκιμασίες και τα μαρτύρια. Πολλές φορές και τα επεδίωξαν.  Αψήφησαν τις στερήσεις υλικών αγαθών και αρκέστηκαν στο ελάχιστο της επιβίωσης. Ας κοιτάξουμε λοιπόν κατάματα τους Αγίους μας. Τι είχαν αυτοί σε υλικά αγαθά και ανέσεις σε σύγκριση με μας;  Σχεδόν τίποτα. Είχαν όμως την πίστη στο Θεό και την προσευχή. Είχαν την αγάπη προς τους ανθρώπους, την εσωτερική ειρήνη και πραότητα και την ταπείνωση, την κορωνίδα των αρετών.

Πλησιάζει η μεγάλη γιορτή της Χριστιανοσύνης, η Γέννηση του Χριστού. Η σάρκωση και ενανθρώπιση του Υιού και Λόγου του  Θεού.

Η επιλογή του ταπεινού Σπηλαίου της Βηθλεέμ για τη Γέννηση του Χριστού έγινε για κάποιο σκοπό. Το Σπήλαιο συμβολίζει την ταπείνωση, που η Πρόνοια του Θεού έθεσε ως θεμέλιο και νέα αφετηρία, ως πρώτο πυλώνα για τη σωτηρία των ανθρώπων…  Όποιος δεν ενστερνιστεί την ταπείνωση ως βασική αρετή, με έμπρακτη εφαρμογή, δεν έχει θέση κοντά στο Χριστό.

 Το «επί γης ειρήνη»,  των Αγγέλων, διαλαλεί την αγαλλίαση και τη χαρμοσύνη που εξασφαλίζει το μεγάλο αγαθό, η ειρήνη. Ο δοξαστικός αυτός Αγγελικός ύμνος αναφέρεται όχι μόνο στον απόλεμο και ειρηνικό βίο των λαών, αλλά και στην εσωτερική προσωπική και ατομική ειρήνη, που πρέπει να εδρεύει στην ψυχή του κάθε ανθρώπου. Ο Χριστός απηύθυνε στους Μαθητές του και πριν και μετά την Ανάσταση, ως χαιρετισμό, προτροπή και κάλεσμα, το «Ειρήνη Υμίν». Αυτό ακούμε πυκνά στις Εκκλησιές μας, «Έτι και έτι εν Ειρήνη… », «Ειρήνη πάσι»!…

Μέσα στη δίνη της καθημερινότητας μάχεται με τα δεινά  των καιρών μας, για να επιβιώσει, ο σημερινός άνθρωπος. Τα μέσα που χρησιμοποιεί συνήθως για όλα τα θέματα, έναντι όλων, είναι, από ό,τι φαίνεται, απρόσφορα και αναποτελεσματικά. Η οργή, ο θυμός, η έξαψη των παθών, η αντιπαράθεση, η οξύτητα, η δοκησισοφία, η έπαρση. Όλα αυτά δεν είναι δυνατόν να έχουν καλή έκβαση σε ατομικό και κοινωνικό επίπεδο. Δεν λύνουν τα προβλήματα του σημερινού ανθρώπου, ούτε τον βγάζουν από τα αδιέξοδα.