Αββάς Ησαΐας: Τι ζητά περισσότερο ο Θεός από τον άνθρωπο;

(Επιμέλεια Στέλιος Κούκος)

Αν κατοικείς μαζί με άλλον αδελφό και θέλεις να γίνει κάτι, ο αδελφός όμως αυτός δεν θέλει, τότε, για να μη μαλώσετε και τον λυπήσεις, να υποτάξεις σ’ εκείνον το θέλημά σου.

Να είσαι απέναντι στον αδελφό σου σαν φιλοξενούμενός του.

Να μην τον προστάξεις για κανένα πράγμα και να μη θελήσεις να τον εξουσιάζεις.

Αν σου επιβάλει κάτι που δεν θέλεις, πολέμησε το θέλημά σου ώσπου να εκτελέσεις την προσταγή, για να μην τον στενοχωρήσεις, να μη χάσεις τη συστολή σου απέναντί του και να μη διαταράξεις την ειρηνική σας συμβίωση.

Αν, λ.χ., σου πει, «ψήσε μου τίποτα».

Εσύ πες του: «Τι θέλεις να σου κάνω«; και αν σ’ αφήσει στη διάθεσή σου, λέγοντας «(Κάνε) ότι θέλεις«, τότε ετοίμασέ του ό,τι σας βρίσκεται με φόβο Θεού.

Αν θελήσετε να πάτε σε καμιά μικρή εργασία, να μην περιφρονήσει ο ένας τον άλλο και βγει μόνος, αφήνοντας στο κελλί τον αδελφό του να ελέγχεται από τη συνείδησή του, αλλά ας του πει με αγάπη: «Θέλεις να πάμε (μαζί);». Και αν δει ότι ο αδελφός του δεν έχει διάθεση την ώρα εκείνη ή είναι σωματικά άρρωστος, ας μη λογομαχήσει, (λέγοντας λ.χ.) ότι «Τώρα πρέπει να φύγουμε«, αλλά ας αναβάλει (την εργασία) για λίγο και ας γυρίσει στο κελλί του με φιλευσπλαγχνία.

Πρόσεχε, να μην έρθεις σε αντίθεση με τον αδελφό για οτιδήποτε, για να μην τον λυπήσεις.

Αν μένεις (μόνιμα) με κάποιον ή φιλοξενείσαι (κοντά του) και πάρεις από αυτόν μιαν εντολή, πρόσεξε, για το Θεό, να μην την καταφρονήσεις και την αθετήσεις, είτε κρυφά είτε φανερά.

Όπως υποτάσσεται το ζώο στον άνθρωπο, έτσι πρέπει και κάθε άνθρωπος να υποτάσσεται στον πλησίον του για χάρη του Θεού.

Και όπως το ζώο δεν έχει δικό του θέλημα ούτε γνώση, έτσι πρέπει να κάνω κι εγώ όχι μόνο μ’ εκείνον που συμφωνεί αλλά και μ’ εκείνον που διαφωνεί μαζί μου, και να υποτάξω τη γνώση μου στον ανίδεο και το θέλημά μου στον ασύνετο.

Και τότε είναι που θα γνωρίσω πραγματικά τον εαυτό μου και θα καταλάβω τι με βλάπτει.

Γιατί εκείνος που έχει πεποίθηση στην αρετή του και επιμένει στο θέλημά του, δεν μπορεί να αποφύγει την έχθρα ούτε ν ̓ αναπαυθεί (ψυχικά) ούτε να δει σε ποια σημεία υστερεί.

Και όταν (η ψυχή του) βγει από το σώμα, είναι δύσκολο να βρει έλεος (από το Θεό).

Ο Θεός, περισσότερο απ ̓ όλες τις άλλες αρετές, ζητάει από τον άνθρωπο τούτο: Να ταπεινώνεται και να υποτάσσεται στον πλησίον σε όλα.

Εκείνα πάλι που γεννούν τη φιλονικία είναι τα εξής: η πολυλογία, η μεταφορά στον καθένα λόγων που του αρέσουν, η παρρησία, η δολιότητα και το να θέλει κανείς να επικρατεί ο λόγος του.

Αυτά (κυρίως) είναι που οδηγούν στη φιλονικία, και η ψυχή εκείνου που τα έχει είναι κατοικητήριο όλων των παθών.

Απόσπασμα από τον Μικρό Ευεργετινό, των εκδόσεων της Ιεράς Μονής Παρακλήτου.