Όσιος Εφραίμ Κατουνακιώτης: Ο ακατάλληλος για Ίκαρος που έγινε Άγγελος!

Οι όσιοι, Εφραίμ Κατουνακιώτης (αριστερά) και Ιωσήφ Ησυχαστής.

Εορτή αγίου Εφραίμ Κατουνακιώτη!
Εορτή και πανήγυρη μεγάλη!
Ότι σε δύσκολους καιρούς ετέχθη άγιος!
Με τους πνευματικούς πόνους, τις οδύνες και τους κόπους της γέννησης!

Μνήμη σύγχρονου αγίου, και συγχρόνως και όλων των σύγχρονων αγίων μας!
Των αγίων του καιρού μας!
Και του μέλλοντος μας!

Αυτού του φιλόθεου ομίλου που ήταν ταυτοχρόνως και μια ιδιαίτερα ξεχωριστή φιλάνθρωπη ομάδα, ανάμεσά μας!

Και από τον αριθμό των σύγχρονων αγίων, των αγιασμένων γεροντάδων, κληρικών αλλά και άλλων δικαίων και αγαθών λαϊκών του πληρώματος της εκκλησίας, μπορούμε να υποθέσουμε πως η αγιότητά τους δεν ήταν ένα ατομικό κατόρθωμα, αλλά πως οι ίδιοι έζησαν μια αγία ζωή η οποία παρέχεται προς πολλούς! Προς όλους!

Μια δωρεάν δωρεά και χάρισμα, η ίδια η Θεία Χάρις που ανακαινίζει τον άνθρωπο και τον κάνει χαριτωμένο και άγιο! Φίλο του Θεού! Χαρά Θεού!

Αλλά και φίλο και προστάτη των συνανθρώπων του!
Πάνε πάντα μαζί αυτά!
(Και όσοι ένεκα μικροψυχίας ή για οποιοδήποτε άλλο λόγο κατηγορούν κάποιον άγιο, μοιάζει να αγνοούν επιδεικτικά το πολλά ευεργετηθέν πλήθος ανθρώπων. Και, μάλιστα, οι ευεργεσίες των αγίων δεν τελειώνουν, δεν σταματούν, ούτε με τον θάνατο τους)!

Την διπλή χαρά, Θεού και ανθρώπων, ζούμε σήμερα, 27 Φεβρουαρίου, εορτή του Αγίου Εφραίμ του Κατουνακιώτη, η οποία αποτελεί μία από τις πρώτες γιορτές του μετά την πρόσφατη αγιοκατάταξη του (2020), από τον πραγματικά αγιοφιλή Οικουμενικό μας Πατριάρχη κ. Βαρθολομαίο και την Ιερά Σύνοδο του Οικουμενικού Πατριαρχείου!

Οι άγιοι μας λοιπόν, παλαιοί και σύγχρονοι, μάρτυρες και όσιοι, και όλοι πάντα νέοι και μαζί μας, επένδυσαν με ιδιαίτερο φιλότιμο, φιλοπόνως και ερωτικά στην άνωθεν Θεία παροχή και δωρεά, την Θεία Χάρη, αντί σε οποιαδήποτε άλλη κοσμική και μάταιη!

Και με ζήλο αγάπης και ταπείνωσης την βίωσαν ως θείοι αθλητές, αλλά και διά Χριστόν σαλοί και «αλήτες», όταν έπρεπε να επιλέξουν!

Και έγιναν επίγειοι άγγελοι και ουράνιοι άνθρωποι.

Και να που ο ακατάλληλος για Ίκαρος της Ελληνικής Πολεμικής Αεροπορίας έγινε άγγελος και αγιοναύτης της κιβωτού της Εκκλησίας και πλέει, ίπταται και πετάει στους ουρανούς της Θείας Χάριτος!

Και αντί να υψώνει το πολεμικό του σκάφος στους αιθέρες, βύθισε ο ίδιος το σκάφος της ζωής του στα όρια της έσχατης ταπείνωσης και έγινε σύμμορφος με το υπόδειγμα της Άκρας Ταπείνωσης, τον Χριστό, που αγάπησε πολύ!

Της ίδιας μορφής που στην Αγία Πρόθεση προσκόμιζε, μνημόνευε καρδιακά και με πόνο ψυχής χιλιάδες ονόματα ζώντων και κεκοιμημένων που του ζητούσαν να εύχεται! Υπέρ υγείας και υπέρ αναπαύσεως!

Δόθηκε σε μια διαφορετική μάχη και με άλλα μέσα και με όχημα πλέον τον ίδιο τον εαυτό του. Πάντα, σε μια πορεία, εδάφους αέρος! Ήθελε πάντα να πετάξει!

Τίποτε δεν τον κρατούσε στην γη και τα γήινα!

Όσιος Εφραίμ Κατουνακιώτης (1912-1998).

Ο «ακατάλληλος» και απορριφθείς λόγω «ταχυπαλμίας» Ίκαρος, έχασε και αυτός τον προορισμό, όπως και ο μυθικός ήρωας. Μόνο που η δικιά του ταπείνωση από αεροπόρο τον έκανε αγιοπόρο.

Γι’ αυτόν ο ουρανός έλαβε διαφορετικά χαρακτηριστικά και τον αντάλλαξε με ουρανούς!

Αντάλλαξε, βεβαίως, και την προσπάθεια της υπέρβασης της φυσικής βαρύτητας, και απελευθερωμένος από κάθε βάρος και εμπαθές ψυχικό βαρίδιο έκανε ελεύθερος ταξίδια χάριτος και ευλογίας!

Καθοριστική βεβαίως ήταν η συνδρομή και η σκληρή εκπαίδευση που έλαβε από τον αλείπτη, προγυμναστή, Γέροντά του, όσιο Ιωσήφ τον Ησυχαστή! Τον άρχοντα του Άθωνα που ως άλλος υψιπέτης Δαίδαλος, φτέρωσε πνευματικά τον ακατάλληλο Ίκαρο για τα νέα πνευματικά ταξίδια και πτήσεις που επιθυμούσε να πραγματοποιήσει!

Εδώ η ταχυπαλμία του νεαρού μοναχού ήταν προνόμιο!
Γιατί βιαζόταν να πετάξει!
Να βγάλει ο ίδιος φτερά!
Να γίνει ένας επίγειος άγγελος!  Ένα όχημα!
Και μάλιστα όχι Ι.Χ., ιδιωτικής και εγωιστικής χρήσεως.

Έτσι κι αλλιώς ο νεκρός ακατάλληλος Ίκαρος, και πλέον αγαθός ζηλωτής, μοναχός Εφραίμ, θα τα κατάφερνε και μόνος του να αποκτήσει την Θεία Χάρη, όπως του είπε αργότερα ο όσιος Ιωσήφ, μόνο που όπως του επεσήμανε «δεν θα μπορούσες να την διατηρήσεις».

Ο νεαρός υψιπετής αγιορείτης μοναχός έκανε υπακοή στον Γέροντα του, όσιο Ιωσήφ, τον δικό του Δαίδαλο που τον κόσμησε με φτερά άκτιστα και όχι ευπαθή κτιστά, και έτσι δεν έλιωσαν από τον ήλιο ή από κάποιον άλλο ψεύτικο ήλιο.

Το όχημά του, δηλαδή ο ίδιος τράβηξε κατ’ ευθείαν για τον πραγματικό Ήλιο που τον χαρίτωσε και τον έκανε και αυτόν ένα τοπικό ήλιο, άγιο, στα Κατουνάκια, στο Άγιον Όρος, στην Ελλάδα και σ’ όλη την οικουμένη.

Και όταν ο ίδιος εξομολογήθηκε την πρώτη θαυμαστή επίσκεψη της Θείας χάριτος, την «ανέκφραστον εκείνην κατάστασιν», στον Γέροντά του, ο όσιος Ιωσήφ αφού σηκώθηκε και τον αγκάλιασε, του είπε: «Θυμάσαι που σου έλεγα ότι με τα δάκρυα τρόπον τινά σκάβεις, διά να περάσει το όχημα. Τώρα πέρασε το όχημα. Αυτή, παιδί μου είναι η Θείας Χάρις»!

Έγινε δηλαδή ο ίδιος όχημα και πλέον δεν χρειαζόταν πτητικό μέσο για να πετάξει.

Ούτε τα φτερά του μυθικού Ίκαρου, ούτε τα αεροπλάνα της πολεμικής μας αεροπορίας.

Το παιδί αυτό, ο Ευάγγελος Παπανικήτας, ήθελε πάντα να πετάξει!
Και πέταξε!

Άλλωστε το βαφτιστικό του όνομα του, Ευάγγελος, προμηνούσε για τις ωραίες πτήσεις τις οποίες προετοιμαζόταν!

Αλλά μήπως είχαν τελειωμό οι ευλαβείς φιλοδοξίες του και το ασυμβίβαστο του επίγειου άγγελου, Ιερομονάχου Εφραίμ με τα γαιώδη;

Να και μια έκτακτη και αυτοσχέδια προσευχή από την φλέγουσα καρδιά του:
«Άγγελοι, αρχάγγελοι παραμερίστε. Θέλω να δω τον Κύριο μου»!

Αυτός ήταν ο στόχος των πτήσεων του!

Γιορτής χαράν χαρείτε! Μεγάλη!

Να έχουμε την ευχή του!