Η φιλαργυρία και ο φθόνος καταστρέφουν τη ζωή μας

«Η Βαϊοφόρος», 16ος αιώνας, Βυζαντινό και Χριστιανικό Μουσείο.

(Επιμέλεια Στέλιος Κούκος)

Κυριακή των Βαΐων (Ιωάννου ιβ’, 1-18)
Η φιλαργυρία και ο φθόνος καταστρέφουν τη ζωή μας

Κυριακή των Βαΐων σήμερα, αγαπητοί, και η Εκκλησία μας εορτάζει τη θριαμβευτική είσοδο του Ιησού στα Ιεροσόλυμα, έξι μέρες πριν από το Πάσχα των Ιουδαίων.

Το άγιο Ευαγγέλιο μας λέει πως ο Ιησούς μας ευρίσκετο στη Βηθανία, όπου κατέλυσε στο σπίτι του Λαζάρου, τον οποίον είχε αναστήσει, και η οικογένειά του έκαμε στο Χριστό δείπνο για να Τον ευχαριστήσει, και ο Λάζαρος ήταν ένας από εκείνους που εκάθητο στο τραπέζι.

Η Μαρία, η αδελφή του Λαζάρου, έφερε μύρα πολύτιμα κι άλειψε μ’ αυτά τα πόδια του Κυρίου και τα εσπόγγισε με τα μαλλιά της. Αυτό κακοφάνηκε στο φιλάργυρο Ιούδα πάρα πολύ και είπε: «Γιατί τόσο μύρο να χυθεί άδικα; Θα μπορούσε να πωληθεί και να δώσουμε το αντίτιμο στους φτωχούς».

Και στη συνέχεια ο Ευαγγελιστής λέει ότι δεν το έκαμε αυτό από ενδιαφέρον στους φτωχούς, αλλά το έκαμε διότι ήτο φιλάργυρος και κλέπτης, και είχε το ταμείο και έπαιρνε το περιεχόμενό του.

Η φιλαργυρία είναι ειδωλολατρία, κι όταν κανείς γίνει δούλος του χρήματος, τότε τα χάνει όλα. Ακόμη και τον Ιησού μας επώλησε ο φιλάργυρος Ιούδας, ο «δούλος και δόλιος». Kαι μήπως κέρδισε τίποτε; Όχι. Και τα χρήματα τα πέταξε στα πόδια αυτών που του τα έδωσαν, και ύστερα επήγε κι αυτοκτόνησε, και έχασε και την πρόσκαιρη ζωή και την αιώνια.

Ο Ιησούς στη συνέχεια υπερασπίστηκε τη Μαρία και είπε πως η πράξη της αυτή έγινε για τον ενταφιασμό Του, και πως «…τους φτωχούς τους έχετε πάντοτε μαζί σας, Εμένα δεν μ’ έχετε πάντοτε». Ο Ιησούς μας είναι η λατρεία μας, είναι όλα μας τα χρήματα, είναι όλη μας η ζωή, είναι τα πάντα. Αλλοίμονο, όμως, σ’ αυτόν που θα κυριευθεί από τη φιλαργυρία κι από φιλόχριστος γίνεται φιλόχρυσος.

Είχε έρθει κοσμάκης εκεί στη Βηθανία, γιατί είχε μάθει ότι ο Ιησούς ξαναπήγε εκεί μετά την ανάσταση του Λαζάρου, -και αφού κρύφτηκε για λίγο ένεκα του φθόνου των Ιουδαίων- και γέμισε ο τόπος ανθρώπους.

Πήγαιναν να ιδούν και τον Ιησού, αλλά και το Λάζαρο που ανάστησε.

Και σκέφτηκαν οι Αρχιερείς και οι Γραμματείς να φονεύσουν τον Λάζαρο. Πόσο κακό είναι ο φθόνος! Πόσο φθίνει και καταστρέφει τον κάτοχό του και πόσα διάφορα κακά δημιουργεί!

Θέλησαν να σκοτώσουν και το Λάζαρο, λοιπόν. Μα ο Κύριος, που τον ανέστησε εκ νεκρών, δεν θα μπορούσε τώρα να τον αναστήσει και σκοτωμένον; Αστεία πράγματα! Πόσο παροργίζεται κανείς όταν φθονεί! Πόσο χάνει το νου του!

Και την επόμενη μέρα ο Ιησούς, την Κυριακή των Bαΐων δηλαδή, πήγε στην αγία Πόλη της Ιερουσαλήμ, και κόσμος πολύς -και αυτοί που ήσαν στη Βηθανία, και άλλοι που έμαθαν πως έρχεται στην Αγία Πόλη- βγήκαν να Τον προϋπαντήσουν.

Ο απλός και ανεπίφθονος λαός λατρεύει τον Ιησού και εκφράζει τη λατρεία του με όλους τους τρόπους. Πήραν στα χέρια τους τα βαΐα των φοινίκων, τις δάφνες και τους φοίνικες δηλαδή, και μ’ αυτό αποθέωσαν τον Μεσσία Χριστό και προεσυμβόλισαν τη νίκη Του κατά του θανάτου, με τους φοίνικες και τα βαΐα, που ήταν σύμβολα της νίκης και της αθανασίας.

Και οι Απόστολοι τότε, αφού ο Ιησούς είχε ανεβεί στο ονάριον και μπήκε ως βασιλεύς ταπεινός και πράος, -ο όνος είναι σύμβολο της ειρήνης, ο ίππος σύμβολο του πολέμου- αργότερα κατάλαβαν την προφητεία του Ζαχαρίου που έλεγε γι’ αυτή την είσοδο.

Και ο λαός, για να τελειώσουμε, συγκλονίστηκε απ’ αυτή την είσοδο του Ιησού Χριστού.

Έτσι είναι ο κόσμος και ο λαός μας. Ενώ η φιλαργυρία και ο φθόνος των αρχόντων και μερικών άλλων καταστρέφει τη ζωή τους, ο λαός μας ο άδολος, και κάθε καλός λαός, τρέχει στον Ιησού Χριστό, που είναι ο πλούτος, η αγάπη, η χαρά και η αιώνια ζωή του.
Καλή Μεγάλη Εβδομάδα και Καλή Ανάσταση!

20 Απριλίου 2003

Από το βιβλίο του Αρχιμανδρίτη Ανανία Κουστένη, «Το Κήρυγμα της Κυριακής», τόμος α’, των εκδόσεων Αρμός.