Μια Σμυρνιά στη Χίο

Πώς έφτασε η γιαγιά από τη Σμύρνη στο Τσεσμέ και πώς πέρασε απέναντι στη Χίο, ούτε που μάθαμε πότε. Ρίζωσε κει πάνω, στα Θυμιανά, μ΄ όσους σώθηκαν απ΄ το σόι της.  Από τότε που γεννηθήκαμε όλα  τα εγγόνια της, δεν τη θυμόμαστε να κάθεται στιγμή. Η ζωή είχε ξαναπάρει το δρόμο της. Όποτε τη ρωτάγανε από πού είναι,

«Σμυρνιά από τη Χίο» απαντούσε.

Κι όταν τους έβλεπε ν΄ απορούν με την απάντηση, εξηγούσε:

«Μπορεί νά ΄μαι από κει απέναντι»-και έδειχνε προς την ανατολή-«αλλά  είμαι πιο Χιώτισσα και από τους Χιώτες, γιατί μόνο εγώ καταλαβαίνω τι σημαίνει σφαγή και τι πέρασε κι αυτό το νησί».

Σε όλη της τη ζωή, κάθε που φύσαγε λεβάντες, της άρεσε να κάθεται σε μια πεζούλα που κοίταζε ανατολικά, σοβαρή κι ακίνητη.

«Τι κάνει εκεί έξω, πατέρα, η γιαγιά;» ρώταγαμε.

«Μυρίζει Σμύρνη», μας έλεγε, και πάντα, σ ένα δισκάκι, χωρίς να την ταράξει, άφηνε δίπλα της γλυκό μαστίχα μέσα σε παγωμένο νερό που τόσο αγαπούσε.

Όταν κοιμήθηκε κι ήρθαμε όλη η οικογένεια από την Αθήνα για το ξόδι της, μέσα στη λύπη πήραμε και μία μικρή χαρά. Όπως το μνήμα της κοίταζε στα ανατολικά, είπαμε πως πια θα έχει όλο το χρόνο δικό της να μυρίζει τη Σμύρνη της και να μίλα «επί πτερύγων ανέμων» με όσους δεν μπόρεσαν να περάσουν μαζί της απέναντι.