Όταν οι Παναγιές συναντηθήκαν

Μαζεύτηκαν οι Παναγιές από την  Ανατολή για να διηγηθούν τα πάθη τους και για να δουν ποια τράβηξε τα περισσότερα μέχρι να βρουν το νέο τους το σπίτι στην Ελλάδα.

Ήρθε η Παναγία η Παραβουνιώτισσα, ζωγραφισμένη 1.300 χρόνια πριν,  από το νησί της, την Πρίγκηπο, που, μες στην αγκαλιά των προσφύγων, έφτασε στην Ερέτρια. Και η Παναγία η Καμαριάνη, χαμένη για αιώνες στη γη της Αλικαρνασσού, κρυμμένη μέσα σε μπόγο, αναπαυμένη πια στην Κάλυμνο. Ήρθε κι η Μεγαλόχαρη της Μηχανιώνας, μεταφερμένη από την Προποντίδα, να ευλογεί σήμερα τα παιδιά της εκεί, στα μέρη της Θεσσαλονίκης. Και η Παναγία η Βουρλιώτισσα, λαμπρή, όσο τ΄ ασήμι και το χρυσάφι που ντύνουν τη μορφή της, προστατίτιδα και παρηγοριά στη Νέα Φιλαδέλφεια. Κι άλλη Παναγία, η Τριφώτισσα, με τα θεσπέσια αμυγδαλωτά μάτια της, να μην μπορείς να πάρεις απ΄ αυτά τη μάτια σου, εκεί στον Άη Νικόλα της Αλεξανδρούπολης. Κι άλλες, κι άλλες. Κι ανάμεσά τους,  μία μαυροφορεμένη Παναγιά, σιωπηλή, να την κοιτάζουν όλες οι εικόνες με συμπόνια και να ρωτούν, ποιο είναι εσένα το νέο σου το σπίτι;

«Σπίτι δεν έχω» να τους απαντάει γλυκά, «μα είμαι αναπαυμένη σε εικονοστάσι μυστικό μες στην καρδιά του κάθε πρόσφυγα που βρήκε στην αγκαλιά μου καταφύγιο. Κι αφού τον παρηγόρησα και τον προστάτεψα, τον έφερα και τον απόθεσα στη νέα του πατρίδα. Και από τότε, γενιά με τη γενιά, βρίσκω νέο εικονοστάσι στις καρδιές παιδιών και εγγονιών που αποφάσισαν να μην ξεχάσουν».

«Ποια είσαι; ποια είσαι;», ρωτούν όλες οι εικόνες μαζί και την κοιτάζουν με λατρεία.

Κι εκείνη, τα μάτια σηκώνει και με γλυκό χαμόγελο κοιτάζοντας τις αδερφές της, το μυστικό της όνομα προφέρει

«Είμαι η Παναγία η προσφυγόπουλα».