Για τον φτωχό Mοναχό που υπέμενε το κρύο και άλλα περί υπομονής

(Επιμέλεια Στέλιος Κούκος)

Ένας Γέροντας διηγείται πως κάποτε συνήντησε ένα Μοναχό τόσο φτωχό, που έλειπαν και τα πιο στοιχειώδη μέσα για τη συντήρησί του.

Η τροφή δηλαδή και τα σκεπάσματα.

Ήτο χειμώνας και το κρύο ανυπόφορο. Ο φτωχός Καλόγερος είχε ένα τριμμένο ψαθί. Έστρωνε το μισό στις παγωμένες πλάκες του κελλιού του για να πλαγιάση και με το άλλο μισό προσπαθούσε να σκεπαστή.

Το αποτέλεσμα ήταν να βασανίζεται ολόκληρες νύχτες άγρυπνος, τρέμοντας από το κρύο.

Μια φορά ο Γέροντας τον άκουσε να μονολογή δίνοντας θάρρος στον εαυτό του:
– Σ’ ευχαριστώ. Θεέ μου, για τ’ αγαθά που μου έχεις δώσει. Πόσοι συνάνθρωποί μου αυτή τη στιγμή δε βρίσκονται στις φυλακές αλυσοδεμένοι ή με τα πόδια περασμένα στο τιμωρητικό ξύλο και δεν μπορούν να κάνουν την παραμικρή κίνησι; Ενώ εγώ ξαπλώνω τα πόδια μου και ξεκουράζομαι σαν βασιλιάς.

***

Καθημερινώς ατενίζομε προς τον Σταυρό του Κυρίου μας και μελετάμε τα πάθη Του. Γιατί όμως δε δείχνομε ύπομονη, ούτε στην παραμικρή περιφρόνησι που τυχόν μας κάνουν; διερωτάται ένας από τους Πατέρας.

***

Αδελφέ, συμβουλεύει ο Αββάς Ησαΐας ο Αναχωρητής, προφυλάξου από την ακηδία, γιατί αυτή σαν σαράκι κατατρώγει κι αφανίζει τους πνευματικούς σου καρπούς.

Αν αγωνίζεσαι να κόψης ένα πάθος που επίμονα σε πολεμεί μη αποκάμης. Κατάφευγε στη θεία βοήθεια.

– Κύριέ μου, λέγε στον Ιησού μ’ όλη τη δύναμι της ψυχής σου, δεν μπορώ μόνος ν’ αντισταθώ σ’ αυτό το πάθος. Βοήθησέ με τον αμαρτωλό.

Με την προσευχή θα βρης ανακούφισι.

Απόσπασμα από το βιβλίο της Μοναχής †Θεοδώρας Χαμπάκη, «Γεροντικόν, Σταλαγματιές από την πατερική σοφία», έκδοση Ορθοδόξου Χριστιανικής Αδελφότητας «Λυδία» Θεσσαλονίκη.