Η απροσδόκητη καταιγίδα!

(Επιμέλεια Στέλιος Κούκος)

Μεγάλου Βασιλείου, Η απροσδόκητη καταιγίδα – οργή και θυμός

 

Η ωφέλεια από τις ιατρικές συμβουλές φαίνεται μετά την εφαρμογή τους. Το ίδιο συμβαίνει και με τις πνευματικές διδασκαλίες.

Η σοφία και η ωφέλειά τους για τη διόρθωση της ζωής και την τελειοποίηση των πιστών ακροατών φαίνεται μετά την έμπρακτη εφαρμογή τους.

Έτσι κι εμείς. Αφού ακούσαμε τον κατηγορηματικό στίχο των Παροιμιών «Η οργή καταστρέφει κι αυτούς ακόμα τους φρονίμους» (Παροιμ. 15:1)· αφού ακούσαμε την αποστολική προτροπή, «Διώξτε μακριά σας κάθε δυσαρέσκεια, θυμό, οργή, κραυγή, κατηγόρια, καθώς και κάθε άλλη κακότητα» (Εφ. 4:31)· αφού ακούσαμε ακόμα τον Κύριο να λέει, «Όποιος οργίζεται εναντίον του αδελφού του χωρίς λόγο, πρέπει να δικαστεί»· (Ματθ. 5:22)· κι αφού αποκτήσαμε πείρα αυτού του πάθους, που δεν προέρχεται από τη θέλησή μας, αλλά σαν απροσδόκητη καταιγίδα μας προσβάλλει απ’ έξω, μπορούμε καλύτερα να γνωρίσουμε το μεγαλείο των θείων εντολών.

«Ο θυμώδης άνθρωπος έχει αποκρουστική συμπεριφορά και εμφάνιση» (Παροιμ. 11:25).

Από τη στιγμή που το πάθος αυτό θα διώξει τη λογική και θα κυριέψει μια ψυχή, αποθηριώνει ολοκληρωτικά τον άνθρωπο.

Τον κάνει απάνθρωπο, γιατί δεν τον κατευθύνει πια η λογική.

Όπως το δηλητήριο στα φαρμακερά φίδια, έτσι είναι ο θυμός στους οργισμένους.

Λυσσούν σαν τα σκυλιά, ορμούν σαν τους σκορπιούς, δαγκώνουν σαν τα φίδια.

Ο θυμός κάνει τις γλώσσες αχαλίνωτες και τα στόματα απύλωτα.

Ασυγκράτητα χέρια, βρισιές͵ κοροϊδίες, κακολογίες, πληγές και άλλα αναρίθμητα κακά προέρχονται από την οργή και το θυμό.

Εξαιτίας του θυμού, ξίφη ακονίζονται͵ δολοφονίες τολμώνται, αδέρφια χωρίζουν και συγγενείς ξεχνούν τον συγγενικό δεσμό τους.

Οι οργισμένοι αγνοούν πρώτα τους εαυτούς τους κι έπειτα όλους τους οικείους.

Όπως οι χείμαρροι παρασύρουν κατεβαίνοντας το καθετί, έτσι και η βίαιη κι ασυγκράτητη ορμή των οργισμένων δεν υπολογίζει τίποτα.

Οι θυμωμένοι δεν σέβονται τους γέροντες, την ενάρετη ζωή, τη συγγένεια, τις προηγούμενες ευεργεσίες, ούτε τίποτ’ άλλο σεβαστό και έντιμο.

Ο θυμός είναι μια πρόσκαιρη τρέλα.

Ποιος θα μπορούσε να περιγράψει αυτό το κακό;

Πώς μερικοί είναι τόσο ευέξαπτοι, που με την παραμικρή αφορμή θυμώνουν;

Φωνάζουν και αγριεύουν και ορμούν πιο αδίσταχτα κι από τα άγρια θηρία.

Δεν σταματούν προτού ξεθυμάνει η οργή τους σ’ ένα μεγάλο και ανεπανόρθωτο κακό.

Ούτε το σπαθί ούτε η φωτιά ούτε κανένα άλλο φόβητρο είναι ικανό να συγκρατήσει την ψυχή που έγινε μανιακή από την οργή.

Οι οργισμένοι δεν διαφέρουν από τους δαιμονισμένους σε τίποτα, ούτε στην εξωτερική μορφή ούτε στην εσωτερική κατάσταση.

Βράζει μέσα στην καρδιά το αίμα εκείνων που διψούν για εκδίκηση.

Ταράζεται και κοχλάζει με τη φλόγα του πάθους.

Όταν βγει στην επιφάνεια, αλλάζει την όψη του οργισμένου.

Μεταβάλλει σαν θεατρική προσωπίδα τη συνηθισμένη και γνώριμη σ’ όλους μορφή του.

Αγνώριστη γίνεται η γνωστή όψη των ματιών του.

Το βλέμμα του είναι παράφορο και ξαναμμένο.

Τρίζει τα δόντια σαν τους χοίρους που συμπλέκονται.

Το πρόσωπό του φουντώνει και μελανιάζει.

Ολόκληρο το σώμα του παραμορφώνεται.

Οι φλέβες τεντώνονται, λες και θα σπάσουν καθώς η ψυχή του συγκλονίζεται από την εσωτερική ταραχή.

Η φωνή γίνεται σκληρή και άγρια.

Τα λόγια άναρθρα, ασυνάρτητα, άτακτα, απρόσεκτα και ακατανόητα.

Όταν μάλιστα ανάψει η οργή σε βαθμό ανεξέλεγκτο, όπως η φλόγα που τροφοδοτείται με άφθονα ξύλα, τότε προπαντός βλέπει κανείς θέαμα που ούτε με λόγια περιγράφεται ούτε με έργα παριστάνεται.

Βλέπει κανείς χέρια να σηκώνονται εναντίον συνανθρώπων και να πέφτουν σε κάθε σωματικό μέλος.

Βλέπει ακόμα πόδια να χτυπούν άσπλαχνα ευαίσθητα σημεία.

Βλέπει το καθετί να γίνεται όπλο της μανίας.

Κι αν τύχει να κυριεύεται κι ο αντίπαλος από το ίδιο πάθος, δηλαδή από παρόμοια οργή και μανία, τότε συμπλέκονται και παθαίνουν όσα είναι φυσικό να πάθουν οι υποδουλωμένοι σ’ έναν τέτοιο δαίμονα.

Αναπηρίες ή και θανάτους αποκομίζουν πολλές φορές οι συμπλεκόμενοι σαν βραβεία της οργής τους.

Άρχισε κάποιος τις χειροδικίες. Ο άλλος αμύνθηκε.

Ανταπέδωσε ο πρώτος. Δεν υποχώρησε ο δεύτερος.

Κι ενώ το σώμα κομματιάζεται από τα χτυπήματα, ο θυμός λιγοστεύει την αίσθηση του πόνου.

Η αίσθηση αυτή ατονεί και δεν τους κάνει να σταματήσουν γιατί ολόκληρη η ψυχή έχει κυριευθεί από την εκδικητικότητα.

Συνεχίζεται

 

Μεγάλου Βασιλείου, «Η απροσδόκητη καταιγίδα – οργή και θυμός» (απόσπασμα) από τη σειρά Φυλλαδίων της Ιεράς Μονής Παρακλήτου, αριθμός 4.