Το τερατούργημα του οσίου Παλλαδίου!

(Επιμέλεια Στέλιος Κούκος)

Θεώρησα όμως χρήσιμο να διηγηθώ το θαύμα που έγινε από το χέρι και από τη φωνή του και που διαφημίζεται μέχρι σήμερα.

Γινόταν πανηγύρι στην κωμόπολη [Ίμμη] που προαναφέρθηκε και είχαν συγκεντρωθεί από παντού οι έμποροι σε μεγάλα πλήθη. Σ’ αυτό το πανηγύρι κάποιος έμπορος, που ξεπούλησε όσα είχε φέρει και μάζεψε τα χρήματα, ήθελε να φύγει τη νύχτα. Ένας εγκληματίας όταν είδε τα συγκεντρωμένα εκείνα χρήματα κυριεύτηκε από πάθος και μανία, έδιωξε τον ύπνο από τα βλέφαρά του και περίμενε το ταξείδι εκείνου του άνδρα.

Με το λάλημα των πετεινών εκείνος ξεκίνησε με θάρρος· ο άλλος τότε, αφού τον προσπέρασε και πήγε σε ένα μέρος κατάλληλο για ενέδρα, επιτέθηκε ξαφνικά, τον χτύπησε και τόλμησε το έγκλημα του φόνου.

Σ’ αυτό το μισητό ασέβημα μάλιστα πρόσθεσε και άλλο· διότι, αφού χήρε τα χρήματα, έριξε το νεκρό εκείνο σώμα κοντά στην πόρτα του μεγάλου Παλλαδίου.

Όταν ξημέρωσε, διαδόθηκε η φήμη και όλο το πανηγύρι συζητούσε αυτό που είχε γίνει· έτρεξαν τότε όλοι εκεί έσπασαν την χόρτα κι έριξαν τις ευθύνες της σφαγής στον θείο Παλλάδιο· ανάμεσα σ’ αυτούς ήταν κι αυτός που έκανε τη σφαγή.

Ενώ λοιπόν περιστοιχιζόταν από τόσο πλήθος ο θεοσεβής άνθρωπος κοίταξε στον ουρανό, και αφού τον διέτρεξε με τον νου του, παρακάλεσε τον Δεσπότη ν’ αναιρέσει το ψέμα της συκοφαντίας και να φανερώσει την κρυμμένη αλήθεια.

Αφού προσευχήθηκε έτσι, πήρε το δεξί χέρι του νεκρού και είπε· «Πες, νέε, ποιος σου επέφερε αυτό το χτύπημα; Φανέρωσε τον αυτόχειρα του βδελύγματος και ελευθέρωσε τον αθώο απ’ αυτή την πονηρή κατηγορία».

Τότε ο λόγος ακολούθησε τον λόγο και η πράξη την πράξη· αφού κάθισε ο άνθρωπος, με το χέρι του εξέταζε τους παρόντες και έδειξε με το δάκτυλο τον φονιά.

Τότε έγινε θόρυβος από όλους, που θαύμαζαν το θαύμα και οδύρονταν για τη συκοφαντία που είχε γίνει.

Αφού έγδυσαν εκείνον τον μιαιφόνο [αιμοχαρή, αιμοδιψή δολοφόνο] βρήκαν και το μαχαίρι που ήταν ακόμα γεμάτο από αίμα και τα χρήματα που είχαν γίνει αιτία της σφαγής.

Ενώ ο θείος Παλλάδιος, που και από πριν ήταν αξιοθαύμαστος, έγινε φυσικά από αυτό πιο αξιοθαύμαστος· διότι το θαύμα ήταν αρκετό να δείξει την παρρησία του άνδρα μπροστά στο θεό.

Από τον τόμο «Φιλοκαλία των νηπτικών και ασκητικών», Θεοδωρήτου Κύρου, «Φιλόθεος Ιστορία η ασκητική πολιτεία» των Πατερικών Εκδόσεων Γρηγόριος ο Παλαμάς. Κείμενο, μετάφραση, σχόλια Σταυρούλα Ζαχαριάδου, Θεολόγος.