Η πνευματική ανδρεία του συκοφαντημένου!

(Επιμέλεια Στέλιος Κούκος)

Η συκοφαντία είναι μεγάλη αμαρτία…

Στο όρος Σινά ζούσε, ανάμεσα στους άλλους πατέρες, και κάποιος που λεγόταν Νίκων. Όχι πολύ μακριά του κατοικούσε κάποιος Φαρανίτης*, που είχε μια κόρη.

Ένας άνθρωπος λοιπόν, που πήγε στο σπίτι του Φαρανίτη και βρήκε την κόρη του μονάχη τη διέφθειρε, γιατί ο ίδιος έλειπε. Μετά τη συμβούλεψε να πει στον πατέρα της, ότι ο αββάς Νίκων της έκανε το κακό.

Όταν γύρισε ο Φαρανίτης κι έμαθε τι είχε γίνει, άναψε απ’ την οργή και τη στενοχώρια. Άρπαξε το ξίφος του κι έτρεξε στο γέροντα. Στάθηκε έξω (από το κελλί του) και χτύπησε (την πόρτα).

Μόλις πρόβαλε ο γέροντας, ο Φαρανίτης άπλωσε το χέρι για να τον χτυπήσει με το ξίφος.

Μα παρευθύς το χέρι του ξεράθηκε!

Έτσι, μην μπορώντας πια να σκοτώσει το γέροντα, πήγε και τον κατήγγειλε στους πρεσβυτέρους, που αμέσως έστειλαν και κάλεσαν το γέροντα.

Όταν ήρθε, του επέβαλαν πολλές σωματικές τιμωρίες, και μετά αποφάσισαν να τον διώξουν.

Μα εκείνος τους παρακαλούσε:
– Αφήστε με εδώ, για το Θεό, να μετανοήσω!

Και τότε τον απομάκρυναν για τρία χρόνια από την εκκλησία και τη μετάληψη των θείων Δώρων, δίνοντας εντολή να μην τον πλησιάσει κανείς (σ’ όλο αυτό το διάστημα).

Έτσι πέρασε τρία χρόνια, μένοντας κάθε Κυριακή γονατιστός στην είσοδο της εκκλησίας και παρακαλώντας όλους:
– Κάντε προσευχή για μένα!

Ύστερα όμως (απ’ αυτόν τον κανόνα του αββά Νίκωνα), δαιμονίστηκε εκείνος που έκανε την αμαρτία και συκοφάντησε το γέροντα. Και καθώς τον τυραννούσε ο δαίμονας, ομολόγησε στην εκκλησία (την αλήθεια).

– Τίποτα δεν ξέρει ο δούλος του Θεού, είπε. Εγώ έκανα την αμαρτία, και έβαλα (την κόρη) να συκοφαντήσει αυτόν!

Το εκκλησίασμα, μόλις το άκουσε, κίνησε σύσσωμο για το γέροντα, που ησύχαζε στο κελλί του.

Του έβαλαν μετάνοια και τού είπαν:
– Συγχώρεσέ μας, αββά.

Κι εκείνος τους αποκρίθηκε:
– Ο Θεός να σας συγχωρέσει! Εγώ όμως δεν μένω πια μαζί σας, γιατί δεν βρέθηκε ούτε ένας (ανάμεσά σας) με διάκριση, για να μου δείξει κάποια συμπάθεια.

Και αμέσως ο γέροντας αναχώρησε από κει.

Νομίζω πάντως ότι ο γέροντας δεν έφυγε μόνο γι’ αυτό που τους είπε, καυτηριάζοντας τη σκληρότητα και την αδιακρισία τους και παρακινώντας τους έτσι σε διόρθωση, αλλά και για ν’ αποφύγει την τιμή και τον έπαινό τους. Γιατί θα τον τιμούσαν βέβαια από τότε κι έπειτα, γνωρίζοντας πια τη μεγάλη του αρετή και την πνευματική ανδρεία και γενναιοφροσύνη του.

* Κάτοικος της πόλης Φαράν, που βρίσκεται στην Πετραία Αραβία, στα βόρεια του Σινά. Η πόλη αυτή αναφέρεται στην Π.Δ. (Γεν. 21:21. Αριθ. 10:12 κ. ά.).

Από το βιβλίο, «Μικρός Ευεργετινός» της Ιεράς Μονής Παρακλήτου.