Γέροντας Εφραίμ Φιλοθεΐτης: Καλότυχοι εκείνοι όπου επλησίασαν εις το θείον φως και εμβήκαν μέσα εις αυτό, και ενώθηκαν με το φως, και έγιναν όλοι φως

Γέροντας Εφραίμ, Προηγούμενος Ιεράς Μονής Φιλοθέου.

(Επιμέλεια Στέλιος Κούκος)

με’ Και αλλού ο θεοφόρος Άγιος [ο άγιος Συμεών Νέος Θεολόγος] λέγει: Διά τούτο ας καθαρίσωμεν να εύρωμεν μέσα μας τον πανταχού παρόντα Κύριον. Ας καθαρίσωμεν τας καρδίας μας με το πυρ της χάριτος Αυτού, διά να ιδούμεν μέσα εις το φως και την δόξαν της Θεότητος Αυτού.

μς’ Φως είναι ο Θεός και η θεωρία του είναι ως φως. Διότι όταν ιδή τινάς τον Θεόν όπου αποκαλυφθή εις αυτόν βλέπει φως· και βλέποντάς το θαυμάζει, αλλά δεν γνωρίζει ευθύς ποιος είναι εκείνος όπου εφάνη εις αυτόν, ούτε τολμά να τον ερωτήση· διότι πώς ημπορεί να ερωτήση εκείνον όπου δεν δύναται μήτε να ασηκώση τα μάτια του να τον κοιτάξη καλά, να ιδή τι λογής είναι;

Και ανίσως ευρίσκεται εκεί κοντά εκείνος όπου του εδιηγήθη πρωτύτερα περί τούτων, ωσάν οπού εκείνος είδε πρωτύτερα τον Θεόν, πηγαίνει και του λέγει·
– Ω, πάτερ, είδον εκείνο όπου μου έλεγες

Και εκείνος του λέγει·
– Τι είδες, ω τέκνον;
– Ένα φως είδον, ω Πάτερ, γλυκύτατον· όμως τι λογής ήτον δεν ημπορώ να το φανερώσω…

Και λέγοντας αυτό παρευθύς σκιρτά και χορεύει η καρδία του από την χαράν.

Έπειτα αρχίζει πάλιν να λέγη με πολλά και θερμά δάκρυα·
– Καθώς εφάνη, ω Πάτερ, εις εμένα εκείνο το φως, παρευθύς εχάθη το κελλίον μου· αφανίσθη ο κόσμος και ανεχώρησεν, ως φαίνεται, από το πρόσωπον εκείνου όπου εφάνη, και έμεινα μοναχός εγώ όντας μαζί με εκείνο το φως…

Και εκείνος αποκρινόμενος λέγει εις αυτόν·
– Ω τέκνον, Εκείνος είναι όπου σου είπα.

Και παρευθύς με τον λόγον τον βλέπει πάλιν. Και από τότε πλέον κατ’ ολίγον ολίγον καθαρίζεται τελείως, και καθοριζόμενος παρρησιάζεται και λαμβάνει θάρρος και έρωτά πλέον Εκείνον τον ίδιον λέγοντας·
– Συ είσαι ο Θεός μου; Και εκείνος του λέγει·
– Εγώ είμαι ο Θεός, όπου έγινα άνθρωπος διά εσένα· και να όπου καθώς βλέπεις, έκαμα,
και θέλω κάμει και εσένα θεόν.

μζ’ Καλότυχοι εκείνοι όπου επλησίασαν εις το θείον φως και εμβήκαν μέσα εις αυτό, και ενώθηκαν με το φως, και έγιναν όλοι φως· διότι αυτοί εκδύθηκαν τελείως την μεμολυσμένην στολήν των αμαρτιών τους, και δεν θέλουν κλαύσει πλέον με δάκρυα πικρά.

μη’ Καλότυχοι εκείνοι όπου από εδώ ακόμη εγνώρισαν το φως του Κυρίου ωσάν αυτόν τον ίδιον διότι αυτοί θέλουν παρασταθή έμπροσθεν του με παρρησίαν εις την μέλλουσαν ζωήν.

μθ’ Καλότυχοι εκείνοι όπου εδέχθησαν τον Χριστόν, όπου ήλθεν ωσάν φως εις αυτούς όπου ήσαν πρώην εις το σκότος διότι αυτοί έγιναν πλέον υιοί φωτός και ανεσπέρου ημέρας.

ν’ Κατά αλήθειαν δεν είναι άλλο ωσάν την πνοήν της ευχής, της αδιαλείπτου νοεράς προσευχής.

Αρχιμανδρίτη Εφραίμ Ηγουμένου Ιεράς Μονής Φιλοθέου, «Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με, Κεφάλαια περί προσευχής» (απόσπασμα). Από το περιοδικό Σύναξη, τεύχος 10, άνοιξη 1984.